Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2014, Síða 143

Vigfús Sigurðsson frá Egilsstöðum í Fljótsdal
Minning Vigfusar Sigurðssonar,
eftir Sigurð Baldvinsson frá Stakkahlíð
Vigfús Sigurðsson frá Egilsstöðum í Fljótsdal verður til moldar borinn í dag. Hann
Ijest hinn 13. þ.m. [sept. 1943] af hjartabilun, 63 ára gamall. Fæddist 3. ágúst 1880,
á Þorgerðarstöðum, þar sem foreldrar hans voru þá til heimilis. Síðan bjuggu þau á
Egilsstöðum. Móðir Vigfusar var Sigurbjörg Gunnarsdóttir, Hallgrímssonar, er var ættaður
af Norðurlandi, en móðir Gunnars var Ingibjörg Skíða-Gunnarsdóttir, Þorsteinssonar
prests á Skinnastöðum. Gunnar Hallgrímsson var um skeið sýsluskrifari í Suður-
Múlasýslu. Hlaut stúdentsmenntun og var annálað snyrtimenni. Faðir Vigfúsar, Sigurður
á Egilsstöðum, var Hjörleifsson - Hjörleifur mun hafa verið heitinn eftir Hjörleifí sterka
í Höfn og fóstraður af honum. - Bjó Hjörleifur yngri á Skeggjastöðum. Hans kona var
Mekkín skyggna, sem margt merkilegt er frá sagt.
Vigfús sálugi nam ungur trjesmíði hjá Helga Thordarsen trjesmíðameistara í Reykjavík.
Jafnfamt nam hann dráttlist hjá Stefáni Eiríkssyni hinum oddhaga. Síðar hafði Vigfús
trjesmíði jafnan að aðalatvinnu. Hugur hans hneigðist þó löngum fremur að ýmsum
listum. Hann var góður teiknari og listaskrifari, en einkum virtist honum tónlist og
leiklist í blóð borin. Hann nam tónfræði í hjáverkum og orgelspil án tilsagnar, og ljek á
það hljóðfæri af mikilli leikni. Nokkur sönglög mun hann hafa samið. Ekki hlaut hann
aðstöðu til að stunda leiklist, en svo voru leikarahæfíleikar hans miklir, að hann greip
til þeirra í kunningjahóp, þótti það hin mesta skemmtun. - Hann var ljóðelskur, lesinn
vel, og Ijölfróðari en almennt gerist um ólærða. - Glaðværð og góðvild var Vigfúsi svo
töm, að hverjum manni þótti góð návist hans. Fötuðust honum í engu þeir kostir, þó
hagur væri oft þröngur, og vanheilsa hans nánustu og hans sjálfs, legðist með æmum
þunga á herðar honum.
Vigfús giftist 1922 Soffíu Elíasdóttur frá Hallgeirsstöðum í Jökulsárhlíð. - Fluttu
þau til Seyðisfjarðar árið 1924, en hingað [til Rvíkur] 1930, og hafa lengst átt heima á
Grundarstíg 4, við lítið yfírlæti en samhenta prýði í öllum háttum. Lifir frú Soffía mann
sinn, ásamt sonum þeirra, Sigurði og Hauki, mannvænlegum. Að vonum er harmur að
þeim kveðinn við fráfall slíks heimilisföður, sem Vigfús var. Heimilisrækni hans og
umhyggja fyrir ástvinum, var með afbrigðum. - reglusemin og snyrtimenskan fyrirmynd
og hógværðin fágæt. Allir sem þektu Vigfús rjett, sakna hans og minnast með þökk
góðrar kynningar.
Dauðinn er í rauninni ekki sorgarefni. Þá skuld eigum vjer allir að gjalda. Henni er
gott að ljúka, er æfi hallar og heilsa dvínar. Hitt munu ýmsir vinir og frændur Vigfúsar
harma meir, að hinir fjölþættu og miklu listahæfíleikar hans fengu ekki að ná meiri
þroska, og orka svo á samljelagið, sem efni stóðu raunverulega til. En þetta er gömul
sorgarsaga margs ágætis listamannsefnis, - íslensks fámennis og fátæktar. En ef vjer trúum
því (og hví skyldum við ekki gera það?) að til sje annar betri heimur og líf, þar sem hið
góða og göfuga megi meira en á þessari jörð, verður dauðinn oss ekki hryggðarefni til
langframa. Sigurður Baldvinsson. (Morgunblaðið, 25. sept. 1943).
141