Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2014, Qupperneq 14

Múlaþing
á morgnana og skilaði mér alltaf á tilsettum
tíma í veg fyrir skólabílinn. A bakaleiðinni
var hún hinsvegar öllu ákafari og þar sem
knapinn sem að nafninu til réði ferðinni, var
líka heimíus, fór hún nánast eins og fugl flygi,
mest á stökki þessar bæjarleiðir og blés ekki
um nös. Nú kom sér líka vel að geta spennt
skólatöskuna á bakið svo að hún var mér ekki
til trafala við að halda í tauminn. Ohætt er að
segja að hamingjusamara skólabarn hefur
varla stigið inn um dymar heima hjá sér eftir
skóladaginn en ég eftir reiðtúrana á Gránu
þennan vetrarpart. Ekki man ég eftir að veður
eða færð hafi hamlað skólasókn minni, enda
komst Grána ferða sinna þó að bílamir sætu
fastir í sköflunum.
Námsefnið þennan síðasta vetur var það
sama og áður en stafsetning og málfræði tóku
meiri tíma í heimanáminu. Kennslan hjá séra
Bjarna var að mörgu leyti ólík kennslunni hjá
Margréti. Hann fór talsvert út fyrir námsefnið
í tímum og lét okkur gera ýmis verkefni sem
við höfðum ekki áður vanist. I matarhléinu
í hádeginu var hann að láta okkur keppa í
hugarreikningi og hann setti okkur nokkuð oft
fyrir að skrifa um eitthvað sem við höfðum
upplifað. Stundum las hann upp ritgerðir og
í því fólst viðurkenning á vinnu okkar og
líklega vomm við dálítið stolt þegar okkar
eigin ritgerð varð fyrir valinu. Best man ég
þó eftir verkefni sem við áttum að gera um
ömefni á bænum okkar en öll bjuggum við
á sveitabæjum.
Þetta verkefni fannst mér geysilega
skemmtilegt, enda kunnug hverri þúfu og
sprænu í Droplaugarstaðalandi eftir sífellt ráp
og smalamennskur um hlíðar og dali, meðal
annars veturinn áður. Allar götur síðan hef ég
gert mér grein fyrir því, hversu miklu máli
það skipti fyrir börn að fá að fást við verkefni
sem hefur einhverja merkingu fyrir þau. Við
æfðum líka leikrit þennan vetur og sýndum í
Végarði á sumardaginn fyrsta, auðvitað fyrir
fúllu húsi. Leikritið hét: Láki í ljótri klípu og
var það áreiðanlega frumraun okkar allra á
leikl istarbrautinni.
Skólanum lauk um sumarmálin með
prófum og eldri og yngri deild voru þá
báðar í einu og tók prófið tvo daga ef mig
misminnir ekki. Eg lauk fullnaðarprófi þetta
vor 1965 en þá er farið að styttast mjög í
endalok farskólans í Fljótsdal, því að tveimur
árum seinna tók heimavistarbamaskóli á
Hallormsstað til starfa. Þangað fóru böm
úr Fljótsdal og nágrannasveitarfélögum. Eg
fékk góðar einkunnir á prófínu og eitthvað
hefur foreldrum mínum fundist til um
stelpuna þennan vetur, af því að þau gáfu mér
splunkunýtt reiðhjól um vorið fyrir dugnað
við skólasóknina og góðan árangur í náminu,
eins og þau orðuðu það.
Um sumarið fórum við krakkarnir í
skólaferðalag norður í Mývatnssveit með
kennaranum. Við fómm eldsnemma að morgni
að heiman og komum til baka um nóttina. Við
höfðum með okkur nesti en fengum mat á öðru
hvoru hótelinu í Mývatnssveit. Við fórum með
rútu sem mjög líklega hefur verið fengin frá
Reyðarfirði en þar var þá rútufyrirtæki að mig
minnir. Bílstjórinn hét Bergsteinn Ámason
frá Ormarsstöðum en við hann kannaðist ég
áður. Þetta var mikið ævintýri fyrir mig sem
hafði ekki farið lengra en í Egilsstaðaþorpið.
Tvennt líður mér seint úr minni af því sem
ég upplifði í þessari ferð: Á leiðinni norður
stoppuðum við í Möðmdal og höfum líklega
fengið okkur af nestinu okkar en alla vega
kom Jón bóndi í Möðmdal og bauð okkur í
kirkjuna. Þar settumst við á bekkina og hann
settist við orgelið og spilaði og söng fyrir
okkur og ég man hversu háa tóna hann tók,
þó ég muni ekki hvað hann söng. Mér fannst
söngurinn fylla út í kirkjuna, tilkomumikill og
með einhverjum óraunvemleikablæ.
Hitt var þegar ég sá móbergsfjöllin á
leiðinni. Slík fjöll hafði ég ekki áður augum
litið í nálægð svo ég myndi. Klettóttar
hlíðamar í Fljótsdalnum voru fjöll í mínum
12