Morgunblaðið - 25.09.2021, Side 43

lenskum fjölskyldum, stuðnings-
net sem kom í stað náinna ætt-
ingja sem voru staddir víðs
fjarri. Við brölluðum margt
saman; leigðum sumarhús, bök-
uðum fyrir jólin, pössuðum
hvert fyrir annað, grilluðum úti í
garði og drukkum Grøn og Hof.
Í minningunni var eiginlega allt-
af sól á Kagså, Jóhanna og
Gunni órjúfanlegur hluti af
sviðsmyndinni og sannir vinir í
gleði og raun.
Þegar við vorum öll aftur flutt
heim til Íslands hélst vináttan.
Við höfum ótal sinnum notið
gestrisni þeirra, fyrst á Hvann-
eyri, svo Selfossi og loks á Akri.
Þar hafa börnin okkar notið
þeirra forréttinda að fá að
dvelja á tímabilum og kynnast
Íslandi frá öðru sjónarhorni en
af mölinni. Áhugi Gísla og
Gunna á Manchester United
leiddi þá með sonum sínum í fót-
boltaferðir sem lengi verða í
minnum hafðar. Gunni var
áhugamaður um stjórnmál og
gætti þess að kjósa áður en
hann tók lokaslaginn við erfiðan
sjúkdóm. Í veikindum Gísla var
Gunni nálægur og traustur vin-
ur.
Þeir Gísli og Gunni voru þre-
menningar, áttu ættir að rekja
til Mjóafjarðar. Það var efni í
margar umræður og ættfræði-
rannsóknir. Forfaðir frá Lesø í
Danmörku vakti sérstaka for-
vitni. Við vorum með plön um að
fara þangað saman. Þess í stað
tóku þeir frændur ótímabæra
vinkilbeygju og fóru með
tveggja ára millibili í aðra ferð,
til Sumarlandsins. Allt of fljótt,
finnst okkur sem eftir erum.
Ég og börnin mín, María,
Grímur og Ragnar, þökkum
góðum dreng fyrir samfylgdina
og sendum honum hlýjar kveðj-
ur til handanheima. Hugur okk-
ar er hjá Jóhönnu, Helgu, Pálma
og Þuríði. Megi guð og góðar
vættir veita þeim styrk.
Þorgerður Ragnarsdóttir.
Ég var á tíunda ári þegar ég
kynntist Gunnari Rúnari Krist-
jánssyni. Þá flutti ég úr Skaga-
firði suður til Reykjavíkur í
Laugarnesið og var nýtt heimili
fjölskyldunnar á Laugarnesvegi
100. Það var mikil breyting fyrir
lítinn dreng að koma úr sveitinni
til borgarinnar og hefja nám í
nýjum skóla þar sem allt var
ókunnugt, bæði fólk og um-
hverfi.
Fljótlega kynntist ég þó
Gunna, jafnaldra mínum, sem
átti heima á 102. Þau kynni urðu
síðan að góðri vináttu sem þró-
aðist á bernsku- og unglingsár-
um og var til staðar alla ævi. Að
kynnast Gunna var þáttur í því
að takast á við umskiptin og
sættast við lífið í borginni.
Heimili Gunnars stóð mér
ávallt opið og á ég þaðan góðar
minningar, um foreldra hans,
Guðnýju og Kristján, og systk-
inahópinn. Margar stundir var
ég þar og þau reyndust mér vel.
Við Gunni byrjuðum snemma
í skátunum. Vorum í Skátafélag-
inu Dalbúum og störfuðum þar
fram á fullorðinsár. Það starf
mótaði líf okkar á margan hátt.
Fórum saman í fjölmargar úti-
legur og skálaferðir, skátamót
og fundi.
Á unglingsárum vorum við í
dróttskátafélaginu Aquila, sem
var hópur góðra vina sem bröll-
uðu margt saman. Eftir að full-
orðinsaldri var náð og hópurinn
dreifðist minnkuðu samskiptin.
Við getum þakkað Gunna það að
hann hélt hópnum saman öðrum
fremur, þreyttist ekki á að
hvetja til þess að við hittumst og
var síðan hrókur alls fagnaðar
þegar hann náði fólkinu saman.
Stundum heimsótti Gunni
mig í Skagafjörðinn á sumrin.
Fermingarárið okkar keyptum
við okkur eins fermingarföt og
hann kom norður í ferminguna
mína. Við vorum svipaðir á hæð,
ekki ólíkir og í eins fötum. Eftir
ferminguna greip roskin kona í
peysufötum Gunna í fangið, um-
vafði hann örmum og kossum og
óskaði honum innilega til ham-
ingju með ferminguna. Við
glottum báðir, en létum sem
ekkert væri.
Nokkrum árum síðar vorum
við að fara suður með Norður-
leiðarrútunni. Stoppaði rútan
við afleggjarann að Akri í Aust-
ur-Húnavatnssýslu. Þar biðu
tvær fallegar stúlkur og tók
önnur sér far með rútunni, hin
varð eftir. Ekki fór þetta atvik
fram hjá okkur félögum og varð
Gunna starsýnt á stúlkuna sem
varð eftir og kom hún til tals
nokkrum sinnum á leiðinni. Það
var eins og hugur hans hefði líka
orðið eftir norðan heiða. Þarna
sá Gunni Jóhönnu sína í fyrsta
sinn. Og seinna fannst mér vænt
um að hafa verið viðstaddur það
augnablik.
Ég fékk síðar að vera við-
staddur brúðkaup þeirra í Þing-
eyrakirkju síðsumars 1982. Það
þótti mér einnig vænt um.
Gunni og Jóhanna gengu síð-
an æviveginn saman og studdu
hvort annað. Ekki var hann allt-
af sléttur og greiðfær og brekk-
urnar misbrattar. Ekki síst eftir
að Gunnar greindist með
krabbamein og þurfti að takast
á við þann vágest sem lagði
hann að lokum að velli. Að leið-
arlokum þakka ég mínum gamla
vini fyrir allt það sem hann var
mér. Þegar litið er yfir farinn
veg er þakklætið ofarlega í
huga, en einnig eftirsjá – að hafa
ekki eytt fleiri stundum saman
hin síðari ár.
Guð blessi minningu góðs
drengs og ástvini alla.
Gísli Gunnarsson,
Glaumbæ.
Nú hefur kvatt okkur okkar
ástkæri Gunnar Rúnar Krist-
jánsson, bóndi á Akri. Hann hef-
ur verið hluti af fjölskyldunni í
yfir 45 ár. Öll þau ár hefur verið
tekið á móti okkur með opnum
örmum þegar við höfum heim-
sótt þau Jóhönnu og börnin
þeirra. Bæði í Danmörku,
Hvanneyri, Selfossi og svo ekki
sé talað um á Akri. Það var sér-
staklega ánægjulegt þegar þau
ákváðu að festa rætur á Akri,
sem við öll höfum svo miklar
taugar til.
Gunni tók alltaf vel á móti
okkur fjölskyldunni þegar við
komum norður á Akur, oft með
rjúkandi heitum og rótsterkum
kaffibolla eða dýrindissteik af
grillinu. Hann hafði alltaf
áhugaverðar sögur og bein-
skeytta brandara að segja.
Oft var umræðuefni okkar
Gunna tengt framkvæmdum á
Akri. Ef það var vor sá hann
alltaf um að það væri búið að
undirbúa að hægt væri að taka
flag, sem er uppáhaldsverkefni.
Það er betra en allar aðrar
skemmtanir.
Það var gaman að ferðast
með Gunna og var hann forvit-
inn um alla hluti sem á vegi hans
urðu. Hann var hreinskiptinn og
hægt að treysta því sem hann
sagði. Hann sá alltaf það
skemmtilega út úr hlutunum.
Gunni hafði mjög gaman af að
skipuleggja atburði. Við tengd-
umst því best þegar hann skipu-
lagði ferð systkina mömmu í
brúðkaup okkar Marianne í
Danmörku. Skipulagið var svo
gott að ferðin er í minnum höfð.
Brúðkaup var haldið á Jótlandi
og kom fjölskyldan frá Íslandi
til Gunna og Jóhönnu í Kaup-
mannahöfn, alls 20 manns. Síðan
var farið með lestum og ferjum
til Jótlands og varð til skemmti-
efni á hverjum stað.
Gunni, takk fyrir baráttuna.
Takk fyrir árin sem þú gafst
okkur að gjöf. Núna getur þú
hvílt þig. Minning þín lifir áfram
í okkur og hún er góð og lær-
dómsrík. Hér er aðeins stuttur
listi af því sem við getum tekið
með okkur: Það er gott að hafa
skoðanir á hlutunum og það má
ræða málin. Fótboltinn (lesist
Manchester United) er mikið
sameiningartákn. Að standa yfir
grillinu nálgast hugleiðslu. Það
er gott að geta haft gaman af
sjálfum sér, glott aðeins í annað
munnvikið og sett á sig forláta
hatt. Viljastyrkur smitar frá sér
og gefur innblástur. Gott er að
hugsa til þín Gunni. Oft heyrði
ég „Gunni minn“ á Akri og hvar
sem við hittumst. Þú munt ávallt
vera Gunni okkar.
Jón, Marianne, Níels Pálmi,
Henrik og Anna Elísabet.
Traustur liðsmaður og vinur
er fallinn frá langt um aldur
fram. Erfið veikindi lögðust
þungt á góðan dreng og gerðu
honum oft erfitt fyrir. Alltaf
lagði hann sig þó fram um að
sinna þeim skyldum sem hann
hafði tekið að sér og var falið af
sínu samferðafólki. Hann vildi
efla hag byggðanna og styrkja
sveitirnar. Sauðfjárræktin var
honum sérlega hugleikin og tók
hann þar við góðu búi eftir
tengdaföður sinn, sem var ein-
stakur fjárræktarmaður og með
afbrigðum glöggur.
Við Gunnar á Akri höfum ver-
ið nánir samstarfsmenn í stjórn
Veiðifélags Vatnsdalsár um
langt skeið. Þegar Gunnar var
kjörinn í stjórnina var honum
strax falið það vandasama hlut-
verk að rita fundargerðir á öll-
um fundum félagsins. Þær voru
glöggar fundargerðirnar hans
Gunnars, allt fært til bókar sem
máli skipti, en sleppt því sem
ekkert erindi átti í fundargerð.
Gunnar var einnig tillögugóður í
stjórninni og oft áttum við sam-
ræður um málefni lax- og sil-
ungsveiða utan stjórnarfunda.
Þær samræður leiddu jafnan til
góðrar niðurstöðu, sem við oftar
en ekki fylgdum eftir á fundum.
Gunnar hafði áhuga á öllum
samfélagsmálum. Hann sá fyrir
löngu mikilvægi þess að efla
sveitarstjórnarstigið og hann
var traustur stuðningsmaður
þess að íbúar í Húnaþingi sam-
þykktu að sameinast í eitt sveit-
arfélag. Honum þótti miður þeg-
ar sameining allra hreppa í
A-Hún. var felld síðastliðið vor.
Hans draumur um sameinað
Húnaþing fjarlægðist við þá nið-
urstöðu.
Mér er minnisstæð ferð sem
við fórum saman fyrir mörgum
árum vestur í sýslu til að ræða
við forustumenn þar um sameig-
inleg hagsmunamál okkar varð-
andi veiðimál. Aðalefni fundar-
ins var að ræða hina miklu
ásókn fiskeldismanna um eldi í
sjókvíum við landið. Þá var sú
holskefla að hvelfast yfir á ógn-
arhraða. Í hópi talsmanna þessa
eldis var engin biðlund að taka
hófleg skref og sjá hverjar af-
leiðingar mikið eldi gæti haft á
lífríki og náttúru. Við Gunnar
sáum ávallt ýmsa vankanta á
þessum stóru áformum. Einkum
vildum við vara við að eldið yrði
stórfellt strax í byrjun, áður en
reynsla kæmi á hvert það leiddi.
Við bentum á hvernig fyrri til-
raunir hefðu endað með ósköp-
um.
Þessi fundur var haldinn á
þeim tíma sem sjúkdómurinn
herjaði skarpt á Gunnar en
þrátt fyrir það lagði hann margt
gott fram á þessum fundi. Á
heimleiðinni komst Gunnar al-
veg á flug varðandi áhuga sinn á
að efla sveitarstjórnarstigið.
Svona var hann; jafnvel á erf-
iðum stundum þegar hann var
að berjast við sjúkdóminn og
lyfin tóku sinn toll af orku og
huga var hugurinn á fullu að
leita leiða til að sinna þeim mál-
um sem hann taldi skipta miklu
fyrir okkar samfélag. Það var
aldrei gefið eftir.
Því miður hafði sjúkdómurinn
sigur. Spor Gunnars verða ekki
fleiri í okkar samfélagi. Minning
um góðan baráttudreng lifir. Jó-
hönnu og fjölskyldunni allri
sendi ég mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Magnús á Sveinsstöðum.
Fallinn er í valinn æskufélagi
okkar, Gunnar Rúnar Kristjáns-
son, langt um aldur fram. Hann
háði hetjulega baráttu við illvíg-
an sjúkdóm í mörg ár og við fé-
lagarnir héldum að hann myndi
jafnvel hafa betur í þeirri bar-
áttu en svo fór þó ekki. En alltaf
var Gunni, eins og við kölluðum
hann, jákvæður og horfði fram á
veginn með æðruleysið að vopni.
Við ólumst upp í sömu blokk-
inni á Laugarnesveginum frá
því við vorum hvítvoðungar og
fram eftir unglingsárunum. Vor-
um svona þríeyki sem geyst-
umst um allt og þurftum að gera
og prófa allt sem okkur datt í
hug og þar var nú ekki komið að
tómum kofunum. Þá var mikið
ónumið land í Laugarnesinu,
stór tún og alvöru fjara, þar sem
við lékum okkur öllum stundum.
Leið okkar lá í Skátafélagið
Dalbúa sem ylfingar en seinna
þegar við höfðum aldur til stofn-
uðum við Dróttskátasveitina
Aquila ásamt fleirum. Vorum við
átta strákar og fjórar stúlkur
sem skipuðum sveitina. Óhætt
er að segja að unglingsárin voru
viðburðarík hjá okkur, útilegur
um hávetur í skálana Glym og
Surt á Hellisheiðinni sem og
skátamót vítt og breitt um land-
ið á sumrin. Og ekki má gleyma
Disco-skemmtikvöldunum í
Saltvík sem við stóðum fyrir.
Þegar horft er til æskuáranna
kemur upp í hugann mynd af
ljúfum og glaðsinna dreng. Fyr-
ir tilstilli Gunna hittist gamli
skátahópurinn Aquila nokkuð
reglulega hin síðari ár. Þá var
nú glatt á hjalla og æskubrekin
rifjuð upp. Alltaf var stutt í
kímnina og skemmtilegar sögur
hjá Gunna. Hann stofnaði í maí
2012 fésbókarhóp þeirra sem ól-
ust upp saman og bjuggu í
blokkinni okkar, Laugarnesvegi
96 til 102. Reglulega var flautað
til hittings og þar var Gunni í
aðalhlutverki. Hópurinn hefur
notið þess að koma saman þessi
ár, rifja upp fortíðina og end-
urnýja kynnin. Þar er sama ein-
ingin eins og hún var fyrir um
það bil hálfri öld.
Það er hart að sjá á eftir góð-
um dreng, alltof snemma, en
hugur okkar er hjá móður, eig-
inkonu, börnum, ættingjum og
vinum Gunnars Rúnars Krist-
jánssonar. Megi góðar minning-
ar sefa söknuðinn og færa okkur
birtu og yl.
Við varðeldana voru skátar, palavú.
þeir voru og eru mestu mátar, palavú.
Þeir þrá hið fríska fjallaloft
og flykkjast þangað löngum oft.
Ingi, pingi, palavú, palavú, palavú.
Kristinn Dagur
Gissurarson, Stefán
Hermannsson.
Í dag kveðjum við með sökn-
uði samstarfsmann og vin,
Gunnar Rúnar Kristjánsson.
Gunnar Rúnar hóf störf hjá
RARIK í október 1997 sem fjár-
málafulltrúi á Norðurlandi
vestra með aðsetur á Blönduósi.
Var það stuttu eftir að hann
fluttist að Akri ásamt konu sinni
Jóhönnu Pálmadóttur. Í fjár-
málastjórastarfinu kom hann
m.a. að áætlanagerð og annarri
fjármálastarfsemi umdæmisins
og var í miklum samskiptum
bæði við viðskiptavini og sveit-
arfélög. Árið 2004 söðlaði hann
um og tók við starfi svæðisstjóra
vinnuflokka á Norðurlandi
vestra. Þar stýrði hann og
skipulagði verkundirbúningi í
hinum fjölþættu verkefnum RA-
RIK á svæðinu, bæði í rafdreifi-
kerfi og hitaveitum. Hann tók
svo við starfi fulltrúa á deild
Áætlana og uppgjörs 2009, sem
hann gegndi til dánardægurs.
Þar nýttist reynsla hans af fyrri
störfum vel, m.a. við greiningar
á kostnaði innan RARIK, for-
sendum á töxtum starfsmanna
og tækja, ásamt forsendum fjár-
hagsáætlana.
Gunnar kom þannig að fjöl-
þættum verkefnum í störfum
sínum hjá RARIK og sinnti
þeim af kostgæfni. Hann var tal-
naglöggur og kom það sér vel
við öll þau verkefni sem komu á
hans borð.
Hann greindist með krabba-
mein um mitt ár 2011 og glímdi
við þann vágest síðan. Veikindin
tóku mikinn toll af starfsorkunni
seinni árin, en þrátt fyrir þau
sinnti Gunnar verkefnum sínum
af bestu getu. Ef ekki á skrif-
stofunni á Blönduósi þá úr stof-
unni á Akri. Í vikunni áður en
hann lést var honum efst í huga
að geta ekki verið til staðar í ár-
legri rekstraráætlanagerð.
Gunnar var mjög áhugasamur
um starfsemi RARIK og tók
virkan þátt í skipulagshópum og
nefndum hjá fyrirtækinu. Hann
lagði sig fram um að auka við
þekkingu sína með námskeiðum
og var alltaf tilbúinn að tileinka
sér nýjungar í starfi. Má t.d.
nefna að eftir að hann veiktist
fór hann í mastersnám í opin-
berri stjórnsýslu.
Hann var áhugamaður um
málefni landsbyggðarinnar og
ræddi oft málefni sveitarfélaga
og hvað hægt væri að gera til að
efla dreifðar byggðir. Sveitar-
stjórnar- og landsmál voru hon-
um hugleikin, sérstaklega efna-
hags- og atvinnumál. Honum
leiddist ekki að taka umræðuna
við þá sem ekki voru honum
sammála í pólitík og var þá oft
stutt í glensið hjá honum. Hann
gekk til liðs við Samfylkinguna
2012 og gaf kost á sér á fram-
boðslista til Alþingis.
Gunnar var léttur í skapi með
góða návist. Hann tók veikind-
um sínum af æðruleysi og eftir
erfiðar meðferðir kom hann til
baka eins og ekkert hefði ískor-
ist. Var aðdáunarvert að sjá
hvað hann gat haldið léttleikan-
um og gleðinni þrátt fyrir það
sem á undan hafði gengið. Og af
því að það hafði gengið vel að
halda sjúkdómnum niðri í mörg
ár kom það eins og reiðarslag
þegar hann blossaði skyndilega
upp og ekki varð við neitt ráðið.
Núna þegar við kveðjum
Gunnar Rúnar félaga okkar og
vin er okkur efst í huga þakk-
læti fyrir að hafa kynnst honum
og verið samferða í þau ár sem
hann hefur verið samstarfsmað-
ur okkar.
Fyrir hönd RARIK og sam-
starfsmanna sendum við Jó-
hönnu og fjölskyldu Gunnars
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Tryggvi Þ. Haraldsson,
Gretar D. Pálsson.
Það er alltaf áfall þegar til-
kynning kemur um lífshættuleg-
an sjúkdóm. Við bregðumst við
á mismunandi hátt en flest sætt-
um við okkur við það sem orðið
er og tökum til við að glíma við
meinið. Það eru til ýmsar leiðir
til hjálpar við að komst í gegn-
um skafl lyfja, mótlætis og von-
brigða. Þar mæðir auðvitað
mest á nánustu fjölskyldu en
góðir vinir skipta einnig miklu
máli.
Gunnar var einn af þeim sem
starfaði ötullega með Perluvin-
um og var þar í forustu. Perlu-
vinir er félag þeirra sem greinst
hafa með mergæxli. Gunnar
lagði mikið upp úr því að mæta á
fundi okkar og skipulagði fund-
artíma þannig að hann hefði tök
á því. Hann vildi styðja og
styrkja þá sem þurftu að ganga í
gegnum það sama og hann.
Hann var einnig ötull í því að
fræðast um sjúkdóminn svo að
hann gæti miðlað til annarra.
Gunnar stýrði fundum okkar
með mildri ákveðni, þegar hon-
um þótti nóg masað þá dró hann
saman efnið og leiddi fram nið-
urstöðu. Hann var alltaf hress,
glaður og hvetjandi. Hann smit-
aði út frá sér miklum baráttu-
anda þótt auðvitað blési stund-
um á móti. Í síðustu símtölum
við hann var hann bjartsýnn á
að allt færi vel þótt ekki væri út-
litið gott og sigraði sjúkdómur-
inn hann að lokum og aðeins of
snemma því hann ætlaði svo
sannarlega að kjósa. Vonandi
verða úrslitin í dag honum ekki
vonbrigði.
Jóhanna eiginkona Gunnars
var honum stoð og stytta og stóð
eins og klettur við hlið Gunnars
allt til enda. Við vottum Jó-
hönnu og fjölskyldu þeirra inni-
lega samúð.
Gunnars verður sárt saknað
af Perluvinum.
Kristín Einarsdóttir,
Kjartan Gunnarsson.
MINNINGAR 43
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. SEPTEMBER 2021
Minningarkort á
hjartaheill.is
eða í síma 552 5744
FALLEGIR LEGSTEINAR
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Á góðu verði
Verið velkomin
Opið: 11-16 virka daga