Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2014, Qupperneq 152

Múlaþing

Gangnamenn úr Fellum tygja sig af stað við Melstað. Ljósmynd: Eiríkur Sigfússon.
gangastjóri gaf merkið um að hóa saman og
reka af stað aftur. Ekki höfðum við rekið lengi
þegar byrjaði að hríða fyrir alvöru og man ég
að þegar við fórum hjá Mórauðavatni mátti
rétt grilla í vatnið fyrir dimmviðirnu. Það
hægðist smám saman á rekstrinum og féð
bar sig ekki alltof vel í hríðinni enda þyngdist
færið jafnt og þétt.
A Mið-Heiði lentum við í vandræðum á
grjótöldu einni þar sem féð sá sér leik á borði
að hlaupa í skjól við steinana og þurftum við
að eltast við kindur hring í kring um grjótið því
að það var tregt að yfirgefa skjólið. Þar kom
þó nokkuð til kasta okkar yngri mannanna
sem léttir voru á fótinn að hlaupa við féð.
Við skildum hestana eftir meðan við vorum
í eltingarleiknum og sóttum þá síðan aftur
þangað sem þeir biðu. Menn höfðu merkt það
á hegðun hundanna að hreindýr voru einhvers
staðar í nánd. Þegar Guðmundur ætlaði að
taka Mósu sína sem ávallt beið róleg á sama
stað, sá hann á eftir henni út í sortann. Honum
tókst þó að ná henni eftir nokkurt hlaup, en
hross eru undarlega hrædd við hreindýr ef þau
verða þeirra vör. Eftir heilmikið þóf náðist féð
austur af öldunni, en gamalær sem Þorbergur
á Skeggjastöðum átti var orðin lasburða og
neitaði að ganga lengra og lögðu þeir Oddur
og Grétar hana til undir steini svo að hún hefði
sem best skjól fyrir illviðrinu. Oddur mundi
svar Grétars er þeir komu aftur að rekstrinum
og voru spurðir um líðan ærinnar: „Eg held
hún hafi sofnað því hún lagði aftur augun“.
Um þetta leyti var færi orðið svo þungt að
gera þurfti slóð með hestum og síðan varð
að reka féð í smáhópum yfir driftimar. Af
þessum sökum var farið að ganga mjög hægt
með safnið og víst er að ekki var manni kalt í
slíku brasi en óþægilegt var að snúa vitunum
upp í bylinn.
Þegar ég hugsa til baka þá var þetta fyrir
mér eins og hver önnur vinna sem þurfti að
leggja sig fram við, en tíminn leið og víst
hefur þeim eldri verið öðruvísi innanbrjósts,
vitandi að dagur leið að kvöldi og ljóst að á
einhverjum tímapunkti yrði að skilja féð eftir
og freista þess að komast í náttstað og þá
var spumingin hvemig það gengi. Það hefur
eflaust ekki verið þægileg tilfinning fyrir
gangnastjórann, sem bar ábyrgð á velferð
150