Morgunblaðið - 05.11.2021, Blaðsíða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. NÓVEMBER 2021
✝
Hrafnkell
Kárason, vél-
fræðingur, fæddist
8. ágúst 1938 í
Reykjavík. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Mörk þann 29.
október 2021.
Foreldrar hans
voru Kári Sigurðs-
son, f. 1897, d.
1976, og Þórdís
Jóna Jónsdóttir, f. 1907, d. 1973.
Bræður hans eru Sigurður Þrá-
inn, f. 1935, og Guðni, f. 1942,
d.2001.
Hrafnkell kvæntist eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Dröfn
Jónsdóttur, f. 11. október 1940,
21. nóvember 1959. Þau eign-
uðust fjögur börn:
1) Dagný Rúna, f. 24.11. 1960.
Börn hennar: a) Funi Magn-
ússon, f. 17.9. 1983, kvæntur
Rögnu Stefánsdóttur, f. 23.1.
30.12. 2004. 4) Kári Hrafn, f. 6.1.
1971, kvæntur Ólafíu (Lóu) Ósk
Sigurðardóttir, f. 16.10. 1966.
Börn þeirra: a) Gabríel, f. 22.7.
1996. b) Ágúst Sævar Einarsson,
f. 1.6. 1984, kvæntur Fríðu
Hrönn Halldórsdóttur, f. 17.2.
1980. Börn þeirra: Guðbjörg Sól
Sindradóttir, Thelma Lind,
Andrea, Esther Lóa og Betsý
María. c) Sigþór Einarsson, f.
26.7. 1990, í sambúð með Ingi-
björgu Sigurjónsdóttur, f. 18.7.
1991. Sonur þeirra: Einar Ingi.
d) Brynjar Einarsson, f. 22.8.
1994, í sambúð með Guðrúnu
Maríu Guðbjörnsdóttur, f. 11.11.
1993. Sonur þeirra: Björn. e)
Aníta Einarsdóttir, f. 22.8. 1994.
Hrafnkell fæddist og ólst upp
í Miðtúni í Reykjavík. Að lokinni
hefðbundinni skólagöngu fór
hann í gagnfræðiskóla verk-
náms og þá í Iðnskólann í
Reykjavík samhliða því að læra
vélvirkjun á Vélaverkstæði Sig-
urðar Sveinbjörnssonar. Þá lá
leið fjölskyldunnar til Kaup-
mannahafnar þar sem hann lauk
tækninámi í vélvirkjun. Fljót-
lega eftir heimkomu réði Hrafn-
kell sig til RARIK þar sem hann
starfaði til starfsloka 2005. Fjöl-
skyldan flutti austur í ágúst
1967 og settist að í Grímsár-
virkjun þar sem hann var stöðv-
arstjóri í sjö ár og vann svo við
eftirlit og viðhald á dísil- og
vatnsaflsstöðvum á Austurlandi
til starfsloka. Úr Grímsár-
virkjun fluttist fjölskyldan til
Egilsstaða og bjuggu Hrafnkell
og Dröfn þar uns þau fluttu til
Reykjavíkur.
Hrafnkell var virkur í félags-
störfum alla tíð en útivist, fjall-
göngur og hreyfing áttu hug
hans allan. Hann keppti í kapp-
róðri, sundi og sundknattleik á
sínum yngri árum í Reykjavík.
Eftir að hann flutti austur starf-
aði hann með frjálsíþróttafólki
hjá UÍA og var um tíma formað-
ur sambandsins. Hrafnkell og
Dröfn fluttu aftur til Reykjavík-
ur 2004 þar sem hann bjó til
dauðadags.
Útför Hrafnkels fer fram frá
Grensáskirkju í dag, 5. nóv-
ember 2021, kl. 13.
1983. Börn þeirra:
Einar Frosti, Sindri
Hrafn og Þorbjörg
Tinna. b) Hrafnkell
Fannar Magnússon,
f. 10.10. 1985, í
sambúð með Björk
Björnsdóttur, f.
21.9. 1992. Synir
hans: Magnús Atli
og Bjarni Már. c)
Ása Dröfn Fjal-
arsdóttir, f. 14.3.
2002. 2) Þórdís Jóna, f. 19.4.
1965, gift Finni Sveinssyni, f.
11.9. 1966. Börn þeirra: a)
Sveinn, f. 22.8. 1991, í sambúð
með Þórhildi Hafsteinsdóttur, f.
6.12. 1991. Dóttir þeirra: Eydís
Anna. b) Arndís Eva, f. 3.1. 1993.
3) Vigdís Sif, f. 12.6. 1967. Dæt-
ur hennar: a) Freyja Bark-
ardóttir, f. 12.11. 1990, gift Ant-
oni Jóni Loftssyni, f. 25.10. 1989.
Börn þeirra: Hekla Hvönn og
Jakob Ingi. b) Sif Jónasdóttir, f.
Mikil og góð fyrirmynd er
fallin frá.
Það er erfitt að minnast föð-
ur okkar öðruvísi en að hugsa
til foreldra okkar beggja. Eft-
irlifandi móðir okkar og faðir
kynntust fyrir 64 árum, giftu
sig ung og voru komin með
fjögur börn rétt rúmlega þrítug.
Þá dugði ekkert annað en að
standa þétt saman og þegar
horft er til baka þá skynjum við
hversu samhent og dugleg þau
voru í gegnum tíðina. Þau lærðu
að treysta á hvort annað þar
sem lengst af bjuggu þau fjarri
fjölskyldu og venslafólki. Þau
fluttu ung til Kaupmannahafnar
þar sem pabbi fór í frekara nám
en fljótlega eftir heimkomu
fluttu þau austur á Hérað þar
sem þau bjuggu í 37 ár.
Það er óhætt að segja að við
höfum notið góðs atlætis þar
sem hvatning til að stunda
íþróttir og heilbrigðan lífsstíl
var þeim mikilvæg.
Pabbi var handlaginn og gat
smíðað og gert við flestallt og
bar heimilið þess gott vitni.
Honum féll sjaldan verk úr
hendi og ef laus stund gafst þá
fylgdi hann okkur eftir í fjöl-
mörgum áhugamálum og veitti
okkur ómetanlegan stuðning
hvort heldur sem um íþróttir
eða skóla var að ræða. Pabbi
lagði áherslu á að við skyldum
standa við okkar og gera vel í
því sem við tækjum okkur fyrir
hendur, því þannig var hann.
Þegar við horfum yfir farinn
veg er ótrúlegt að sjá hvað
hann áorkaði miklu, vinnu sinn-
ar vegna vann hann oft fjarri
heimahögum, en þegar heim var
komið var hvergi slegið af í
heimilisstörfum eða öðru sem
gera þurfti. Það þótti sjálfsagt
mál að allir á heimilinu hjálp-
uðust að, en á þeim tíma var
ekki svo algengt að feður tækju
virkan þátt í uppeldi barna
sinna og heimilisstörfum. Þau
voru ófá frjálsíþróttamótin sem
hann mætti á til að hvetja okk-
ur eða starfa við og tók hann á
tímabili að sér formennsku í
UÍA. Þegar skorti áhöld til æf-
inga þá tók hann sig til og
smíðaði þau, má þar nefna
grindahlaupsgrindur og startk-
lossa sem nýttust til æfinga og
keppni í mörg ár.
Þegar vantaði umsjónar-
mann í unglingadeild Björgun-
arsveitarinnar Gróar þar sem
Kári starfaði, þá stökk hann til
og tók að sér verkefnið. Pabbi
var áhugamaður um leiklist og
virkur þátttakandi í Leikfélag-
inu á Héraði og var einnig virk-
ur félagi í Lionsklúbbnum. Það
verður samt að segjast að hann
naut sín best við útivist og há-
lendisferðir, hvort sem var á
Landrover, skíðum eða tveimur
jafnfljótum.
Eftir að foreldrar okkar
fluttu suður var hvergi slegið af
og farið nánast á hverjum
morgni í útskurð í félagsmið-
stöð aldraðra í Mjóddinni. Þá
nýttist vel öspin sem hann
felldi í garðinum fyrir austan
og liggja eftir hann ýmsir fal-
legir munir.
Pabbi tók alltaf brosandi og
hress á móti okkur, til í að
stríða smá og glettast. Einstakt
lundarfar, hlýja og jákvætt
hugarfar er það sem er okkur
efst í huga og þrátt fyrir erfið
veikindi hin síðari ár skein um-
hyggja hans alltaf í gegn.
Fyrir þremur árum fluttu
foreldrar okkar á Suðurlands-
brautina og síðustu tvö árin
dvaldi pabbi í Mörkinni þar
sem hann naut góðrar umönn-
unar alla tíð. Fyrir það erum
við ævinlega þakklát. Megi
hann hvíla í friði.
Dagný Rúna, Þórdís
Jóna, Vigdís Sif,
Kári Hrafn.
Elsku afi Hrafnkell, síðustu
daga hef ég fundið fyrir miklu
þakklæti í bland við sorgina. Ég
er þakklát fyrir þig, þakklát
fyrir að hafa átt svona glæsi-
legan afa sem vildi allt fyrir alla
gera. Þú varst svo flott fyr-
irmynd, svo hlýr og góður.
Dóttir mín sér þig núna fyrir
sér sem rúsínu uppi í skýjunum
en hún elskar rúsínur og því
ljóst að henni þótti ósköp vænt
um þig, afa-lang sem gerði
skrítnu hljóðin og brostir svo
fallega til hennar.
Ég sé þig fyrir mér sem tein-
réttan glæsilegan mann, bros-
andi og spjallandi að hjálpa öllu
og öllum á einhverjum fallegum
og góðum stað.
Takk fyrir góðar stundir – ég
læt fylgja með texta úr laginu
sem hefur ómað í hausnum á
mér síðustu daga. Það fylgja því
nefnilega yndislegar minningar
af þér raula það fyrir mig á
Furuvöllunum:
Það var einu sinni strákur
sem átti lítinn bíl,
lítinn bíl, bíl, bíl,
lítinn, lítinn, lítinn bíl,
og kennslukonan sagði’ honum
að semja’ um bílinn stíl,
bílinn stíl, stíl, stíl,
semja’ um bílinn, bílinn stíl.
Þín
Freyja.
Hrafnkell Kárason
✝
Jón Þorsteinn
Arason eða
Donni eins og hann
var jafnan kallaður
fæddist á Patreks-
firði 9. október
1930. Hann lést á
hjúkrunarheimili
Hrafnistu Laugarási
í Reykjavík 24. októ-
ber.
Foreldrar hans
voru hjónin Ari
Jónsson, skósmiður og kaup-
maður á Patreksfirði, f. 9.11.
1883, d. 24.8. 1964, og kona hans
Helga Jónsdóttir húsmóðir, f.
10.3. 1893, d. 9.5. 1962.
Donni var fimmti í röð sjö
systkina sem eru þessi :
1) Ingólfur Arason, f. 6.12.
1921, d. 1.11. 2018.
2) Þórhallur Arason, f. 28.7.
1923, d. 8.11. 2020.
3) Steingrímur Einar Arason,
f. 28.3. 1925, d. 13.3. 2012.
4) Una Guðbjörg Aradóttir, f.
14.5. 1927.
5) Júlíana Sigríður Aradóttir,
f. 24.6. 1932.
6) Erna Aradóttir, f. 12.3.
1934, d. 23.11. 2000.
Donni kvæntist 10. desember
árið 1955 Þórdísi Toddu Ólafs-
dóttur, f. 24.3. 1936, d. 10.2. 2020.
Börn þeirra eru þessi:
Donni og Todda bjuggu fyrstu
árin í Reykjavík en fluttu vestur
á Patreksfjörð 1959 þar sem þau
reistu þau sér íbúðarhús að Mýr-
um 3 og bjuggu þar lengst af.
Á Patreksfirði starfaði Donni
við iðn sína, auk þess að reka
umboðsverslun.
Þá rak hann jafnframt smá-
söluverslun með málning-
arvörur og verkfæri í samstarfi
við aðra.
Donni var alla tíð virkur í fé-
lagsmálum og einn af stofn-
endum Lionsklúbbs Patreks-
fjarðar og var formaður
klúbbsins um skeið. Hann var
góður söngmaður og starfaði
með bæði karlakórnum og
kirkjukórnum á staðnum, var
virkur í starfi Leikfélags Pat-
reksfjarðar og tók þátt í mörg-
um uppfærslum félagsins, var í
tvígang formaður Íþróttafélags-
ins Harðar, virkur í starfi Iðn-
aðarmannafélags Patreks-
fjarðar, formaður
Alþýðuflokksfélags Patreks-
fjarðar um árabil, og einn af
hvatamönnum þess að stofnaður
var tónskólistarskóli á staðnum
svo fátt eitt sé nefnt.
Árið 1985 fluttu Donni og
Todda ásamt fjölskyldunni til
Reykjavíkur, þar sem Donni
starfaði við iðn sína á meðan
heilsan leyfði, og héldu þau hjón-
in síðast heimili að Boðaþingi 24 í
Kópavogi.
Donni verður jarðsunginn frá
Bústaðakirkju í dag, 5. nóv-
ember 2021, og hefst athöfnin
klukkan 13.
1) Ari Jónsson, f.
1956, maki hans er
Sigríður Ellen Þór-
isdóttir, f. 1963.
2) Ólafur Haf-
steinn Jónsson, f.
1957, maki hans er
Jónína Sóley Hjalta-
dóttir, f. 1960.
3) Þór Jónsson, f.
1959.
4) Ægir Jónsson,
f. 1963, maki hans
er Eyrún Karlsdóttir, f. 1964.
5) Helgi Rúnar Jónsson, f.
1965, maki hans er Katríona
Bríet Franciscosdóttir, f. 1987.
6) Þorsteinn Geir Jónsson, f.
1974, maki hans er Linda Björk
Guðmundsdóttir, f. 1979.
Barnabörnin eru 13 talsins og
barnabarnabörnin 13.
Donni ólst upp í húsi fjölskyld-
unnar, Vertshúsi á Patreksfirði,
og stundaði nám við barnaskól-
ann á Patreksfirði og fór árið
1946 til framhaldsnáms í Reykja-
nesskóla við Ísafjarðardjúp og
síðan Reykjaskóla í Hrútafirði.
Árið 1954 flutti hann til
Reykjavíkur og hóf þar nám við
Iðnskólann í Reykjavík þar sem
hann lagði stund á málaraiðn.
Náminu lauk hann með sveins-
bréfi 1958 og meistararéttindi
fékk hann 1962.
Í dag kveðjum við fjölskyldan í
hinsta sinn hann pabba minn Jón
Þorstein Arason sem ávallt var
kallaður Donni. Pabbi var einstak-
ur maður, glaðvær, mikill húmor-
isti og mannvinur sem átti enga
óvini og var elskaður af öllum sem
þekktu hann. Ég naut þeirra for-
réttinda að eyða einn heilum degi
með pabba og mömmu þegar ég
var að undirbúa ræðu sem ég flutti
á afmæli pabba og fara yfir lífs-
hlaup þeirra og skrá það hjá mér,
það gaf mér einstaka sýn í líf
þeirra.
Pabbi fæddist 9. október 1930 á
Patreksfirði og átti þar góða
æsku. Hann byrjaði snemma að
vinna en gekk í barnaskóla á Pat-
reksfirði og fór síðar í framhalds-
nám á Reykjanesi við Ísafjarðar-
djúp og síðar á Reykjum í
Hrútafirði.
Pabbi fór til Reykjavíkur 1954
þar sem hann stundaði nám við
Iðnskólann í Reykjavík í málara-
iðn. Hann fór á samning þar og
kláraði sitt nám og varð málara-
meistari. Hann kynntist mömmu,
Þórdísi Toddu Ólafsdóttur, sama
ár og þau giftust 10. desember
1955. Samband þeirra var einstakt
og einkenndist af ást, virðingu og
væntumþykju og bar þar aldrei
skugga á í þau 66 ár sem þau voru
saman, eða allt þar til að mamma
lést þann 10. febrúar 2020.
Allar minningar mínar tengdar
pabba eru góðar. Hann var ávallt
léttur í lund og lofaði okkur
bræðrum að taka fullan þátt í lífi
sínu og starfi og vorum við að velt-
ast með honum á málningarverk-
stæðinu og alls staðar þar sem
hann fór. Mamma og pabbi höfðu
gaman af að ferðast og fóru með
okkur bræður í ferðalög um allt
land. Ég á ljúfar minningar frá því
þar sem við gistum gjarnan í tjaldi
við árfarveg eða á gistiheimilum.
Pabbi var okkur bræðrum stoð og
stytta alla tíð. Mamma og pabbi
bjuggu okkur fallegt og kærleiks-
ríkt heimili þar sem aldrei skorti
neitt og fyrir það erum við ákaf-
lega þakklátir.
Pabbi elskaði alla tíð þorpið sitt
Patró og hafði ákaflega gaman af
að fara vestur í heimsókn. Best
þótti honum að vera í fjörunni og
rifja upp minningar úr æsku sinni.
Eitt sinn er ég var staddur á Patró
og pabbi í Reykjavík þá hringdi ég
í hann úr fjörunni og þegar ég
sagði honum hvar ég væri þá bað
hann mig um að leyfa sér að hlusta
á sjávarniðinn í gegnum símann.
Það er erfitt að rifja upp allt
það skemmtilega og góða sem við
áttum saman, það er af svo mörgu
að taka. Síðustu vikur í lífi hans
áttum við oft saman spjall um lífið
og tilveruna og hvað væri fram
undan því þó svo líkaminn væri
veikur þá var hugurinn í lagi og
þegar við kvöddumst í hinsta sinn
þá sagði hann „hafðu ekki áhyggj-
ur af mér Óli minn, mér líður vel“.
Þannig var pabbi.
Maður heldur alltaf að maður
hafi meiri tíma og sé tilbúinn en
þegar kallið kemur þá verður
höggið mikið þyngra og sárara en
maður gat nokkurn tímann
ímyndað sér. Á aðeins nítján mán-
uðum höfum við bræður og fjöl-
skyldan öll misst pabba og
mömmu úr lífi okkar og það er
okkur öllum erfitt. En minning-
arnar standa eftir. Minningar um
gott líf með einstaklega góðu fólki
eins og pabbi og mamma voru.
Þær verða aldrei frá okkur teknar
og munu fylgja okkur alla tíð.
Ólafur Hafsteinn Jónsson
Sóley Hjaltadóttir
börn og barnabörn.
Elsku besti frændi minn,
Donni, hefur nú kvatt þennan
heim.
Donni var bróðir mömmu og
þekkti ég hann framan af bara
sem Donna frænda, málarameist-
arann sem bjó ásamt Toddu sinni
og sex sonum á Mýrunum á Patró
en ég á Urðargötunni þar sem ég
er fædd og uppalin.
Eftir fyrsta árið mitt í mennta-
skóla urðu breytingar á okkar
kynnum. Pabbi minn þurfti að láta
mála þakið á rafstöðinni heima á
Patró og vildi endilega að Donni
frændi tæki mig í vinnu og þakið
yrði minn prófsteinn. Ég hlýt að
hafa staðið mig vel því málning-
arvinnan varð mín vinna næstu ár-
in í öllum mínum fríum á meðan ég
var í námi.
Mikið fannst mér ég heppin, að
komast í þessa vinnu hjá tvíeykinu
Donna og Daða. Fyrir utan hvað
það var gaman í vinnunni og þeir
skemmtilegir þá lærði ég alla tækni
við málningarvinnu og ýmislegt
annað er tengist annarri iðnaðar-
vinnu. Þessi þekking hefur fylgt
mér í gegnum lífið og nýst mér og
mínu fólki vel í gegnum árin.
Útvarpið fylgdi okkur ávallt í
vinnunni hvert sem við fórum þó
einungis hafi verið hægt að hlusta
á gömlu Gufuna lengst af. Mér er
það svo minnisstætt þegar uppá-
haldslögin hans Donna glumdu í
útvarpinu, þá söng hann hástöfum
með og sagði manni svo sögur af
skemmtunum sem hann sótti sem
ungur maður.
Þarna kynntist ég öðlingnum
honum frænda mínum og þótt árin
á milli okkar væru þrjátíu þá urð-
um við perluvinir enda ekki annað
hægt þegar Donni var annars veg-
ar. Alltaf glaður og kátur með glott
á vör og glettni í augum. Oft vor-
um við í útivinnu og staðsett þar
sem margir áttu leið hjá, allir vildu
eiga orð við Donna enda skemmti-
legur maður og gaf hann sér ávallt
tíma í smá spjall. Oft vorum við
líka að vinna fyrir fólk sem bjó eitt
og þá var gefinn tími í smá kaffi-
sopa og nærandi samveru. Þannig
var Donni, hlýr inn að hjarta.
Þegar við Villa systir hittum
hann um daginn tók hann fagn-
andi á móti okkur, enn með sama
gamla húmorinn þótt lasinn væri.
Við ræddum eitt og annað og þar á
meðal minntist hann á söknuðinn
eftir Toddu sinni. Hjónaband
þeirra varði í heil 70 ár, þar sem
kærleikurinn skein ávallt skært á
milli þeirra og þau svo glöð og kát
saman. Ég trúi því að nú séu þau
saman á ný.
Ég hugsa mikið til Donna
frænda þessa dagana og í hjarta
mínu býr söknuður en líka þakk-
læti yfir að hafa kynnst þessum
yndislega manni, átt hann fyrir
vin, fengið öll þessi nærandi faðm-
lög og átt allar þessar ógleyman-
legu stundir með honum og Daða í
málningarvinnunni.
Takk fyrir samveruna elsku
frændi.
Samúðarkveðjur til fjölskyldu
Donna frá mér, systkinum mínum
og okkar fjölskyldum.
Ester.
Ég kveð þig í dag hinstu kveðju
minn kæri mágur og vinur, með
kökk í hálsi og þungt fyrir brjósti.
Ég man ekki tilveruna öðruvísi en
með þig sem hluta hennar og svo
samofinn varst þú fjölskyldunni að
ég leit stundum á þig sem stóra
bróður.
Todda systir mín kynnti þig
fyrir fjölskyldunni vestur í Kolls-
vík, um það leyti sem sem yngsti
bróðir okkar fæddist og nánast á
þeirri stundu tókuð þið Todda við
keflinu af móður hennar, ef þannig
má orða það, og áttu þið ykkar
fyrsta son snemma árs 1956 áður
en hún náði tvítugsaldri og svo
fimm syni í röð á eftir honum á
næstu 18 árum.
Þú varst ekki óþekktur fyrir
vestan, uppalinn á Patreksfirði í
stórri þekktri fjölskyldu og það
varð til þess að mín góða systir
flutti með þér úr Reykjavík vest-
ur, þar sem þið stofnuðuð til fjöl-
skyldu, byggðuð stórt hús á Mýr-
um 3 og bjugguð því í nábýli við
foreldra mína og okkur í um 20 ár.
Það var mikill samgangur og vin-
átta milli fjölskyldanna og þið
pabbi áttuð samleið í pólitík og það
styrkti enn samband okkar.
Þú varðst umsvifamikill verk-
taki sem málarameistari og hafðir
um tíma 18 manns í vinnu og verk-
efni á öllum suðurfjörðum Vest-
fjarða og náði ég því að vinna hjá
þér sem táningur í tvö sumur.
Okkur kom alltaf vel saman og
áttum oft skemmtileg samtöl um
heima og geima og alltaf var glatt
á hjalla. Við systkinin fórum iðu-
lega saman í stuttar ferðir og þú
forsöngvarinn og hrókur alls
fagnaðar. Í einni slíkri ferð á Snæ-
fellsnes 2014 varðstu fyrir því
óhappi að detta og brjóta upp-
handlegg upp við öxl og náðir þér
aldrei að fullu eftir það, þótt ekk-
ert sæi á húmornum og lífsgleð-
inni. Þetta var mikið áfall og
Toddu systur minni varð mikið
um og við höfum tengt upphaf
veikinda hennar þessum atburði.
Hún lést í febrúar 2020. Eftir að
hún varð rúmliggjandi eyddir þú
flestum stundum við hlið hennar,
þið höfðuð verið svo samrýnd og
svo lengi að þetta varð þér nánast
um megn og hún var alltaf efst í
huga þínum. Þú hafðir þá trú, að
þið mynduð hittast aftur eftir að
jarðvistinni lyki og var það að
sumu leyti þín sáluhjálp þótt þú
værir mjög ósáttur við veikindi
þín undir lokin. Ég og fjölskyldan
mín sendum sonum þínum,
tengdafólki og öllum afkomend-
um og ættingjum innilegustu
samúðarkveðjur.
Takk fyrir samfylgdina í 66 ár.
Þinn mágur og vinur,
Guðbjartur Á. Ólafsson.
Jón Þorsteinn
Arason