Fréttablaðið - 19.06.2021, Síða 24

Sayed Hashem Qureshi kom
til Íslands við upphaf kórón-
aveirufaraldursins í mars
2020. Hann var fyrsti gestur-
inn í sóttkvíarhóteli Rauða
krossins en rúmlega hálfu ári
síðar var hann byrjaður að
vinna á þessu sama hóteli.
Sayed Hashem Qureshi sótti um hæli á Íslandi eftir að hafa f lúið heimaland sitt Afganistan, þar sem hann sætti ofsóknum. „Ég ólst upp
í stríði allt mitt líf. Ég lærði í stríði.
Þegar ég fór úr húsi þá vissi ég ekki
hvort ég myndi koma aftur heim.“
Hann segir pabba sinn hafa verið
fyrirmynd sína. „Hann vann erfiðis-
vinnu alla sína ævi og lagði sig allan
fram við að kenna okkur og ala
okkur vel upp. Það er erfitt núna,
það hafa allir áhyggjur af stríðinu.
Margt fólk sér ekki tilganginn í að
mennta sig, það veit ekki hvað það
getur gert með menntunina og það
veit ekki hvenær það mun deyja.“
Fyrsti gesturinn
Sayed komst til Íslands eftir langt
ferðalag og sótti um hæli. „Þegar
ég var að leita að lögreglumanni á
flugvellinum var ég í svo miklu upp-
námi að ég gat ekki talað við neinn.
Ég hafði aldrei í lífinu verið í þessari
stöðu áður,“ segir hann.
Eftir að hann var búinn að gefa sig
fram við lögregluna var hann færður
á farsóttarheimili Rauða krossins.
„Ég vissi ekki hvert var verið að taka
mig en ég endaði á þessu hóteli í
kringum miðnætti,“ segir hann. „Ég
var svo þreyttur og vildi bara fara í
sturtu og sofa. En það var ekkert heitt
vatn því hótelið hafði verið ónotað
svo lengi. Þá var mér sagt að ég væri
fyrsti gesturinn á hótelinu.“
Sayed vissi í fyrstu ekki hvað hann
væri að gera á þessu hóteli eða hvað
hann þyrfti að dvelja þar lengi. „Eftir
sjö daga á hótelinu spyr ég hvað ég
þurfi að vera lengi. Þá er mér sagt
að ég sé í sóttkví. Ég vissi ekki hvað
það var, ég hafði aldrei farið í sóttkví
áður. Mér var sagt að ég þyrfti að
eyða þarna tveimur vikum. Þessar
tvær vikur kenndu mér mikið.“
Af hverju ekki ég?
Sayed vann gjarnan við sjálf boða-
liðastörf í heimalandi sínu og hann
fann fyrir mikilli samhygð með
starfsfólki Rauða krossins. „Þau
voru svo góð og vinaleg. Við byrj-
uðum að tala saman og ég veit ekki
hvort að það hafi verið ég eða þau
eða hvað, en við vorum með ein-
hverja tengingu. Mér leið eins og ég
væri í fjölskyldu. Frá því ég hitti þau
fyrst leið mér alltaf eins og ég hefði
þekkt þau lengi.“
„Í einangruninni hitti ég Gerði.
Hún er 68 ára og er hér að hjálpa
fólki. Hún þekkir mig ekki en hún
brosir breitt til mín. Hún gleðst yfir
því að sjá annað fólk brosa. Og ég
segi við sjálfan mig, ef hún getur gert
þetta á hennar aldri, af hverju ekki
ég? Hún er fyrirmyndin mín.“
Gylfi Þór Þorsteinsson, forstöðu-
maður farsóttahúsa Rauða krossins,
segir Sayed hafa veitt starfsfólkinu
mikla hjálp við að eiga samskipti
við þá gesti sem komu á hótelið á
meðan hann dvaldi þar.
„Hann var hérna hjá okkur í tvær
vikur og á meðan komu fleiri hælis-
leitendur og erlendir ferðamenn í
hús, sem töluðu tungumál sem við
gátum ekki fengið túlka fyrir einn,
tveir og þrír. Hann talar einhver átta
tungumál þannig að hann gat leið-
beint okkur og hjálpað okkur með
alls konar hluti á meðan hann var
hérna í sóttkví,“ segir Gylfi.
Líður og bíður
Eftir dvöl sína á hótelinu var Sayed
f luttur í f lóttamannabúðirnar í
Ásbrú. „Fyrsta daginn minn þar
spurði ég: Hvar er skrifstofa Rauða
Draumur að klæðast Rauða kross búningi
Sayed Hashem Qureshi klæddur Rauða kross búningnum. FRÉTTABLAÐIÐ/ERNIR
Sayed ásamt samstarfsfólki sínu Öddu Þóreyjardóttur og Gerði Helgadóttur.
krossins?“ Hann fór beinustu leið
þangað og skráði sig sem sjálfboða-
liða. „Ég sagði þeim að ég væri hér og
ég væri til í að gera hvað sem er. Mig
langaði ekki til að vera í búðunum
allan daginn.“
Tæpum t veimur mánuðum
seinna f lutti Sayed í félagsíbúð í
Reykjavík og færði þá sjálf boða-
liðakrafta sína til Rauða krossins í
Hafnarfirði. „Þá voru tveir mánuðir
liðnir síðan ég fór af sóttkvíarhótel-
inu og ég hafði ekkert hitt þau síðan
þá. Ég gekk oft fram hjá húsinu en
ég gat ekki séð þau og ég vildi ekki
trufla þau. Ég var ekki viss hvort þau
myndu eftir mér,“ segir hann.
Eftir fimm og hálfan mánuð á
Íslandi fékk Sayed úthlutað íslenskri
kennitölu og f lutti í sérhúsnæði.
Stuttu síðar fékk hann símtal. „Ég
svara og heyri þá í Gylfa. Hann hafði
fundið mig fimm og hálfum mán-
uði seinna. Margir höfðu dvalist á
sóttkvíarhótelinu síðan þá og ég
hélt að þau myndu ekki muna eftir
mér. En hann sagði að hann þyrfti
að tala við mig.“
Endurfundir
Farsóttahúsin voru farin af stað
aftur og það vantaði starfsfólk. Þá
varð Gylfa hugsað til Sayed, sem
hafði veitt þeim svo mikla hjálp
þegar hann dvaldi sjálfur á sóttkví-
arhótelinu. Það reyndist þó ekki
auðvelt að finna hann.
„Þegar hann kom hingað var
hann ekki með neitt símanúmer,
tölvupóst eða neitt, þannig að ég
þurfti einhvern veginn að hafa uppi
á honum, án þess þó að vita í raun-
inni nokkuð um hann,“ segir Gylfi.
„Þannig að ég fékk aðstoð Útlend-
ingastofnunar og okkar tengils hjá
lögreglunni við að reyna að finna
símanúmerið hans. Svo hringdi ég
bara í hann og réði hann.“
Sayed var þá nýkominn með
íslenska kennitölu og þar með
atvinnuleyfi. „Ég gat unnið, ég var
kominn með dvalarleyfi og kenni-
tölu. Ég spurði ekki einu sinni hvort
þetta væri launavinna, mig langaði
bara til að vinna fyrir þau. Sama þó
þetta væri sjálfboðaliðastarf.“
Sayed langaði til þess að endur-
gjalda starfsfólkinu þá góðmennsku
sem það hafði sýnt honum. „Mig
hafði lengi dreymt um að klæðast
Rauða kross búningnum. Þetta var
besti dagur lífs míns,“ segir hann.
Skrifað í skýin
Þannig var það að aðeins hálfu
ári eftir að hafa sjálfur dvalið á
sóttkvíarhótelinu var Sayed kominn
í vinnu þar. Honum leið strax eins
og heima hjá sér. „Ég þekkti regl-
urnar og ég átti auðvelt með að setja
mig í spor gestanna og skilja hvernig
þeim líður þegar þeir gista hérna,“
segir hann.
Sayed segir það ómetanlegt að
hafa fengið að kynnast fólkinu á
sóttkvíarhótelinu og segir það hafa
breytt lífi sínu til hins betra. „Þetta
er fólkið sem gerði mig að þeirri
manneskju sem ég er núna og ég er
svo glaður að vera með því,“ segir
hann.
Sayed átti oft erfitt þegar hann
dvaldi sjálfur á sóttkvíarhótelinu
en segir að starfsfólkið hafa skipt
sköpum fyrir sig. Hann segist vera
glaður að geta gefið af sér á ný og
trúir varla heppni sinni. „Það var
eins og þetta væri skrifað í skýin.“ ■
Ég gekk oft
fram hjá
húsinu en
ég gat ekki
séð þau og
ég vildi
ekki trufla
þau. Ég var
ekki viss
hvort þau
myndu
eftir mér.
Sayed Hashem
Qureshi.
Þetta er fólkið sem
gerði mig að þeirri
manneskju sem ég er
núna og ég er svo
glaður að vera með
því.
Sayed Hashem Qureshi.
Urður Ýrr
Brynjólfsdóttir
urduryrr
@frettabladid.is
24 Helgin 19. júní 2021 LAUGARDAGUR