Duld - 01.12.1954, Qupperneq 47

ÖRLAGAVALDURINN
45
að, að miða athafnir við, sem ger-
ast á voru skammvinnu tilveru-
augnablikum, þessum hjartslætti
í eilífðinni, sem vér nefnum lif.
Gagnvart þeim, sem eru eins og
ég, óháðir takmörkunum tímans,
er fortíð og framtíð eins og í ei-
lífðinni; það er að segja, alls ekki
til; því að i eilífðinni er aðeins nú-
ið eitt. Ef ég ætti að færa tímann
aftur, Monsieur de Guémenée, ef
ég ætti að færa hann aftur til þess
augnabliks, er þú stóðst upp úr
stólnum til þess að tala við frænda
þirrn, þannig, að allt það, sem
heyrir fortíðinni til, verði enn einu
sinni í framtíðinni og óumflýjan-
legt — ef ég ætti að gera þetta
fyrir þig, hvað mundir þú þá vilja
gera fyrir mig?“
„Fyrir þig?“ Monsieur de Gu-
émenée gat ekkert annað en glápt,
yfirkominn af ekkafullum gráti.
En hann reyndi samt að svara
þessari óskiljanlegu spumingu.
„Guð einn veit, að það er ekkert,
sem ég mundi ekki vilja gera“.
Cagliostro gekk til hans og
brosti mildilega. „Ég ætlast ekki
til mikils af þér fyrir mikinn
greiða. Þú hefur fengið sannanir
frá Englandi um það, að ég hafi
setið þar í fangelsi. Þú hefur einsk-
is látið ófreistað til þess að spilla
fyrir mér gagnvart frænda þín-
um og koma í veg fyrir, að ég fari
með honum til Parísar. Ég er ekki
fyrsti spámaðurinn, sem hrepptur
hefur verið í fjötra. Siunir þeirra
hafa jafnvel verið sviptir lífi sök-
um grimmdarfullrar fávizku
manna. Hvað sjálfan mig snertir,
þá óttast ég ekki uppljóstmn
þessa. En þeir, sem ég legg mig
fram um að hjálpa, munu líða fyr-
ir þetta, verða hleypidómum að
bráð, og snúa baki við mér.
„En það, sem ég býð þér, er
þetta. Ef þú vilt vinna eið að því
við heiður þinn sem aðalsmaður,
að eyðileggja þessa sönnun, sem
þú hefur í fómm þinum, og hafa
ekki orð á henni við nokkra lif-
andi sál, þá skal ég, þín vegna,
færa tímann aftur, svo að það,
sem var, verði í ókomnum tíma,
og að þess vegna verði unnt að
komast hjá því. Viltu sverja þetta,
Monsieur?“
Hann mælti þetta með þvílíku
valdi, að Monsieur de Guémenée
var að því kominn að láta undan.
Hann átti í hörðu striði við skyn-
semi sína.
„Þetta sem þú leggur til, er
ógerlegt“.
„Viltu gera tilraunina? Viltu
sverja eins og ég segi þér? Það er
þitt eina bjargráð“.
Svarið var gefið í algerri örvænt-