Morgunblaðið - 26.08.2021, Side 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 26. ÁGÚST 2021
✝
Sigtryggur
Sveinn Braga-
son fæddist á
Akureyri 30. júlí
1943. Hann lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Mörk 18.
ágúst 2021. For-
eldrar hans voru
Ragnheiður Val-
gerður Sveins-
dóttir, f. 13.6.
1915, d. 26.12.
1999, og Bragi Eiríksson, f.
29.6. 1915, d. 24.4. 1999.
Bræður Sigtryggs eru: Böðv-
ar, f. 4.10. 1938, Eiríkur, f. 7.3.
1949, d. 21.7. 1954, og Jóhann,
f. 3.4. 1955.
Sigtryggur kvæntist El-
ísabetu Jóhannsdóttur, f. 30.3.
1945, hinn 12.9. 1964. For-
eldrar hennar voru Ingibjörg
1976, gift Niclas Jessen, f. 16.4.
1975. Synir þeirra eru Nói Nic-
lasson Jessen, f. 9.12. 2007, og
Leó Niclasson Jessen, f. 13.5.
2010.
Sigtryggur ólst upp á Ak-
ureyri til 10 ár aldurs, en þá
fluttist fjölskyldan búferlum til
Reykjavíkur. Bjó hann lengst
af í Reykjavík en einnig 17 ár á
Akranesi, auk náms- og starfs-
dvala í Noregi og Englandi.
Sigtryggur tók stúdentspróf
frá Menntaskólanum í Reykja-
vík, útskrifaðist sem tækni-
fræðingur frá Bergen Tekniske
Skole og verkfræðingur frá
University of Newcastle Upon
Tyne. Sigtryggur starfaði m.a.
við Iðnskólann í Reykjavík, hjá
verktakafyrirtækinu Að-
albraut, Dráttarvélum hf. og
frá 1981 til starfsloka hjá Ís-
lenska járnblendifélaginu á
Grundartanga. Einnig fékkst
hann við leiðsögn laxveiði-
manna.
Útför Sigtryggs verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag, 26.
ágúst 2021, klukkan 15.
Helgadóttir og Jó-
hann Kr. Sæ-
mundsson, sem
bæði eru látin.
Dætur Sig-
tryggs og Elísabet-
ar eru: 1) Ragn-
heiður Valgerður,
f. 25.3. 1971, gift
Ágústi Loftssyni, f.
2.6. 1965. Synir
þeirra eru Vil-
hjálmur Sveinn
(faðir hans er Guðmundur Þ.
Sigurðsson), f. 8.8. 1991, í sam-
búð með Karítas Eldeyjar-
dóttur, Kjartan Bragi, f. 15.12.
1997, og Loftur Andri, f. 29.1.
2000. Börn Vilhjálms eru Rúrik
Jökull, f. 16.11. 2013, og Dag-
björt Elfa, f. 14.7. 2016 (móðir
þeirra er Sjöfn Guðlaugs-
dóttir). 2) Ingibjörg, f. 30.3.
Í dag kveð ég gamlan bekkj-
arbróður, vinnufélaga og vin,
Sigtrygg Bragason.
Kynnin hófust í Gagnfræða-
skólanum við Hringbraut
haustið 1956. Ég minnist hans
sem afburðanámsmanns og fyr-
irmyndarnemanda sem var
höfðinu hærri en flestir skóla-
bræður hans. Eftir tvö ár í
skólanum rofnuðu tengslin en
um 25 árum síðar lágu leiðir
saman á ný, er ég hóf störf hjá
Íslenska járnblendifélaginu á
Grundartanga. Eftir skamma
stund á skrifstofunni sem ég
hafði fengið til afnota birtist
framleiðslustjórinn, Sigtrygg-
ur, í gættinni til að heilsa upp á
gamlan bekkjarbróður.
Saman unnum við hjá þessu
fyrirtæki nær óslitið um 25 ára
skeið, eða allt þar til Sigtrygg-
ur neyddist til að láta af störf-
um vegna þeirra veikinda sem
hægt og sígandi áttu eftir að
umturna lífi hans
Sigtryggur var afar vel lát-
inn meðal samstarfsmanna,
ekki síst þeirra sem voru, eða
verið höfðu, svo lánsamir að
vinna undir hans stjórn. Hann
var skipulagður, réttsýnn,
hreinskiptinn og glöggur grein-
andi, félagslyndur og spaug-
samur, alltaf tilbúinn til að taka
þátt í samkomum starfsmanna
og árlegum menningarferðum,
þar sem séntilmaðurinn Sig-
tryggur klæddist gjarnan að
hætti breskra, í tvídjakka með
hálsklút og sixpensara á höfði.
Þá er mörgum enn minnisstætt
þegar hann á árshátíð brá sér í
gervi Sandy, í kvikmyndinni
Grease, og dansaði með miklum
tilþrifum heimatilbúinn dans
við lagið Greased Lightning.
Orðnir ellilífeyrisþegar kom-
umst við félagarnir að því að
við áttum sameiginlegt áhuga-
mál, gönguferðir. Við komum
okkur því saman um að hittast
vikulega í Elliðaárdalnum, og á
meðan heilsa hans leyfði örk-
uðum við nokkuð reglulega um
borgarlandið þvert og endi-
langt, með hundinn Hróa til
halds og trausts, stöku sinnum
um Hólmsheiðina og Heið-
mörkina þó svo að oftast hafi
leiðin legið um Fossvogsdalinn
og Elliðaárdalinn. í Fossvogs-
dal var hann á heimavelli,
þekkti þar marga sem hann
hafði kynnst á tíðum göngum
sínum um dalinn og tók þá
jafnan tali. Síðar bættist annar
fyrrverandi vinnufélagi í hóp-
inn, Helgi Þórhallsson.
Sigtryggur var göngugarpur
mikill; stórstígur, með göngu-
staf í hvorri hendi, þrammaði
hann taktfast áfram, teinréttur
og bar höfuðið hátt. Flestir sem
við mættum höfðu vit á að víkja
í tæka tíð.
Í þessum gönguferðum okk-
ar og yfir kaffibolla að göngu
lokinni var margt spjallað og
gamlar minningar rifjaðar upp,
þótt margt væri fallið í
gleymsku. Sjálfsagt tóku sam-
tölin stundum á sig skondna
mynd eins og gengur, þegar
einn minnisskertur og annar
heyrnarskertur eiga í hlut. En
það var aukaatriði. Félagsskap-
urinn var fyrir öllu.
Þessi kæri vinur er nú farinn
í sína hinstu göngu, léttur í
spori, laus við þær byrðar sem
veikindin lögðu á hann, veikindi
sem hann barðist ótrauður
gegn, en báru hann ofurliði að
lokum. Það var hins vegar lán
hans að eiga eiginkonu sem
með aðdáunarverðu æðruleysi
tókst á við öll þau vandamál
sem óhjákvæmilega fylgja lang-
varandi veikindum. Hún var
stoð hans og stytta í hvívetna.
Henni og fjölskyldunni allri
votta ég mína dýpstu samúð.
Guttormur Ólafsson.
Mig langar til að minnast
Sigtryggs Bragasonar, vinnu-
félaga og vinar til áratuga.
Minningar frá járnblendiverk-
smiðjunni á Grundartanga
hrannast upp. Ofarlega í huga
eru uppákomurnar: Skautbrot,
blautbrot, rauðglóandi málmur
sem braut sér leið í gegnum
ofnsbotninn. Þá reyndi á sam-
heldni starfsfólksins. Sigtrygg-
ur var framleiðslustjóri og
haggaðist ekki, hélt ró sinni
hvað sem á gekk. Þarna komu í
ljós skipulagshæfileikarnir sem
hann bjó yfir í ríkum mæli.
Þegar Sumitomo eignaðist
hlut í Járnblendifélaginu vorum
við Sigtryggur sendir til Jap-
ans. Tilgangur fararinnar var
að sanna fyrir viðskiptavinum
Sumitomo að á Íslandi byggju
ekki barbarar. Sigtryggur
ávann sér traust allra, hár og
myndarlegur, rólegur og yfir-
vegaður og talaði góða ensku,
lærður vélaverkfræðingur frá
Englandi. Hann var matgæð-
ingur og í hverri nýrri borg
spurðist hann fyrir um áhuga-
verða matsölustaði.
Þegar Elkem hafði tekið yfir
verksmiðjur Union Carbide
fengum við tækifæri til að fara
til Bandaríkjanna og kynna
okkur reksturinn þar. Við sáum
að ofnarnir og umfram allt raf-
skautin þoldu hærri straum en
Elkem hafði fyrirskrifað. Þegar
við fluttum þessa þekkingu
heim var gott að eiga tryggan
bandamann í Sigtryggi. Í fram-
haldinu unnum við í góðri sam-
vinnu við aðra starfsmenn að
verkefnunum Hærra álag og
Betri nýting.
Sigtryggi var ótal margt til
lista lagt. Á einum flugvellinum
dró hann nál og tvinna úr pússi
sínu og saumaði á mig tölu sem
hafði losnað á jakkanum. Hann
var líka áhugamaður um bíla og
keypti bílablöð. Kunni góð skil
á öllum vélum. Seinna tók hann
við sem stjórnandi viðhalds-
deildar á Grundartanga og
nokkru síðar unnum við saman
að hönnun á ofni 3. Leið okkar
lá víða til að skoða búnað og
tól. Báðir héldum við síðan til
Elkem í Noregi.
Eftir ársdvöl þar sneri ég
sjálfur aftur heim. Þá var verið
að keyra upp nýja ofninn og
tók eitt vandamálið við af öðru.
Ég tók að mér að vera fram-
leiðslustjóri í hundrað daga og
tókst að fá Sigtrygg til að hafa
hönd í bagga með ofni 3. Það
var mikill fengur að fá mann
sem allir í verksmiðjunni
treystu og báru virðingu fyrir;
mann með vigt. Það jók mönn-
um bjartsýni og leiðin gat að-
eins legið upp á við. Þetta er
einn skemmtilegasta tími sem
ég hef lifað.
Eftir að ég var hættur störf-
um hjá Elkem var ég fenginn
til að keyra upp ofn 1 eftir
gagngerar endurbætur og við-
hald. Slík uppkeyrsla á ofni
með nýrri fóðringu er vanda-
söm og ég hugði gott til glóð-
arinnar hvað samstarf við Sig-
trygg varðaði.
En nú var Bleik brugðið.
Sigtryggur hafði verið greindur
með byrjunina á alzheimer.
Hann tók þeim vanda þó með
sömu festu og öðrum. Þegar við
hittumst með konum okkur
gátum við talað um járnblendi,
endalaust, og árin okkar sam-
an. Þar var engu gleymt. Svo
kom Covid. Ég var svo heppinn
að eiga leið á bráðadeildina á
sama tíma og Sigtryggur. Þar
lá hann og tók brosandi á móti
mér. Þannig mun ég minnast
hans.
Ellu, Ragnheiði, Ingibjörgu
og allri fjölskyldunni færum við
Kristín innilegar samúðar-
kveðjur.
Meira á: https://mbl.is/andlat
Jón Hálfdanarson.
Höfðinglegur, traustur,
skemmtilegur, kurteis og ljúf-
menni eru nokkur þau orð sem
lýsa Sigtryggi, kærum vini og
félaga sem nú er til moldar
borinn. Návist við Sigtrygg og
konu hans, Elísabetu, var ávallt
mannbætandi og ánægjuleg.
Kynnum okkar bar fyrst
saman fyrir rúmum fjörutíu ár-
um í Tækniskóla Íslands á
fyrsta starfsári skólans. Þá var
einungis fyrsti bekkur kenndur
þar og þurfti síðan að ljúka
námi erlendis. Örlögin höguðu
því þannig að við fórum til
Bergen ásamt hópi ungra og
vaskra manna. Þar tókst með
okkur öllum einstök vinátta
sem haldist hefur alla tíð síðan.
Við höfum hist á nokkurra ára
fresti og árið 2008 fórum við í
ógleymanlega hópferð til Berg-
en í tilefni af 40 ára útskrift-
arafmæli okkar. Okkur var ein-
staklega vel tekið af
forsvarsmönnum skólans og
gömlum skólasystkinum.
Sigtryggur var mikill göngu-
maður og á seinni árum gekk
hann oft eftir hitaveitustokkn-
um í Bústaðahverfi þar sem ég
hitti hann stundum, enda ná-
býlingar. Þrátt fyrir versnandi
heilsu var jafnan stutt í gam-
ansemina og við mig lýsti hann
helst áhyggjum sínum af El-
ísabetu, að þurfa að umbera
sig, jafn gleyminn og hann væri
orðinn. Eftir mjög langt stríð
hefur sjúkdómurinn nú lagt
þennan góða dreng að velli.
Fyrir hönd skólafélaganna
sendi ég Elísabetu og fjöl-
skyldu innilegustu samúðar-
kveðjur.
Björn Viggósson.
Árið 1963 kom elsku Sig-
tryggur okkar inn í stórfjöl-
skylduna eftir að hann og Ella
frænka felldu hugi saman á
bökkum Haffjarðarár á Mýr-
um. Mamma mín Svanborg,
föðursystir Ellu, var þá að elda
ofan í mannskapinn á Shell við
Suðurlandsbraut. Líkaði körl-
unum svo vel að þeir báðu
mömmu að útvega stúlku í
veiðihúsið við Hítará. Ella var í
uppáhaldi hjá mömmu og fékk
hún hana til að drífa sig.
Sigtryggur vann við að leið-
segja laxveiðiköllum sem þarna
voru við veiðar. Fljótlega barst
bréf að heimili Jóa frænda og
Ingu má. Þar biður Ella um að
sér sé sent ýmislegt smálegt,
klútar og betri föt, en Dóra
litla systir Ellu ætti að fara
niður í Bankastræti í snyrti-
vörubúðina Stellu og kaupa
Innoxa-púður.
Þetta þóttu tíðindi því það
var Sigrún, næstelsta systirin,
sem puntaði sig mest og kvað
svo rammt að því að Sigrún lét
Sæma bróður sinn ganga aftur
á bak fyrir framan sig með
spegil á leið þeirra í Laugar-
nesskólann, svo hún gæti tú-
berað sig betur á leiðinni.
Við Dóra, tólf og þrettán
þegar þetta var, fórum í Stellu
í Bankastræti eftir snyrtivör-
unum og ræddum mikið um að
eitthvað hlyti að vera á seyði.
Um haustið birtist svo Sig-
tryggur himnalengja með út-
stæð eyru, prins af Melhagan-
um, við hlið Ellu sinnar og er
skemmst frá því að segja að
þau trúlofuðu sig á nýársnótt,
giftu sig árið eftir og hafa verið
saman allar götur síðan.
Stórfjölskylda Ellu tók strax
ástfóstri við Sigtrygg og Mel-
haginn tók Ellu fagnandi.
Sigtryggur var fyrst og
fremst góður og gegnheill, vel-
viljaður, hlýr og hjálpsamur,
greindur, fyndinn og útsjónar-
samur, örlátur, geðgóður og
greiðvikinn, sveigjanlegur,
seigur, vinnusamur, göngu-
garpur og jazzunnandi mikill.
Hann var eldklár og skjótur að
greina andstæður í þjóðmálum
ef hann nennti að ræða þau.
„Æ, þetta er nú meiri vitleysan
þessi pólitík,“ bætti hann svo
við.
Enginn í stórfjölskyldunni
hefur flutt búferlum eftir að
Sigtryggur kom til sögunnar án
þess að hann bæri þyngstu
kassana með bros á vör. Öll
systkini og systkinabörn hans
og Ellu hafa á ýmsan hátt notið
örlætis og umhyggju þeirra í
stóru og smáu, allt frá redd-
ingum upp í vetursetur. Mér
hefur Sigtryggur reynst sem
hinn besti bróðir. T.d. kvæntist
Bjarni minn Mörtu sinni með
litlum fyrirvara sumarið 2013 á
Stað í Steingrímsfirði, þar sem
Ella fæddist 1945 og þaðan sem
föðurfólk hennar og móðurfólk
mitt er ættað. Ekki var til set-
unnar boðið og við Svanborg
dóttir mín og krakkarnir vorum
bíllaus. Þá hringir Sigtryggur
og segir: „Berta mín, taktu
bara bílinn hjá mér, þú ert í
fjölskyldunni. Bíll er bara
blikk.“ Þetta þótti okkur mjög
vænt um.
Veisluhöldin, skrafið og
spaugið yfir kaffibollunum hjá
Ellu og Sigtryggi gerir lífs-
hlaup okkar í stórfjölskyldunni
miklu litríkara. Ella, ættingjar
og vinir voru í fyrsta sæti í frí-
tíma Sigtryggs, svo kom jazz-
inn og veiðin.
Samúðarkveðjur og þakklæti
til allra sem þekktu Sigtrygg
bæði fyrir og eftir veikindin.
Þeir spila örugglega Miles Dav-
is þegar Sigtryggur gengur inn
um Gullna hliðið.
Elísabet Berta
Bjarnadóttir Valen.
Sigtryggur Sveinn
Bragason
Harpa Heimisdóttir
s. 842 0204
Brynja Gunnarsdóttir
s. 821 2045
Kirkjulundur 19 | 210 Garðabær
s. 842 0204 | www.harpautfor.is
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURÐUR KRISTJÁNSSON
verkstjóri,
sem lést þriðjudaginn 17. ágúst, verður
jarðsunginn frá Langholtskirkju föstudaginn
27. ágúst klukkan 11.
Blóm og kransar vinsamlegast afþökkuð.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á styrktarsjóð Ljóssins,
reikn. 0130-26-410520, kt. 5904060740.
Jónína H. Eiríksdóttir
Anna Sigríður Sigurðardóttir Tryggvi Þormóðsson
Aðalheiður St. Sigurðardóttir Guðmundur Lárusson
Eiríkur Sigurðsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkæri faðir minn, afi og bróðir,
FRIÐRIK FRIÐRIKSSON
sjómaður,
Aflagranda 40,
lést 19. ágúst á hjúkrunarheimili Hrafnistu
við Sléttuveg.
Jarðsungið verður frá Útskálakirkju í Garði þriðjudaginn
31. ágúst klukkan 15. Streymt verður frá útförinni á slóðinni
https://www.facebook.com/groups/fridrik.
Einnig er hægt að sjá streymið á mbl.is/andlat.
Hanna Rut Friðriksdóttir
Guðbjörg Friðriksdóttir
og barnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
SIGURÐUR JÓHANN JÓHANNSSON
frá Ísafirði,
lést í faðmi fjölskyldunnar fimmtudaginn
19. ágúst á hjúkrunarheimilinu Eir.
Útför hans fer fram frá Grafarvogskirkju föstudaginn
3. september klukkan 10.
Minningarorð verða birt að kvöldi útfarardags, bæði texti og
hljóðupptaka, á vefsíðunni: ornbardur.com.
Sérstakar þakkir fær starfsfólk deildar 2 suður á Eir fyrir hlýja og
góða umönnun.
Sæunn Sigríður Sigurjónsdóttir
Sigurjón Jóhann Sigurðsson Oddný Bára Birgisdóttir
Sigurða Sigurðardóttir
barnabörn og barnabarnabörn