Fréttablaðið - 30.10.2021, Side 80

Það sem ég
saknaði
mest á
tímum
Covid var
ekki knús
frá vinum
heldur að
mega ekki
standa
nógu
nálægt
ókunn-
ugum til að
geta hlust-
að á samtöl
mér óvið-
komandi.
Rithöfundurinn Sif Sigmars-
dóttir hefur vakið athygli
fyrir beitta samfélagsrýni í
pistlum sínum, sem einmitt
birtast í helgarblaði Frétta-
blaðsins. Sif, sem lýsir sér sem
fréttafíkli, er búsett í London
þar sem hún skrifar bækur
innblásnar af því sem er að
gerast í heiminum hverju
sinni.
Sif hefur verið búsett í Bret-
landi í næstum tvo áratugi.
„Ég fór þangað í framhalds-
nám eftir að ég útskrifaðist
úr sagnfræði við Háskóla
Íslands. Maðurinn minn fór með
mér og við kunnum svo vel við
okkur í Bretlandi að við erum ekki
enn flutt heim.“
Hún hefur enn sterkar taugar
hingað heim þótt Sif hafi bráðum
búið jafnlengi í Bretlandi og hún
bjó á Íslandi.
„Maður er alltaf einhvern veginn
gegnheill Íslendingur. Það fer samt
svo vel um mig í ys og þys stór-
borgarinnar.“
Sif segir ástæðu þess að hún
kunni svo vel við sig í útlöndum lík-
lega liggja í eðlinu.
„Það er oft í eðli rithöfunda að
vilja standa fyrir utan og horfa inn.
Úr fjarlægð sér maður betur heildar-
myndina, en í miðri hringiðunni sér
maður fátt í fókus annað en kannski
eigin nafla. Nú hljóma ég eins og
einhver gluggagægir,“ segir hún og
hlær.
„En rithöfundar eru hálfgerðir
njósnarar. James Bond með augun
á mannlegu eðli – og auðvitað einn
hristan en ekki hrærðan í greip-
unum. Það sem ég saknaði mest
á tímum Covid var ekki knús frá
vinum heldur að mega ekki standa
nógu nálægt ókunnugum til að geta
hlustað á samtöl mér óviðkomandi.“
Barnið fæddist óvænt heima
Sif og eiginmaður hennar eiga þrjú
börn, átta ára, fimm ára og það
yngsta sextán mánaða. Segir hún
þau ganga undir heitunum kostnað-
arliður eitt, tvö og þrjú. Börnunum
fjölgaði um eitt í heimsfaraldrinum,
í miðju útgöngubanni, og lá nýjasta
fjölskyldumeðlimnum augljóslega
töluvert á í heiminn.
„Sú saga fór eins og eldur í sinu
um hverfið sem við búum í, því
þótt London sé stórborg er hvert
hverfi eins og lítið þorp sem telur
kaupmanninn á horninu, pósthús,
slátrara og slúðurbera sem tryggja
að fréttir ferðast jafnléttilega milli
húsa og lauf með vindi,“ útskýrir
Sif og heldur áfram: „Ég hafði ætlað
að eiga grislinginn á spítala með
aðstoð læknavísindanna og alls þess
dóps sem stæði til boða. Barnið kom
hins vegar í heiminn án nokkurs
fyrirvara og það var tölvunarfræð-
ingur sem tók á móti því,“ segir Sif
og á þá við eiginmann sinn.
„Tæknibúnaðurinn var hand-
klæði og skóreim úr skónum
mínum, rifjar hún upp en segir þá
ákvörðun hafa verið tölvunarfræð-
ingsins og að hún sé enn bitur yfir
henni. „Eins nutum við dyggrar leið-
sagnar konu á símanum hjá bresku
neyðarlínunni.“ Drengurinn var
augljóslega klár í slaginn enda
mættur þegar sjúkraliðar komu á
svæðið á sjúkrabíl. „Einn þeirra fór
að gráta af létti yfir að útkallið var
fæðing en ekki enn annað Covid-
útkall.“
Vinirnir verða fjölskylda
Aðspurð hvernig sé að ala upp börn
í stórborginni þar sem vegalengdir
geta verið langar og umhverfið á
tíðum ekki mjög barnvænt segir Sif
þau vissulega búa við skert frelsi.
„Hér labba börn á þessum aldri
ekki ein í skólann og leika sér ekki
úti með vinum sínum eftir skóla.
Hvert sem þau fara, förum við for-
eldrarnir líka. Á móti kemur að
börnin njóta góðs af fjölbreyttum
reynsluheimi stórborgarinnar.
Þau eiga vini af ólíku þjóðerni
sem aðhyllast ólíka siði og ólík
trúarbrögð. Fyrir vikið öðlast þau
ákveðna víðsýni. Þau kynnast
siðum sem okkur eru framandi og
vita hvernig á að fagna hátíðum eins
og Eid al-Fitr og Diwali,“ útskýrir Sif
og með léttu gúggli kemst blaða-
maður að því að sú fyrri er íslömsk
hátíð og sú síðari hátíð ljóssins sem
fagnað er af hindúum.
„Stórborgin hefur það orð á sér
að vera stór, ópersónuleg og að þar
séu allir stöðugt á þönum. En það er
fjarri sanni,“ segir Sif aðspurð hvort
fjölskyldan verji löngum tímum
daglega í að komast á milli staða og
þar fram eftir götunum.
„Hvert hverfi er eins og lítið þorp.
Maður fer varla út úr húsi án þess að
hitta einhvern sem maður þekkir.
Fólk býður hvert öðru góðan daginn
á götum úti. Við eigum ekki bíl því
allt sem við þörfnumst – verslanir,
líkamsrækt, læknisþjónusta – er í
göngufjarlægð. Næstum allir eru
aðfluttir og eru ekki með öryggis-
net í næsta húsi á formi fjölskyldu.
Vinir manns í London verða því
dálítið eins og fjölskyldan,“ segir
hún og bendir á að samtakamáttur
nágranna hafi sýnt sig þegar heims-
faraldur stóð sem hæst. „Allir hjálp-
uðust að. Þeir sem lentu í sóttkví
gátu treyst á nágranna um að redda
sér mat og skjótast í sendiferðir fyrir
sig.“
Ómerkilegt mannkynið
Sif lýsir sjálfri sér sem fréttafíkli
og aðspurð út í áhugamálið sem
á hug hennar allan svarar hún að
tilgangsleysi lífsins drífi sig áfram.
„Ég er trúleysingi. Ég trúi hvorki
á æðri máttarvöld né á sérstakan
tilgang lífsins. Tilvist mannsins
skiptir litlu máli fyrir nokkurn
annan en hann sjálfan – jörðin er
aðeins rykögn í alheimi sem kærir
sig kollóttan,“ segir hún með sann-
færingu. „Fánýtið finnst mér þó alls
ekki niðurdrepandi. Það er einmitt
hversu nauðaómerkilegt mannkyn-
ið er sem gerir það svo undravert. Að
hugsa sér þá löngu og ótrúlegu röð
tilviljana sem olli því að maðurinn
varð til í víðáttu alheimsins og býsn
tímans.“
Og það er í þessu dásamlega til-
gangsleysi sem Sif finnur tilgang
sinn. „Bandaríski heimspekingur-
inn og trúleysinginn Daniel Denn-
ett segir lykilinn að hamingjunni
felast í því að „finna eitthvað merki-
legra en mann sjálfan og helga því
líf sitt“. Þetta „eitthvað“ í mínu til-
felli eru fréttir, fróðleikur og frá-
sagnartæknin sem notuð er til að
miðla hvoru tveggja. Ég er heltekin
af fréttum. Ég er stöðugt með alla
anga úti að leita að fróðleiksmolum
og nýjum frásagnaraðferðum til
að miðla þeim með hætti sem fær
hjartað til að slá hraðar.“
Nóg er af hversdagsleikanum
„Það má segja að tilgangur minn í
lífinu, það sem kemur mér fram úr
rúminu á morgnana, sé að reyna
að skapa lesendum Fréttablaðsins
nokkurra mínútna náðarstund með
sjálfum sér og kaffibolla á laugar-
dagsmorgni,“ segir Sif sem skrifað
hefur vikulega pistla í Fréttablaðið
og er orðin fastur punktur í tilveru
margra lesenda.
„Þegar maður hefur fundið til-
ganginn er fátt sem stendur í vegi
fyrir að maður vinni að markmið-
inu; ekki rellið í börnunum, upp-
vaskið eða sú staðreynd að það
hefur ekki verið ryksugað í viku.
Ég heyri stundum frá lesendum
Trúleysingi drifinn áfram af tilgangsleysi
Björk
Eiðsdóttir
bjork
@frettabladid.is
Sif Sigmarsdóttir fór í nám í Bretlandi fyrir tæpum tveimur áratugum og er enn ekki farin heim, börnin eru nú orðin þrjú og það síðasta fæddist með hraði heima fyrir. MYNDIR/AÐSENDAR

36 Helgin 30. október 2021 LAUGARDAGURFRÉTTABLAÐIÐ