Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2014, Side 15

I barnaskóla í Fljótsdal 1962-1965
Grána léí ekki mikið yfir sér. Hér er hún á milli Brúns og Rauðs á hlaðinu á Droplaugarstöðum. Hallgrímur bóndi
horfir á hestana og Guðrún eldri systir greinarhöfundar sniglast i kring um þá, Hrafnsgerðisbjargið í baksýn.
Myndin er tekin sumarið 1956. Ljósmynd: Helgi Hallgrímsson. Eigandi myndar: Bergljót Hallgrimsdóttir.
huga og ekkert annað. Bílvegurinn eða
slóðin lá þá svo nálægt snarbröttu fjallinu í
Vegarskarðinu á milli Möðrudals og Víðidals,
að ég gat næstum snert fjallið með því að
teygja hendi út um gluggann og þama var
ekkert klettabelti eða grashjallar heldur
eitthvað allt annað, þetta var greinilega fjall en
samt ekki eins og fjöllin heima. Heimsmynd
mín breyttist varanlega eftir þetta ferðalag.
Samanlagður tími allrar skólagöngu
minnar í bamaskóla var stuttur miðað við
það sem nú gerist. Samt fínnst mér að ég hafi
verið orðin bæði fróð og fær að henni lokinni.
Mest áhrif skólagöngunnar á mig voru þó
eflaust á þeim sviðum sem lúta að sjálfsmynd
og samskiptum við börn og fullorðna. Þegar
ég byrjaði var ég hvorki veraldarvön né vön
að umgangast jafnaldra.
Ég fékk oft viðurkenningu og hrós
kennaranna fyrir að standa mig vel í skólanum
sem var mjög mikilvægt fyrir sjálfstraustið og
ég lærði að það skiptir máli fyrir mann sjálfan
að gera vel og leggja sig fram. Kennararnir
höfðu líka skilning á að ég var krakki sem
fór dálítið mínar eigin leiðir í náminu og ég
er þeim ævinlega þakklát fyrir að leyfa mér
það. I þessum skóla fékk ég mína eldskím í
samskiptum við jafnaldra og félaga. Ég lærði
hvað vinir og leikfélagar eru dýrmætir en
einnig að ekki eru allir viðhlæjendur vinir
og að böm geta líka verið miskunnarlaus og
grimm. Heimalningsháttur sveitarbarnsins
lét undan síga fyrir kunnáttu í að bjarga sér
án mömmu. Ég var því komin með talsvert
veganesti út í lífíð.
13