Morgunblaðið - 03.08.2021, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 3. ÁGÚST 2021
Nú hefur elsku
mamma kvatt þenn-
an heim, lítil kona
en samt svo stór,
náttúruunnandi, dýravinur, flink
í höndunum, með græna fingur
og fróð um marga hluti. Hverj-
um hefði dottið í hug að kona
sem hætti við að verða kennari af
því hún taldi sig ekki hafa næga
þolinmæði og var alls ekki fyrir
að passa börn ætti svo sjálf eftir
að eignast níu börn? Þar hlýtur
oft að hafa reynt á þolinmæðina.
En á móti var oft líf og fjör í
kringum hana sem henni fannst
ekki leiðinlegt. Því þótt hún væri
dálítið ströng, setti stundum í
brýnnar og væri oft tuðandi að
áliti okkar krakkanna, þá var
hún húmoristi, hafði gaman af að
hitta fólk, spjalla og grínast.
Margs er að minnast gegnum
tíðina og margs að sakna. Þótt
okkur hafi nú stundum greint á
um hlutina, elsku mamma, þá
eru það góðu og skemmtilegu
stundirnar sem sitja efst í minn-
ingabankanum. Hvað þú varst
yfirleitt tilbúin að hjálpa, styðja
mann áfram í því sem maður var
að gera og fórna þínu þegar á
reyndi. Stundum var það líka
beggja hagur. Það eru t.d. ekki
allir sem hafa haft garðálf eins
og ég sem sá oft um að prikla
sumarblómin, planta út, reyta
arfa og illgresi og vökva í gróð-
urhúsinu. Ungum nágrönnum
fannst merkilegt þegar þú sagðir
þeim að þú værir garðálfurinn
hennar Helgu og spurðu mig
stundum hvar garðálfurinn væri.
En á móti fékkst þú útrás fyrir
garðrækt, plöntuáhuga og úti-
veru.
Svo eru það reiðtúrarnir okk-
ar. Ég man hvað þú hafðir
áhyggjur og fannst ég ekki tolla
nógu vel á hrossinu fyrsta skipti
sem við fórum ríðandi saman í
réttirnar. Þú vön að ríða berbakt
sem barn og unglingur og ekkert
mál, ég greinilega ekki eins flink.
Reiðmennskan lagaðist nú samt
og áttum við marga góða spretti
saman gegnum tíðina sem sitja í
minningunni, ekki síst þú og
Jarpur saman.
Að bjóða þér í bíltúr og hafa
þig sem ferðafélaga veitti líka
margar ánægjustundir. Að fara
af stað með tjald og nesti, plana
jafnóðum, panta jafnvel eina
sveitagistingu einhvers staðar á
Hafdís
Steingrímsdóttir
✝
Hafdís Stein-
grímsdóttir
fæddist 7. janúar
1945. Hún lést 19.
nóvember 2021.
Útför Hafdísar
fór fram 26. júlí
2021.
leiðinni. Að fara
smá hringi og útúr-
dúra og alltaf
varstu til í ævintýri,
taka sénsinn með
alls konar vegar-
slóða ef von var á
einhverju fallegu
eða merkilegu að
skoða. Jafnvel þótt
fararskjótinn væri
nú stundum í minni
kantinum og ekki
beint ætlaður fyrir þessa slóða.
Margt fleira væri hægt að tína
úr minningabankanum en læt ég
hér staðar numið.
Hafðu þökk fyrir allt og allt og
hvíl í friði, elsku mamma mín.
Þín elskandi
Helga.
Það var spenna í okkur stelp-
unum 38 sem hittumst haustið
1962 á Húsmæðraskólanum á
Laugarvatni og var Dísa okkar,
sem við kveðjum í dag, ein af
hópnum. Áttum við eftir að eiga
góðar og glaðar stundir við nám
og alls kyns afþreyingu. Ég und-
irrituð var svo heppin að lenda
með henni í númeri og var alltaf
glatt á hjalla í frænku-númerinu.
Þegar skóla lauk dreifðumst við
vítt og breitt um landið og stofn-
uðum okkar fjölskyldur en við
héldum hópinn og hittumst fyrst
um sinn á fimm ára fresti en síð-
ar meir vor og haust. Farið var í
ferðir að Laugarvatni, í Stykkis-
hólm, Akranes, Vestmannaeyjar
og til Danmerkur fórum við
nokkrar í ógleymanlega ferð.
Dísa naut sín vel í þessum ferð-
um, hún var góður félagi, alltaf
jákvæð og hláturmild. Hún var
bóndakona og átti fullt af mann-
vænlegum börnum sem hún var
stolt af. Eftir að hún flutti á Sel-
foss hittumst við oftar og leit hún
oft inn hjá okkur hjónum í Veiði-
sporti á göngu sinni um bæinn.
Hún fór alltaf gangandi í versl-
unarferðir, bar svo vörurnar
heim í bakpoka, þvílíkur dugnað-
arforkur sem hún var. Ég kom
stundum við hjá henni í sjúkra-
húslegunni og áttum við gott
spjall saman um liðna tíð. Alltaf
var hún þakklát fyrir allt sem
fyrir hana var gert og aldrei
heyrði ég hana kvarta. Við skóla-
systur hennar munum sakna
hennar Dísu okkar og kveðjum
hana með virðingu og þakklæti
og vitum að hún á góða heim-
komu í blómabrekkuna. Börnum
hennar og fjölskyldunni allri
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur. Guð styrki ykkur.
Fyrir hönd skólasystranna á
Húsó veturinn 1962-1963,
Hrefna.
✝
Hannes Guðni
Jónsson fæddist
á Eskifirði 4. sept-
ember 1927. Hann
lést á Hrafnistu
Sléttuvegi 24. júlí
2021.
Foreldrar hans
voru Jón Valdi-
marsson kennari, f.
4. maí 1891, d. 11.
september 1946, og
Herdís Kristín Pét-
ursdóttir, f. 18. desember 1892,
d. 4. febrúar 1946. Hannes var
næstyngstur í systkinahópnum.
Systkini hans voru: Garðar Pét-
ur, f. 19. febrúar 1920, d. 10.
mars 2002, Valdimar Ragnar, f.
28. febrúar 1922, d. 9. janúar
2008, Guðbjörg, f. 15. maí 1924,
d. 6. september 2020, og Sigmar
Grétar, f. 20. febrúar 1929, d.
21. ágúst 2010. Árið 1937 flutti
eiga tvö börn, Patrek Leó og
Steinunni Birnu. 2) Guðný, f.
1955. Maki Baldur Gylfason, f.
1954. Börn: Hannes Þór, f. 1974.
Maki Berglind Björk, f. 1977.
Þau eiga þrjú börn, Baldur
Rökkva, Halldór Hvannar og
Herdísi Lóu. Elín Ósk, f. 1979.
Maki Pétur Bjarni, f. 1978. Þau
eiga fjögur börn, Matthías
Guðna, Guðnýju Rán, Jóhannes
Má og Jökul Örn. María, f. 1981.
3) Herdís, f. 1958. Börn: Ragn-
heiður Hlíf Yngvadóttir, f. 1975.
Hún á eitt barn, Viktor Örn. Atli
Már Yngvason, f. 1982.
Hannes lauk námi frá Loft-
skeytaskólanum 1946 og hóf
störf hjá Landsíma Íslands á
Rjúpnahæð þar sem hann vann
allar götur síðan, síðustu árin
sem stöðvarstjóri.
Útför Hannesar fer fram í
Lindakirkju í dag, 3. ágúst
2021, klukkan 15. Streymt verð-
ur frá útförinni. Slóð á streym-
ið:
https://lindakirkja.is/utfarir/.
Virkan hlekk á streymið má
finna á:
https://mbl.is/andlat/.
fjölskyldan frá
Eskifirði til Reykja-
víkur þar sem Jón
tók við kennara-
stöðu í Miðbæjar-
barnaskólanum.
Eiginkona Hann-
esar var Ragnheið-
ur Björnsdóttir
hjúkrunar-
fræðingur, f. 29.
október 1929, d. 16.
ágúst 2020. For-
eldrar hennar voru: Björn Jóns-
son skólastjóri og Margrét Jó-
hannesdóttir. Hannes og
Ragnheiður bjuggu lengst af í
Lyngbrekku 17 í Kópavogi.
Dætur þeirra eru þrjár: 1)
Margrét Birna, f. 1952. Maki
Sigurður Jónsson, f. 1953. Börn:
Björn Óðinn, f. 1975, Eyrún, f.
1979, og Stella Rögn, f. 1984.
Maki Unnar Darri, f. 1984. Þau
Tengdafaðir minn er látinn.
Mér er eftirminnilegt þegar ég
hitti hann fyrst stuttu eftir að
ég kynntist dóttur hans. Þegar
ég hringdi dyrabjöllunni í Lyng-
brekku 17 í því skyni að hitta
stúlkuna var fljótlega opnað og í
dyrunum stóð reffilegur karl í
kjólfötum. Mér brá í brún en
karl heilsaði mér alúðlega, sagð-
ist vera í Frímúrarareglunni og
á leið á fund. Frá upphafi urðu
okkar samskipti afskaplega góð.
Alla tíð stóð heimili Hannesar
og Stellu opið öllu þeirra fólki
sem á þurfti að halda. Er við
hjónin fetuðum leiðina til sjálf-
stæðis fylgdist Hannes vel með
og stuðningur og góð ráð voru
okkur mikils virði. Það var
tengdaforeldrum mínum nokk-
urt áfall er við fluttum austur á
Kirkjubæ í Hróarstungu. Þau
studdu okkur samt mikið í þessu
brölti okkar og voru dugleg að
heimsækja okkur og dvöldu þá
gjarnan hjá okkur í nokkra
daga. Það var glatt á hjalla hjá
börnunum þegar afi og amma
voru í heimsókn. Árin liðu og
börnin uxu úr grasi og þá var
gott að geta leitað til afa og
ömmu í Lyngbrekku um hús-
næði til að fara í framhaldsnám.
Þegar við svo fluttum aftur suð-
ur urðu tengdaforeldrar mínir
fegnir að hafa allar dæturnar
sínar innan seilingar.
Þótt árin færðust yfir fannst
tengdapabba gaman að fylgjast
með sínu fólki, ekki síður næstu
kynslóðum. Marga stundina var
setið í eldhúsinu í Ofanleitinu og
síðar Hæðargarði og málin
rædd, og bar þá margt á góma.
Heilsunni hrakaði smám sam-
an hjá tengdaforeldrum mínum
og Stella lést á Hrafnistu við
Sléttuveg 16. ágúst 2020. Hann-
es bar sig samt furðu vel, fór í
gönguferðir eins og heilsa og
veður leyfði, einnig fórum við
saman í bíltúra um borgina og
ekki síður út á land og höfðum
við báðir gaman af.
Hannes fylgdi henni Stellu
sinni eftir hinn 24. júlí síðastlið-
inn.
Vertu sæll tengdafaðir minn
og vinur.
Sigurður (Siggi).
Margar minningar hafa farið
í gegnum hugann síðustu daga.
Minningar um afa að segja sög-
ur, m.a. af Gretti, litlu gulu
hænunni og sjálfum sér. Síðustu
ár hafa það helst verið sögur úr
lífi afa og það var gaman að sjá
hvað það lifnaði yfir honum þeg-
ar hann rifjaði upp gamla tíma.
Ein sterkasta minning okkar af
afa er þegar við fengum að gista
hjá honum og ömmu en þá lagð-
ist hann alltaf hjá okkur og
strauk yfir augnlokin þar til við
sofnuðum.
Afi vildi allt gera fyrir fólkið
sitt og var svo stoltur af okkur
öllum. Hann var okkar helsti
stuðningsmaður og hafði sér-
staklega gaman af því ef ein-
hver stóð í framkvæmdum og
vildi þá fá að heyra allt um mál-
ið.
Hann gafst aldrei upp og með
ótrúlegum dugnaði náði hann
sér eftir hver veikindin á fætur
öðrum. Hann bætti þol og þrek
þrátt fyrir ýmsa kvilla, gerði allt
sem hann gat til þess að halda í
heilsuna og hélt alltaf í já-
kvæðnina og lífsgleðina.
Við erum svo óendanlega
þakklátar fyrir afa, stuðninginn
sem hann veitti okkur og allar
minningarnar sem við eigum um
þennan góða mann. Veröld okk-
ar er betri vegna hans og tóma-
rúmið sem hann skilur eftir er
ekki hægt að fylla.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Við söknum þín elsku besti
afi okkar. Hvíldu í friði.
Elín og María.
Elsku besti afi. Þú sem hefur
alltaf fylgt mér í lífinu og kennt
mér svo margt. Stutt mig áfram,
sýnt mér áhuga og sagt mér
sögur. Það var gott að fá að
vinna með þér á sumrin á
Rjúpnahæð þar sem þú varst
stöðvarstjóri. Þú varst svo já-
kvæður og ávallt til staðar fyrir
fjölskylduna. Þegar við vorum
að standsetja fyrsta húsið okkar
á Þórsgötu komst þú oft að
hjálpa og hamast með okkur
þótt þú værir þá þegar löngu
kominn á eftirlaun. Ég minnist
þess líka hvað við fórum oft í
sund þegar ég var lítill og hvað
það var merkilegt að vera í gufu
með körlunum og hlusta á ykk-
ur tala saman. Þegar ég fékk að
gista fórum við labbandi í bak-
arí að kaupa vínarbrauð og
færðum ömmu í rúmið. Þið
amma hjálpuðuð mér einnig oft
með námið sem gat reynst mér
strembið með lesblinduna að
þvælast fyrir mér. Ég vildi að
ég hefði getað eytt meiri tíma
með þér í gegnum ævina. Mér
fannst þú vera eilífur og að það
lægi ekkert á. Þótt þú hefðir
náð háum aldri hrakaði heils-
unni hratt undir lokin og ég var
ekki undirbúinn þegar á hólm-
inn var komið. Hvíldu í friði eft-
ir þessa fallegu jarðvist.
Hannes Þór Baldursson.
Hinn 24. júlí, tæpu ári eftir að
amma lagði í sína hinstu för,
fylgdi afi á eftir. Það hafa ef-
laust verið fagnaðarfundir en
það er huggun harmi gegn að
vita af þeim saman á ný og vaka
þau eflaust yfir okkur sem eftir
sitjum.
Elsku afi, þú varst kletturinn
í lífi okkar allra, svo langt sem
munað verður.
Þú varst okkur alltaf svo góð-
ur.
Alltaf umhyggjusamur.
Alltaf glaðvær og stutt í bros-
ið.
Alltaf þolinmóður.
Alltaf hjartahlýr.
Alltaf barngóður.
Þú þurftir aldrei að hækka
róminn til að leysa deilur barna-
barna sem lenti saman.
Alltaf stóð heimili ykkar
ömmu okkur opið.
Alltaf til staðar.
Alltaf í okkar liði.
Alltaf til fyrirmyndar.
Alltaf varst þú brunnur visku
og þekkingar og alltaf gaman að
hlusta á sögurnar þínar, hvort
sem þær snerust um æskuár þín
og Grétars eða hetjur Íslend-
ingasagnanna.
Eins mikið og við munum
sakna þín og ömmu, þá erum við
þakklát fyrir hvað við fengum
langan tíma með ykkur.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Minningin um þig mun lifa
með okkur, alltaf.
Björn Óðinn, Eyrún og
Stella Rögn.
Ó hvað það er erfitt að missa
þig elsku langafi minn, en ég
veit að þú ert kominn á betri
stað og ert hjá langömmu núna.
Takk fyrir allar stundirnar og
tímana sem við höfum átt sam-
an. Þú hefur alltaf verið svo
góður við mig og alla aðra í
kringum þig. Við elskuðum báð-
ir að hlusta á sögur hvor hjá
öðrum og hefðum getað setið
klukkutímum saman bara að
tala um hitt og þetta. Ef mig
vantaði að spyrja um eitthvað
var alltaf hægt að hringja í þig
og þú hafðir svör við öllu.
Þú kenndir mér svo margt og
hvattir mig þegar þess þurfti og
varst alltaf til staðar fyrir mig.
Þú varst umhyggjusamur og
þótti vænt um alla. Þú hefur
alltaf verið mín fyrirmynd og
verður það alltaf enda besta fyr-
irmynd sem nokkur maður get-
ur hugsað sér. En þó að þú vær-
ir langafi minn varstu líka besti
vinur minn. Við heyrðumst í
síma nánast hvern einasta dag
og ég sakna þeirra símtala mik-
ið. Stundir okkar saman eru
mjög dýrmætar og mun minn-
ing mín um þig fylgja mér að ei-
lífu. Mér þykir svo vænt um
minninguna þegar við vorum að
kveðja langömmu og þú settir
ennið þitt upp að mínu og sagðir
„við stöndum alltaf saman“ og
það gerðum við.
Takk fyrir alla ástina, kær-
leikann, tímann og minningarn-
ar sem þú gafst mér.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Viktor Örn.
Ég kynntist Hannesi, nafna
og afa mannsins míns, fyrst í ár-
legu þorrablóti fjölskyldunnar í
Lyngbrekku fyrir aldarfjórð-
ungi. Ég var ansi taugaóstyrk
enda verið að kynna mig fyrir
stórfjölskyldunni í fyrsta sinn
en það var algjör óþarfi því þau
tóku mér opnum örmum og þá
sérstaklega Hannes með sínu
fallega brosi. Það geislaði svo-
leiðis af honum hlýjan og kætin
enda var hann ávallt í essinu
sínu þegar fjölskyldan kom
saman. Og það var aldeilis sem
þau komu saman. Eftir hóp-
sönginn í þorrablótinu leið ekki
á löngu þar til ég var orðin
fastagestur í laufabrauðsgerð,
jólaboðum, nýárskaffi, þrett-
ándakaffi, bollukaffi, páskaboð-
um, sumarkaffi og afmælis-
veislum með sérortum vísum og
ég veit ekki hvað og hvað. Fólk-
inu í þessari fjölskyldu finnst
greinilega gaman að umgangast
hvert annað og hittist ekki að-
eins af skyldurækni heldur ást,
umhyggju og náinni vináttu.
Þau hafa gaman af félagsskap
hvert annars og eru einstaklega
uppátækjasöm og skapandi í því
að gleðja fjölskyldumeðlimi við
hátíðleg tilefni. Hannes var
vissulega höfuð og hornsteinn
fjölskyldunnar. Með góðvild
sinni og einlægum áhuga á af-
drifum afkomenda sinna náði
hann að skapa þetta kærleiks-
ríka umhverfi sem heldur í hefð-
irnar og tekur hverri nýrri við-
bót fagnandi. Þótt fjölskyldan
hittist í dag af sorglegu tilefni
til þess að kveðja Hannes veit
ég að andi hans mun svífa yfir
vötnum og gera útfararathöfn-
ina og erfidrykkjuna hlýlega og
jafnvel skemmtilega. Hannesar
verður sárt saknað en arfleifð
hans lifir áfram í gegnum fólkið
hans.
Berglind Björk
Halldórsdóttir.
Hannes Guðni
Jónsson
HINSTA KVEÐJA
Langafi var alltaf svo
glaður, hress og í stuði. Það
var mjög notalegt að koma í
heimsókn til hans og lang-
ömmu, borða köku og
spjalla um lífið. Hann vissi
svo mikið um ótrúlegustu
hluti og mannkynssöguna,
gaf okkur góð ráð, var gjaf-
mildur og alltaf til staðar
fyrir okkur. Það var frá-
bært að sjá hann með rauða
hattinn sinn, dansandi með
okkur í 90 ára afmælisveisl-
unni sinni fyrir nokkrum
árum. Nú er hann farinn að
dansa við langömmu í guðs-
ríki.
Baldur Rökkvi, Halldór
Hvannar og Herdís Lóa.
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Óheimilt er að taka efni úr minningargreinum til birtingar í
öðrum miðlum nema að fengnu samþykki.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar