Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2014, Síða 158

Múlaþing
Greinarhöfundur á hesti sinum Sleipni um 1972. Ljósmynd: Erla Jónasdóttir.
til baka í kofann þar sem mætt var mikið
lið björgunarmanna, en vegna illviðris lét
mannskapurinn fyrirberast til næsta dags
vitandi að fénu mundi óhætt. Þegar reksturinn
hófst að nýju í sæmilega björtu veðri daginn
eftir voru sleðamir notaðir til að troða slóð
fyrir kindumar svo að þær ættu möguleika á
að ganga í kafaldinu. Þar sem jarðlaust var
orðið með öllu til heiðarinnar var komið með
safnið skemmstu leið niður í Skeggjastaðaíjall
og náttað í hagagirðingu frá Holti eftir 16 tíma
rekstur af heiðinni. Þess hafa menn minnst
þegar komið var niður úr snjónum með féð
í svarta myrkri að reksturinn stöðvaðist nær
alveg í Skeggjastaðaijallinu vegna þess að
langsveltar kindumar rifu í sig allan gróður
sem þær fundu.
Hinn áttunda dag þessarar löggöngu
í Klaustursels- og Stuðlafossheiði var féð
loks rekið frá Holti út til Ormarsstaðaréttar,
þangað sem ferðinni var heitið þremur dögum
fyrr ef allt hefði gengið samkvæmt áætlun.
Guðmundur minnist þess er hann fór inn á
Ásklif til móts við reksturinn. Hann veitti strax
athygli þremur lambhrútum sem höfðu með
herkjum haft sig upp fjallið frá Klausturseli
vegna liðaveiki sem hrjáði þá. Þama vora þeir
komnir á sínum hraða þrátt fyrir krankleikann,
yfir alla erfiðleikana og ráku lestina með
reisn. Þetta er gott dæmi um hversu íslenska
sauðkindin er ótrúlega harðgerð og dugleg
skepna.
Eitthvað munu dilkar hafa léttst við
þetta ferðavolk og heyrði ég ágiskanir um
ráman tveggja kílóa mun á meðalfallþunga
dilka miðað við haustið áður. Snjókúlur
sem myndast á togendum ullarinnar við
svona aðstæður og toga sífellt í ullina, valda
undantekningarlítið mari. Þessu þarf að gefa
tíma til að jafni sig og minnir mig að reynt
hafi verið að fresta slátran lambanna eins
og tök vora á enda hætt við að einnig komi
fram þreyta í vöðvum eftir svona álag. Þess
má einnig geta að Hnefilsdalssmalar ráku sitt
156