Morgunblaðið - 18.06.2021, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 18. JÚNÍ 2021
✝
Reimar Alfreð
Þorleifsson
fæddist í Hvoli á
Dalvík 2. mars
1937. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á
Akureyri 9. júní
2021.
Foreldrar hans
voru Þorleifur
Bergsson, búfræð-
ingur og bóndi, og
Dóróþea Gísladótt-
ir, kennari, garðyrkju-
fræðingur og húsfreyja, á
Hofsá í Svarfaðardal.
Reimar kvæntist 25. apríl
1958 Guðlaugu Sigríði Antons-
dóttur verslunarmanni, f. 1937.
Börn þeirra eru: 1) Dóróþea
Guðrún kennari, f. 19. apríl
1956, gift Viðari Kristmunds-
syni. Þeirra börn eru Reimar,
Guðrún Soffía og Þorbjörg. 2)
Önnu Sigfúsdóttur. Þeirra syn-
ir eru Heiðar Andri, Hilmar
Örn og Aron Ingi.
Reimar lauk námskeiði í vél-
stjórn árið 1959 og prófi frá Lög-
regluskóla ríkisins árið 1973.
Hann fór snemma að vinna, m.a. á
jarðýtu og á Keflavíkurflugvelli.
Hann var vélstjóri á fiskiskipum
1959-1963 og kokkur á síld-
arbátum 1963-1968. Hann starf-
aði sem lögreglumaður á Dalvík
frá 1968-1980. Síðan lá leiðin aft-
ur á sjóinn til ársins 1984, þá ým-
ist sem vélstjóri eða kokkur á
rækjutogara. Eftir það vann hann
fiskvinnu hjá KEA þar til hann
fór á eftirlaun árið 2007. Lengst
af átti hann smábát og reri meðal
annars á grásleppu í mörg ár.
Hann var einnig hákarlsverkandi
til margra ára. Árið 1977 stofnaði
hann ásamt tvíburabróður sínum
kartöfluræktunarfyrirtæki sem
þeir starfræktu til ársins 1983.
1998 keypti hann jörðina Skálda-
læk ásamt félaga sínum og stund-
aði þar skógrækt.
Útför Reimars verður gerð frá
Dalvíkurkirkju í dag, 18. júní
2021, klukkan 13:30.
Anna Lilja
hjúkrunar-
fræðingur, f. 9.
febrúar 1959, gift
Kristni Brynjólfs-
syni. Uppeldis-
sonur þeirra er Al-
exander Esra. 3)
Þorleifur Albert
stýrimaður, f. 27.
nóvember 1963,
Maki I: Merian
Castberg Ander-
sen. Dætur þeirra eru Guðlaug
Castberg og Sólveig María.
Maki II: Kristín Gunnarsdóttir
(skilin). Dætur þeirra eru
Olivía og Hrafnhildur (látnar)
og uppeldisdóttir Amanda Líf.
Fósturbörn Gunnar Páll og
Guðrún Ása, börn Kristínar. 4)
Gunnar Örn f. 8. september
1975, sjómaður og pípulagn-
ingamaður, kvæntur Bjarneyju
Nú er tengdafaðir minn far-
inn í sinn síðasta róður. Við
Reimar áttum margar stundir
saman bæði við leik og störf.
Hann var mér meira en einungis
tengdafaðir, hann var líka mikill
vinur minn. Við fórum ófáa róðr-
ana saman í gegnum tíðina þar
sem sagnamaðurinn og húmor-
istinn Reimar naut sín fram í
fingurgóma. Sögur af mönnum
og málefnum fuku með tilheyr-
andi látbragði. Ég varð margs
vísari um fyrri tíma menn í
byggðarlaginu og lífið eins og
það gekk til svo langt sem hann
mundi. Í trilluróðri á miðunum
sínum naut hann lífsins til hins
ýtrasta. Svo má einnig segja um
stundirnar í skóginum sem hann
hóf að rækta um síðustu alda-
mót. Hann kveikti áhuga minn
fyrir trjárækt og var mér afar
ljúft að eiga hlutdeild í rækt-
unarstarfinu sem stundað hefur
verið á Skáldalæk. Því mun ég
sinna áfram eins og kostur er og
vonandi miðla því sem hann
kenndi mér til yngri kynslóð-
anna í fjölskyldunni. Allmörg
ferðalögin fórum við í saman,
einkum innanlands. Í þeirri
fyrstu undraði mig hve fróður
hann var um landið, sjaldnast
var komið að tómum kofunum
þegar spurt var. Síðar áttaði ég
mig á að engu skipti um hvaða
hluta landsins var ferðast, hann
hafði svörin á reiðum höndum.
Aldrei skorti á hjálpsemi
tengdaföður míns enda vílaði
hann ekki fyrir sér að gera hvað
sem var. Við hjónin nutum þess
sannarlega þegar við vorum að
koma þaki yfir höfuðið. Reimar
var einstakur afi og hefur hann
haft verulega mótandi áhrif á
börnin mín. Það er auðlegð sem
þau búa að alla ævi. Hann unni
barnabörnunum mínum mjög og
naut þess að fá þau í heimsókn.
Góður maður er genginn, hafðu
þökk fyrir allt, kæri vinur.
Viðar Kristmundsson.
Elsku afi. Að setjast niður og
koma í orð einhverjum endur-
minningum um þig er erfitt.
Ekki vegna þess að þær séu fá-
ar og ég þurfi að grafa eftir
þeim, heldur frekar hitt að þær
eru svo fjölmargar. Eiginlega
komst þú fyrir í flestum mínum
æskuminningum. Ég naut þess
að vera elsta barnabarnið, fékk
að þvælast með þér og læra á
lífið. Læra að vinna, veiða og
rækta. Ég var kominn á sjóinn
með þér sem smápjakkur þar
sem mér voru kennd réttu hand-
tökin. Þar voru margar sögur
sagðar sem kannski ekki voru
öðrum sagðar og verða þær sög-
ur rifjaðar upp síðar þegar við
hittumst aftur. Minnisstæður
var fyrsti færaróðurinn á nýja
bátnum fram í Flatey þegar ég
er sjö ára. Þar rákumst við á
höfrunga. Nú skyldi allt lagt
undir til að ná í kjöt í matinn.
Ég standandi á fötu í stýrishús-
inu svo ég sæi út við að reyna að
stýra á meðan þú sast fram á
fullvopnaður og klár í að skjóta.
Ekki vildi nú betur til en svo að
eftir að dýrið hafði verið skotið
sökk það í sæ. Þau orð sem
fylgdu á eftir voru ekki öll upp
úr Biblíunni og fékk ég minn
skerf af þeim mér til mikils lær-
dóms.
Allar rjúpnaferðirnar sem við
fórum saman voru eftirminnileg-
ar, ekki bara veiðarnar sjálfar
heldur líka allur fróðleikurinn
um veiðar og náttúruna sem þú
miðlaðir til mín. Þú naust þess
að setjast niður og segja mér frá
örnefnum Svarfaðardalsins sem
var þér svo kær og hvar og hve-
nær væri helsta veiðivonin. Þeg-
ar fullorðinsárin tóku við hjá
mér hélst samband okkar áfram
einstakt. Hvort sem það voru
bílakaup, húsnæðiskaup eða
annað varst það alltaf þú sem
fyrstur fékkst fréttirnar. Þegar
ég kynntist Guðnýju minni varst
það þú sem fyrstur fékkst til-
kynningu og líka þegar von var
á mínu fyrsta barni sem jafn-
framt var þitt fyrsta barna-
barnabarn. Þannig var okkar
samband, samband trausts og
trúnaðar, samband tveggja þar
sem aldursbil var afstætt.
Elsku afi, takk fyrir að hafa
gefið mér tækifæri á að læra
svona margt í uppvextinum og
takk fyrir að leggja inn til mín
mikil og góð lífsgildi. Þessum
lífsgildum mun ég halda á lofti
og koma áfram til strákanna
minna. Að lokum vil ég lofa þér
einu, ég mun passa ömmu.
Reimar Viðarsson.
Elsku afi Reimar. Þú varst
yndislegur maður sem ég er
þakklát fyrir að hafa átt sem
afa. Þú varst kannski ekki mað-
ur orða og tilfinninga en það var
áberandi hvað þú varst stoltur
af okkur og fylgdist vel með af-
komendunum.
Við brölluðum margt saman,
þú og ég. Við fórum þó nokkrar
ferðir saman í rjúpnaveiði upp á
Skáldalæk og verða þær mér
alltaf minnisstæðar. Þegar fór
að taka óþarflega í fyrir þig að
bera byssuna fannst mér einföld
lausn á því. Ég dreif mig í skot-
vopnapróf svo ég gæti rölt með
byssuna á bakinu þó að þú sæir
svo um að hleypa af þegar þar
að kæmi. Í fyrstu ferðinni okkar
eftir að ég lauk prófinu mættir
þú hins vegar með tvær byssur,
eina handa mér og aðra handa
þér. Skipulagðir síðan hvaða
svæði ég ætti að ganga annars
vegar og þú hins vegar. Þegar
við hittumst við bílinn að veiði
lokinni var ég með skottið á
milli lappanna með enga rjúpu
en að sjálfsögðu mættir þú al-
sæll með þínar þrjár.
Færeyjaferðin okkar verður
mér alltaf minnisstæð. Vikuferð
á húsbílnum ykkar ömmu, hon-
um „Brúnka gamla“ eins og þið
kölluðuð hann. Þrátt fyrir að
vera eina barnið í ferðinni
skemmti ég mér konunglega og
áttir þú stóran þátt í að ég lá oft
hálflömuð af hlátri. Minnisstæð-
ast úr ferðinni er þegar við fór-
um á veitingastað og amma varð
fyrir því óláni að stólbakið var
laust og gaf sig. Í hlátursköst-
unum náðum við þó að tjasla
stólnum saman svo lítið bæri á.
Þegar kom að því að yfirgefa
staðinn kom í ljós að veskið
hennar ömmu hafði fest á milli
setu og stólbaks. Þá hófst þú,
þúsundþjalasmiðurinn, handa
við að taka stólbakið af aftur,
losa veskið og koma svo stólnum
aftur saman. Lítil hjálp var í
mér því ég hef sjaldan hlegið
annað eins.
Ég man þegar ég kom í
fyrsta skiptið með Bergþór í
Smáraveginn til að kynna hann
fyrir þér og ömmu. Við opn-
uðum útidyrnar og það eina sem
hann sá voru fætur þínir þar
sem þú lást á gólfinu. Bergþór
var viss um að eitthvað alvarlegt
hefði komið fyrir gamla mann-
inn og nú myndi reyna á lækn-
isfræðilega þekkingu strax í
fyrstu heimsókn. Þegar hann
kom lengra inn lást þú auðvitað
bara á þínum stað; á gólfinu fyr-
ir framan forstofuna með höf-
uðið uppi á neðstu tröppunni.
Strax þarna áttaði Bergþór sig á
að um mikinn meistara væri að
ræða.
Ég er þakklát Covid fyrir að
gefa okkur dásamlegar sam-
verustundir síðastliðið ár þegar
við mæðgur ílengdumst á Dal-
víkinni. Þú og Guðrún Dóra náð-
uð að kynnast svo vel og fyrir
það verð ég ævinlega þakklát.
Brosið þitt varð breitt þegar sú
stutta, eins og þú kallaðir hana,
kom í heimsókn. Ég mun verða
dugleg að segja henni sögur af
þér og halda minningu þinni á
lofti.
Takk fyrir allt elsku afi, sökn-
uðurinn er mikill.
Þín
Þorbjörg.
Í dag kveðjum við afa Reimar
í hinsta sinn og fylgjum honum
síðasta spölinn. Það á eftir að
taka tíma að venjast því að
heilsa honum ekki eða kveðja
með kossi liggjandi í sófanum
eða sitjandi við eldhúsborðið. Afi
var traustur og trúr sínu fólki
og aldrei heyrði ég hann hall-
mæla einum né neinum. Hann
var rólyndismaður með góða
nærveru og naut sín allra best í
samveru með fjölskyldunni. Afi
var ekki mikið fyrir fjölmenni
eða maður margra orða en það
var skemmtilegt og fræðandi að
ræða við hann um daginn og
veginn. Hann var einstaklega
orðheppinn og oft á tíðum var
skellt upp úr þegar sá gamli
kom með spaugileg innlegg í
umræðuna þegar jafnvel allir
héldu að hann hefði ekkert verið
að hlusta.
Afi var hafsjór af fróðleik,
sérstaklega ef það tengdist sjó,
sveit eða náttúrunni almennt.
Hann var náttúrubarn af guðs
náð og eru óteljandi stundirnar
sem við fjölskyldan eyddum
saman við veiði, gróðurrækt og í
kartöflugarðinum. Ég tala nú
ekki um tímann með afa á
bryggjunni eða í verbúðinni þar
sem hann gerði að aflanum og
bjó til heimsins besta saltfisk. Á
síðustu árum stendur upp úr
veiðiferð á Kuggi, bátnum sem
afi gerði upp sjálfur. Hana fór
ég með honum og Sæma, mann-
inum mínum, á yndislegu sum-
arkvöldi fyrir fjórum árum en
þeir félagarnir mynduðu fallegt
samband frá fyrstu kynnum
enda með svipuð áhugamál. Það
birti alltaf yfir afa þegar hann
komst á sjóinn og bara það eitt
að finna lyktina af hafinu var
endurnærandi fyrir hann enda
reyndi hann að fara daglega í
göngutúra niður á bryggju eða
austur á Sand.
Fyrir nokkrum árum var afi
viðmælandi minn í verkefni í há-
skólanum og mikið sem ég er
þakklát fyrir það í dag að hafa
átt svo gott spjall við hann um
ævi hans. Við hittumst í stofunni
í Smáraveginum og hann kom
sér fyrir í græna hægindastóln-
um með annan fótinn uppi á
arminum. Hann horfði út um
gluggann og sá í fjallatoppana á
uppáhaldsdalnum sínum þar
sem hann þekkti hverja þúfu
með nafni. Í samtali okkar var
honum tíðrætt um hve mikilvæg
fjölskyldan væri honum og hve
mikils virði væri fyrir hann að
eyða tíma með henni. Þar tjáði
hann mér líka að hans mesta
gæfa í lífinu hefði verið að kynn-
ast ömmu og eignast fjölskyldu
með henni. Þegar ég tilkynnti
afa að von væri á fjölgun hjá
okkur fjölskyldunni sagði hann
„hvað ertu að gera mér þetta á
gamals aldri“ og glotti út í ann-
að eins og hann gerði svo oft.
Ég fann hve mikils virði það var
fyrir bæði hann og ömmu þegar
við komum í heimsókn til þeirra
með strákana okkar eða „litlu
kóðin“ eins og hann kallaði þá.
Þín verður minnst með hlýhug
og þakklæti um ókomin ár.
Elsku afi Reimar, takk fyrir
allt og allt. Elska þig, þín
Guðrún Soffía Viðarsdóttir.
Byrjun árs 2001, þegar ég og
Reimar minn byrjum saman þá
vissi ég strax að manneskjan
hans væri afi Reimar, hann tal-
aði mikið um þig og það sem þið
höfðuð brallað saman. Hann var
sá fyrsti sem fékk að vita af
nýju kærustunni í Grindavík,
einnig þegar Reimar bað mig að
trúlofast sér þá vissi einn maður
af því og auðvitað var það afi
Reimar, þeir áttu einstakt sam-
band og töluðu um allt meira
eins og bestu vinir, þannig að í
fyrstu norðurferð okkar saman
þá fórum við saman í Smáraveg-
inn til ömmu Guðlaugar og afa
Reimars og að sjálfsögðu leið
mér eins og ég hefði þekkt
gamla alla ævi og tek utan um
hann og knúsa. Gamli stífnaði
upp, hann var sem sagt ekki
mikið fyrir knús en núna rúmum
20 árum seinna má segja að ég
hafi knúsað hann nánast alltaf
þegar við hittumst og hann
knúsaði bara ágætlega á móti.
Það er svo sannarlega stórt
skarð að missa ættarhöfðingjann
eins og Reimar minn kallaði þig.
Ég lofa því að passa Reimar og
strákana fyrir þig takk fyrir allt
elsku besti okkar. Minning þín
verður ljósið okkar, þín Guðný
Rut. P.s. Þú varst líka ein af
mínum uppáhaldsmanneskjum
sem ég mun sakna ofurmikið.
Guðný Rut Bragadóttir.
Reimar Alfreð
Þorleifsson
✝
Sigbjörn Jó-
hannsson fædd-
ist 19. mars 1928 í
Blöndugerði Hróars-
tungu í N- Múla-
sýslu. Hann lést á
Hjúkrunarheimilinu
Dyngju á Egils-
stöðum 10. júní
2021.
Foreldrar hans
voru Emil Jóhann
Árnason, bóndi frá
Blöndugerði í Hróarstungu, f. 23.
janúar 1893, d. 28. júní 1964 og
Stefanía Sigbjörnsdóttir, hús-
freyja frá Litla-Bakka í Hróars-
tungu, f. 20. febrúar
1894, d. 13. júlí 1968.
Þau bjuggu í
Blöndugerði í Hró-
arstungu.
Systkini Sigbjörns
voru Svanlaug Jó-
hannsdóttir, f. 26.
júlí 1922, d. 9. júlí
2012, Árni Jóhanns-
son, f. 22. des. 1929,
d. 17. nóv. 2005 og
Vilborg Málfríður
Jóhannsdóttir, f. 16. júní 1934.
Útför Sigbjörns verður gerð
frá Egilsstaðakirkju í dag, 18. júní
2021 og hefst athöfnin kl. 11.
Það er komið að því að kveðja
elsku Bjössa frænda. Við systur
erum ótrúlega þakklátar fyrir all-
ar þær minningar sem við eigum
úr Blöndugerði. Þegar við vorum
litlar stelpur var alltaf tilhlökkun-
arefni sumarsins að fara austur í
heimsókn til Bjössa og nú seinni
ár hafa fjölskylduferðirnar á
sumrin með börnum okkar verið
ómissandi partur af sumrinu og
það hefur verið dýrmætt fyrir
börnin okkar að hafa fengið að
upplifa sveitina hans með sama
hætti og við fengum að gera þegar
við vorum litlar stelpur. Minning-
arnar úr sveitinni eru svo ótal-
margar eins og að labba upp að
læk, kíkja í fjárhúsið, borða bestu
lambasteikina, sitja úti á túni í
Blöndugerði, rölta að gömlu
brúnni eða bara sitja við eldhús-
borðið í Blöndugerði og spjalla við
Bjössa um allt milli himins og
jarðar. Bjössi var alltaf með hlut-
ina á hreinu alveg til dauðadags og
fylgdist alltaf vel með, hvort sem
það sneri að stórfjölskyldunni,
stjórnmálum eða bara veðrinu.
Síðustu ár heimsóttum við Bjössa
á Dvalarheimilinu Dyngju og átti
hann það til að þilja upp ættartré
íbúanna en Bjössi var gríðarlega
vel að sér og uppfullur af fróðleik
sem við fengum að njóta góðs af.
Það verður mikill söknuður af
Bjössa og það verður skrítið að
koma austur og enginn Bjössi
frændi til þess að heimsækja, við
erum svo þakklátar fyrir allar þær
góðu minningar sem við eigum úr
sveitinni sem ylja hjartanu. Við
vitum að Bjössi er kominn á góðan
stað.
Hvíl í friði elsku frændi.
Þínar frænkur,
Bryndís Elfa, Eva Björg og
Hildur Gunnarsdætur.
Bjössi frændi. Bjössi frændi
var eins og goðsögn í huga
margra. Vinir okkar höfðu heyrt
okkur tala um Bjössa frænda í
sveitinni. í sveitinni hans Bjössa
var ævintýraljómi yfir öllu. Fyr-
ir okkur sem eldri erum var
sveitin hans Bjössa tákn um stað
þar sem stigið var aftur í tímann,
til tíma sem var reyndar löngu
liðinn annars staðar, en tilheyrði
ennþá sveitinni. Yngri kynslóðin
upplifði aftur á móti að þarna
væri ævintýraland þar sem hægt
var að gera svo margt sem ekki
fékkst leyfi til að gera annars
staðar, brölta um í lækjum og
fossum, fara á hestbak, keyra
um á fjórhjóli án þess að hinir
fullorðnu væru að skipta sér af.
Jafnvel maturinn hjá Bjössa var
einstakur, enda hafði hann sér-
stakt lag á að steikja lambakjötið
á þann veg sem enginn annar
reyndi að leika eftir. Sjálfur var
Bjössi ákveðið ævintýri. Hann
sagði yfirleitt fátt en á sama tíma
var nærvera hans sterk. Hann
tók sjaldan sterkt til orða og
ekki var alltaf auðvelt að fá fram
skoðanir hans. Þannig varð hver
og einn að læra á táknmál hans
ef vilji var til að skilja almenni-
lega hvað hann átti við. Hann
sagði nær aldrei hreint nei við
fólk heldur vissum við að þegar
hann sagði: Ég veit það nú ekki,
var hann aldeilis ekki sammála
þeim sem hann talaði við.
Minningarnar um Bjössa
kalla fram söknuð og gleði, sökn-
uð yfir því að þessi maður sem
var svo stór hluti af lífi okkar sé
farinn en gleði yfir að hafa fengið
að kynnast Bjössa og þeim heimi
sem hann kynnti okkur, sem við
erum ævinlega þakklátar fyrir.
Elfa og Þórey.
Sigbjörn
Jóhannsson
Látinn er æsku-
vinur minn, Finnur
Bárðarson, eftir erf-
ið veikindi.
Við kynntumst í
öðrum bekk í Haga-
skólanum í Reykjavík og umgeng-
umst löngum eftir það.
Finnur var dulur og óframfær-
inn á unglingsárunum, en það
rjátlaðist af honum með tíð og
tíma. Hann var listrænum gáfum
gæddur, góður teiknari, orðhagur
og lagtækur gítarleikari í góðra
vina hópi. Þá var stutt í grínist-
ann, þó að þunglyndi væri stund-
um á næsta leiti, enda vegast
þessir eiginleikar oft á í skaplyndi
og geðslagi næmra manna.
Tónlist og aðrar listir voru í há-
vegum hafðar á æskuheimilinu á
Reynimel 25a, og bar Finnur for-
eldrum sínum gott vitni í þeim
efnum.
Finnur nam bókasafnsfræði og
bókmenntir við Háskóla Íslands,
Finnur Bárðarson
✝
Finnur Bárð-
arson fæddist
5. ágúst 1953. Hann
lést 23. maí 2021.
Útför Finns fór
fram 10. júní 2021.
en lauk ekki loka-
prófum. Þess í stað
fór hann til Jönköp-
ing í Svíþjóð þar
sem hann nam iðju-
þjálfun og lauk því
námi.
Þar kynntist hann
ástinni sinni, hinni
ljúfu og fallegu
sænsk-dönsku Iréne
Jensen, sem hann
kvæntist á eynni
Öland, úti fyrir borginni Kalmar.
Finnur og Iréne unnu við iðju-
þjálfun í Hallstad þar sem þau
bjuggu sér framtíðarheimili í fal-
legu húsi sem þau keyptu. Þar
voru þau ekki lengi því þau
ákváðu 1988 að fylgja fordæmi ís-
lenskra vina sinna og flytja til Ís-
lands.
Nú sakna ég og margir aðrir
gamlir félagar vinar okkar Finns
eða Finna, sem sumir kölluðu svo.
Finnur hefur haldið sér til hlés
hin síðari ár vegna veikinda sinna
og erfiðleika sem þeim hafa fylgt.
Samúðarkveðju færi ég Iréne,
Leifi bróður Finns og Vilborgu
mágkonu, sem stóðu þétt við bak-
ið á Finni í veikindum hans.
Viggó Gíslason.