Duld - 01.12.1954, Side 34

32
DULD
,Það líður hjá“. Cagliostro
hreytti þessu út úr sér og bandaði
frá sér hendixmi, fyrirlitlega. Eng-
inn getur skyggnzt inn í aldirnar
án þess að búast við því að fá
svima. Það líður hjá. Það, sem ég
hef opinberað yður, mun ekki mást
brott. Og þar sem þér hafið nú
trú, munuð þér geta afrekað það,
sem þér hafið ekki afrekað áðim.
% er hér til þess að hjálpa yður.
% er reiðubúinn tii þjónustu,
Prins Louis. Ég kem á réttu
augnabliki, ef eigi til annars en
þess, að rétta við fjárhag yðar,
sem Prins de Guémenée hefur
rýrt og grafið undan á leiðinlegan
hátt.
Kardínálinn varð agndofa. „Þér
vitið það!“
Cagliostro bandaði aftur frá sér
hendinni. Látbragð hans var
næsta öfgafullt. „Veit það ekki
allur heimurinn“, spurði hann,
eins og maður, sem fullur er 'fyrir-
litningar á þeim leyndardómum,
er berast eftir venjulegum skynj-
analeiðum.
Það var raunar á allra vitorði,
að Louis de Rohan hafði lagt fjár-
muni sána í sölumar til þess að
bjarga heiðri ættar sinnar, en hún
hafði orðið fyrir miklum skakka-
föl-lum, einkum vegna gjaldþrots
náfrænda hans, Prins de Guémen-
ée. En þótt efni hans væru mikil,
þá gæti hann naumast risið undir
þrjátíu milljón franka skulda-
bagga, en gjaldþrotið náði þeirri
upphæð. Hóflaus eyðslusemi átti
sér djúpar rætur í eðli Rohans, og
hann hélt sér meira en ríkmann-
lega. Sparneytni var hugtak, sem
hann þekkti ekki og sem hinn stór-
huga andi hans fékkst ekki til að
viðurkenna. Það mundi því ekki
langt að bíða, að kardínálinn stæði
á gjaldþrotabarmi.
En hann var ekki að hugsa um
þessa hluti á þessu augnabliki.
Hugsanir hans allar beindust að
því einu, að reyna að hefja þessa
undarlegu reynslu upp úr þeirri
dramnakenndu þoku, sem virtist
umlykja hana.
Þetta er allt saman undarlegt",
mælti hann i hálfum hljóðum.
„Afar undarlegt! Næsta ótrúlegt!
Og þó er eitthvað innra með sjálf-
um mér, er neyðir mig til að trúa“.
„Drottni sé þökk fyrir það, að
Hann héfur loksins veitt yður náð
til þess að sigrast á vantrú efnis-
hyggjunnar. Þér hafið að lokum
gefið yður þeirri vitund á vald,
sem á sér djúpar rætur í sál vorri,
að vér fæðumst aftur og aftur.
Trúin á endurholdgun er ævafom,
og hún á sér sterkar rætur í mann-
legu eðli. Hún helzt við liíði, þótt