Morgunblaðið - 08.11.2021, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. NÓVEMBER 2021
✝
Jóna Birna
Harðardóttir
fæddist 15. mars
1955 á Ísafirði.
Hún lést 26. októ-
ber 2021 á heimili
sínu í Hafnarfirði.
Faðir Jónu Birnu
er Hörður Líndal
Árnason, f. 2.mars
1934, og móðir
hennar var Sigríð-
ur Guðmunda
Ágústsdóttir, f. 19. desember
1934, d. 26. desember 2016.
Systkini Jónu Birnu eru Júl-
íana Harðardóttir og Ágúst
Harðarson.
Jóna Birna giftist Þorláki
Oddssyni leigubílstjóra, f. 9.
ágúst 1955, þann 7. október
1978.
Börn Jónu Birnu og Þorláks
eru 1) Hörður Svanlaugsson, f.
9. ágúst 1976, sonur Harðar er
Daníel Þór.
2) Oddný Svana Þorláks-
dóttir, f. 30. maí 1979, maki
hennar er Jökull Snær Gísla-
son, f. 18. október 1979. Börn
Oddnýjar Svönu og Jökuls
Snæs eru Magnea Dís, Smári
Þór, Alexander Snær, Aron
Leó og Birnir Snær. Anna
Lovísa Þorláksdóttir, f. 11.
janúar 1990, dóttir Önnu
Lovísu er Katla
Lovísa.
Jóna Birna var
fædd og uppalin á
Ísafirði, nánar til-
tekið á Hlíðarveg-
inum, en flutti suð-
ur um 19 ára
aldur. Þar kynntist
hún eiginmanni
sínum árið 1977 og
hófu þau sambúð í
Hafnarfirði en þar
bjuggu þau með börnum sín-
um.
Jóna Birna lauk gagnfræða-
prófi á Ísafirði og sótti sér við-
bótarmenntun frá Skrifstofu-
skólanum. Jóna Birna starfaði
sem bókari og í símsvörun hjá
Bifreiðastöð Hafnarfjarðar
sem síðar varð að A-stöðinni í
42 ár eða allt til dánardags.
Jóna Birna undi sér vel við
saum og hannyrðir framan af
en í seinni tíð tók matseldin og
bakstur meira yfir. Hennar
helsta áhugamál voru samt
ferðalög innanlands og erlend-
is en þau hjónin fóru í ófáar
borgar- og sólarlandaferðirnar
ýmist með vinum eða fjöl-
skyldu.
Jóna Birna verður jarð-
sungin frá Hafnarfjarðarkirkju
í dag, 8. nóvember 2021, kl. 15.
Það var bara núna í júní síð-
astliðnum sem við sátum saman
og fengum þær gleðifréttir að
baráttan og þrautseigjan þín
elsku mamma hafði yfirhöndina.
Við föðmuðumst og önduðum
léttar saman í takt. Ég man að ég
hugsaði og gladdist yfir því að
þurfa ekki að ímynda mér lífið án
þín og að fallega Katla mín þessi
ótrúlega ömmustelpa fengi að
alast upp með þér. Því miður stóð
sú gleði stutt yfir. Meinin fóru að
láta á sér kræla aftur og í þetta
skiptið var þrautin þyngri og
þrátt fyrir ótrúlega seiglu og
vilja til að berjast eins og þér
einni var lagið þá voru veikindin
óyfirstíganleg í þetta skiptið.
Mamma var þessi alíslenska
kona, sterk, vinnusöm, traust og
fólkið hennar leitaði til hennar
eftir styrk eða ráðum. Mamma
hafði þann einstaka hæfileika að
búa til góðan mat og höfðu marg-
ir mikla matarást á henni og það
eru miklu fleiri en við systkinin
sem kölluðu hana mömmu því
mamma bjó yfir svo mikilli hlýju,
þótt hún sýndi hana á sinn hátt,
að það var nóg fyrir alla. Mamma
hafði ótrúlega einstakan og
skemmtilegan hlátur sem var
mjög svo smitandi en við systur
erfðum þennan skessuhlátur og
talar pabbi alltaf um að það færi
ekki á milli mála hvar við værum
ef við værum þrjár saman og fyr-
ir þessi hlátursköst og fíflaskap
er ég þakklát og held fast í þá
minningu.
Ég er langyngsta barn for-
eldra minna og var mikið í tóm-
stundum sem barn og unglingur.
Þar var mamma minn helsti liðs-
félagi og fór með mér landshorn-
anna á milli að spila fótbolta en
mér þótti alltaf voðalega vænt
um að mamma væri með í för,
mér fannst ég alltaf spila betur ef
ég vissi af henni á hliðarlínunni.
Mamma hefur ávallt verið
minn helsti stuðningsmaður,
klettur og vinkona og missirinn
er ofboðslega mikill. Mamma var
ekki bara mín allra besta kona
heldur var hún það besta sem
Katla mín á en þegar hún hefur
verið spurð „hver á þig?“ eða
„hver er besta vinkona þín?“ þá
svarar mín kona „amma!“.
Það er tómleiki í húsinu okkar
mamma og það er tómleiki í
hjartanu mínu sem ég ætla að
reyna að fylla af sögum og minn-
ingum um þig. Ég mun passa upp
á að litla Lovísa okkar viti alltaf
hvað þú elskaðir hana mikið og
ég veit að þú stendur á hliðarlín-
unni áfram og hvetur og stýrir
okkur í gegnum lífið. Ég elska
þig af öllu hjarta fallega mamma
mín. Sjáumstum.
Þín
Anna Lovísa.
Sumir dagar eru erfiðari en
aðrir og það að syrgja er erfitt.
Að syrgja mömmu, bestu vin-
konu og klettinn í mínu lífi er það
erfiðasta og sárasta sem ég hef
upplifað. Mamma var bara 66 ára
og ég held að það sé bara um það
bil 1-2 mánuðir síðan hún sættist
við það að hún yrði ekki gömul
kona. Myndi ekki sjá barnabörn-
in sín vaxa og dafna og verða
ungar og fallegar fullorðnar
manneskjur. Ég held og vona að
hún sé sátt með sinn tíma.
Mamma var mjög þrjósk kona,
dugleg kona, enda frá Ísafirði.
Alltaf vinnandi. Ég man að fyrir
ekki svo löngu þá sagði hún við
mig „Oddný, þú verður að slaka á
og minnka við þig. Þú vinnur of
mikið.“ Svo heimsótti ég hana
viku síðar á virkum degi fyrir
klukkan 18 og þá heyrist í
mömmu „Hva! Ertu í fríi? Er
ekkert að gera? Átt þú ekki að
vera í vinnu?“
Mamma var yndisleg kona og
sýndi ástúð á sinn hátt en með
árunum varð hún mýkri og fór að
kyssa og knúsa fólkið sitt meira
og segja „love you“.
Þegar ég var krakki var alltaf
sagt við mig að það sæist langar
leiðir að ég væri dóttir Láka. En
með tímanum breyttist það þar
sem ég er nákvæmlega eins og
mamma í lund, hugarfari og út-
liti. Hjá okkur mömmu er það
eins, númer 1, 2 og 3 er fólkið
okkar, heimilið og það sé til nóg
að borða. Við deildum sömu
áhugamálunum, að ferðast!
Helst þar sem var sól. Baka og
elda þar sem uppskriftum var
breytt eftir okkar huga eða eftir
því sem til er í skápunum er eitt-
hvað sem við mamma gerðum.
Nú er kominn nóvember og ég sit
hér ein inn í eldhúsi og spyr mig „
Á ég virkilega að baka lagkökuna
ein þetta árið?“ Við mamma er-
um búnar að baka lagköku sam-
an í nóvember öll þau ár sem ég
man eftir mér fyrir utan árið sem
Jökull gerði það með mömmu í
minn stað. Ég hef engar sögur af
mömmu. Jú, ég hef þær en hugs-
unin er svo sár að það koma eng-
ar fram. Nema tilsögn. Meira er
betra. Betra að vera með of mikið
en of lítið.
Því, jú, okkur fannst gaman að
bardúsa fyrir allskonar tilefni og
veislur. Ég fermdi yngsta afritið
mitt fyrr á árinu og mamma átti
ekki að koma nálægt því þar sem
hún var að klára seinustu lyfja-
meðferðina sína en hún gat ekki
setið á sér og bakaði og græjaði
því henni fannst ég vera með of
lítið af veitingum. Ég hefði getað
haldið þrjár veislur með afgang-
inum.
Elsku mamma. Ég sakna þín
svo sárt og ég veit að það kemur
sá tími það ég geti lifað við þá
staðreynd að þú sért ekki hér
lengur með okkur. Það síðasta
sem þú sagðir við mig og Jökul
var: „Svona, drífið ykkur, hafið
ekki áhyggjur af mér, ég sé ykk-
ur á mánudaginn. Ég verð með
partí og vesen á meðan.“ Á
þriðjudag varstu farin. Mamma,
ég ætla að halda partí fyrir þig.
Elska þig.
Þín
Oddný.
Það var bara núna í júní síð-
astliðnum sem við sátum saman
og fengum gleðifréttir að barátt-
an og þrautseigjan þín, elsku
mamma, hafði yfirhöndina. Við
föðmuðumst og önduðum léttar
saman í takt. Ég man ég hugsaði
og gladdist yfir því að þurfa ekki
að ímynda mér lífið án þín og að
fallega Katla mín, þessi ótrúlega
ömmustelpa, fengi að alast upp
með þér. Því miður stóð sú gleði
stutt yfir. Meinin fóru að láta á
sér kræla aftur og í þetta skiptið
var þrautin þyngri og þrátt fyrir
ótrúlega seiglu og vilja til að
berjast eins og þér einni var lagið
þá voru veikindin óyfirstíganleg í
þetta skiptið.
Mamma var þessi alíslenska
kona, sterk, vinnusöm, traust og
fólkið hennar leitaði til hennar
eftir styrk eða ráðum. Mamma
hafði þann einstaka hæfileika að
búa til góðan mat og höfðu marg-
ir mikla matarást á henni og það
eru miklu fleiri en við systkinin
sem kölluðu hana mömmu því
mamma bjó yfir svo mikilli hlýju,
þó hún sýndi hana á sinn hátt, að
það var nóg fyrir alla. Mamma
hafði ótrúlega einstakan og
skemmtilegan hlátur sem var
mjög svo smitandi en við systur
erfðum þennan skessuhlátur og
talar pabbi alltaf um að það færi
ekki á milli mála hvar við værum
ef við værum þrjár saman og fyr-
ir þessi hlátursköst og fíflaskap
er ég þakklát og held fast í þá
minningu.
Ég er langyngsta barn for-
eldra minna og var mikið í tóm-
stundum sem barn og unglingur.
Þar var mamma minn helsti liðs-
félagi og fór með mér landshorn-
anna á milli að spila fótbolta en
mér þótti alltaf voðalega vænt
um að mamma væri með í för,
mér fannst ég alltaf spila betur ef
ég vissi af henni á hliðarlínunni.
Mamma hefur ávallt verið
minn helsti stuðningsmaður,
klettur og vinkona og missirinn
er ofboðslega mikill. Mamma var
ekki bara mín allra besta kona
heldur var hún það besta sem
Katla mín á en þegar hún hefur
verið spurð „hver á þig?“ eða
„hver er besta vinkona þín?“ þá
svarar mín kona „amma!“.
Það er tómleiki í húsinu okkar,
mamma, og það er tómleiki í
hjartanu mínu sem ég ætla að
reyna fylla af sögum og minning-
um um þig. Ég mun passa upp á
að litla Lovísa okkar viti alltaf
hvað þú elskaðir hana mikið og
ég veit að þú stendur á hliðarlín-
unni áfram og hvetur og stýrir
okkur í gegnum lífið. Ég elska
þig af öllu hjarta, fallega mamma
mín. Sjáumst.
Þín
Anna Lovísa.
Elsku systir, með trega og
söknuði sest ég niður og hugsa til
þín. Við áttum svo margar
ánægjustundir, en við héldum
báðar að við ættum margar eftir.
Þú sem varst alla tíð svo dugleg
til vinnu sást fram á að fara á eft-
irlaun, njóta lífsins á Spáni, enda
elskaðir þú sól og hita, taka því
rólega og njóta þess að vera með
fjölskyldu og vinum.
Þú varst stóra systir mín, sú
sem ég leit upp til, alltaf tilbúin
að rétta fram hjálparhönd þegar
þurfti. Ófáar veislur hristir þú
fram úr erminni, fermingarveisl-
ur, brúðkaup og afmæli, alltaf
svo fallega framreitt og bragð-
gott.
Veikindum þínum síðustu ár
tókst þú með miklu æðruleysi og
án kvartana. Þú ætlaðir einfald-
lega að sigrast á þessu og þegar
við hittumst í sumar horfði betur
við. En því miður áttir þú styttri
tíma eftir en við vonuðum. Ég er
þakklát fyrir að þú ákvaðst að
vera með mér í sóttkví þegar ég
kom til Íslands í sumar, og þær
minningar eru mér mikils virði.
Ég er einnig glöð að hafa náð að
hitta þig um daginn, en þá varst
þú orðin mikið veik.
Í gegnum árin höfum við átt
margar gleðistundir. Það var
alltaf gaman að vera með þér, á
ferðum innanlands sem utan, í
bústaðaferðum og í heimsóknum
þínum til mín í Noregi. Nýlega
nefndir þú að þú þyrftir að drífa
þig til Noregs, enda væri loksins
að verða hægt að ferðast á ný. En
síðustu ár höfum við hist á Kan-
arí og átt góða tíma með pabba
og eiginmönnum okkar, og minn-
ingarnar verma á þessari stundu.
Missir pabba er mikill, enda
hefur þú verið hans stoð og
stytta síðan mamma lést. Sjálf á
ég erfitt með að skilja að þú verð-
ir ekki hér þegar ég kem heim,
að ég geti ekki hringt í þig og
skrafað um allt og ekkert. Ég
sakna þín.
Elsku Láki, Hörður, Oddný og
Anna Lovísa, hugur minn er hjá
ykkur. Söknuðurinn er mikill, en
minningin lifir.
Þín systir,
Júlíana Harðardóttir.
Nú er komið að kveðjustund
elsku Jóna Birna.
Okkur æskuvinkonur þínar,
Erlu, Dídí og Ingu, langar að
kveðja þig með minningarbrot-
um frá uppvexti okkar á Ísafirði.
Í þá daga var lífið leikur einn og
gleði, allir erfiðleikar og sorgir
víðsfjarri. Við vorum ósnertan-
legar. Heimaslóðirnar voru
heimurinn okkar. Við vorum um-
vafðar fjöllum, fjöru og sjó sem
var leikvöllurinn okkar ásamt
Hlíðarveginum sem batt okkur
kærleiksböndum alla tíð. Þær
voru ófáar ferðirnar heim til þín
bæði til að hoppa í parís á stétt-
inni fyrir framan heimilið þitt og
fá miðdegiskaffi hjá mömmu
þinni sem alltaf átti kræsingar
fyrir okkur og tók okkur fagn-
andi. Ekki má gleyma þegar við
tókum okkur til og söfnuðum
tómum boxum, kössum og hyrn-
um utan af heimilisvörum og
settum upp verslun í geymslunni
niðri í kjallara. Þetta fannst okk-
ur flottasta búðin í bænum. Við
lékum okkur í hlíðinni fyrir ofan
Hlíðarveginn, fjörunni í Krókn-
um og klifruðum á bryggjupoll-
unum undir Bæjarbryggjunni.
Allt varð að leik hjá okkur. Á
sunnudögum fórum við saman á
samkomur hjá Hjálpræðishern-
um og í bíó á eftir. Við höfðum
alltaf nóg að gera. Við vorum
leikfélagar, skólasystur, skáta-
vinir, og umfram allt vinkonur.
Árin liðu og við eignuðumst
fjölskyldur. Þú, elsku Jóna
Birna, eignaðist þrjú glæsileg
börn og það lifir í minningunni
þegar Láki þinn hringdi stoltur,
hvort sem það var um hánótt eða
á björtum degi, til að tilkynna
okkur um fæðingu barna ykkar.
Þú varst kraftmikil dugleg og
traust, og dillandi hláturinn þinn
fylgdi þér hvert sem þú fórst. Við
minnumst líka með þakklæti
þegar við hittumst ásamt mökum
okkar á 50 ára fermingarafmæli
okkar á Ísafirði fyrir tveimur ár-
um. Það varð síðasta samveru-
stundin okkar allra saman.
Við biðjum góðan Guð um að
umvefja þig elsku vinkona og
gefa Láka, börnunum þínum,
barnabörnum og ástvinum styrk
og stuðning á þessum erfiða
tíma.
Þínar vinkonur,
Erla, Dýrfinna (Dídí)
og Ingibjörg (Inga).
Það var árið 2006 sem flest
okkar sem nú eru í forsvari fyrir
A-Stöðina, leigubifreiðastöðvar,
kynntumst Jónu Birnu. Það ár
hófu Bifreiðastöð Hafnarfjarðar
(BSH) og Aðalbílar, sem þá var
starfrækt á Suðurnesjum, sam-
starf og var Jóna þá starfsmaður
BSH. Strax við fyrstu kynni kom
Jóna fyrir sem röggsöm, örugg
og með mikla þekkingu á því sem
hún var að gera.
Árið eftir varð svo til ný leigu-
bifreiðastöð sem enn í dag heitir
A-Stöðin og allt frá byrjun var
Jóna eitt af hryggjarstykkjum
stöðvarinnar og er það einmitt þá
sem þekking Jónu á þessu fagi
kom svo berlega í ljós og átti hún
vægast sagt stóran þátt í stofnun
hennar. Öll hennar þekking og
vinna þar að lútandi létti svo
mikið á öllu ferlinu og strax í
upphafi tók hún við öllu er varð-
aði fjármál stöðvarinnar, síma-
vörslu ásamt því að sinna öðru
sem til féll.
Oft er sagt að ráða eigi hæf-
asta fólkið í hverja stöðu og
þarna duttum við svo sannarlega
í lukkupottinn, því í þessu tilfelli
unnum við eftir þeirri reglu og
var sá starfsmaður sem þótti
hæfastur og bestur án nokkurs
vafa fenginn til að sinna þessum
þætti starfseminnar.
Jafnaðargeð Jónu var ótrúlegt
og gerði hún aldrei mannamun,
hvað það varðar. Vandamál voru
vart til og þegar við í stjórn eða
bílstjórar stöðvarinnar gerðum
einhverja vitleysu sem þurfti að
leiðrétta skammaði hún okkur
aldrei og ekki urðu nein leiðindi.
Þess vegna eigum við alltaf eftir
að minnast þess sem hún sagði
oftast í svona tilfellum – Þetta er
allt í lagi, ég geri/get – og svo
kom lausnin. Svona var Jóna,
lausnir voru hennar sérgrein þar
sem aðrir fundu oftast lítið annað
en vandamál.
Því miður voru stundirnar
sem við nutum með Jónu færri
en við öll hefðum viljað, því á síð-
asta ári bankaði óvægin óværa
upp á hjá henni. Við sem þekkt-
um Jónu vorum viss um að hún
myndi vinna þá baráttu sem þá
var hefjast.
Þrátt fyrir veikindi og sam-
hliða þeim erfiðar meðferðir,
vann Jóna óaðfinnanlega nánast
allt til loka.
Fráfall hennar var okkur öll-
um mikið áfall og viljum við votta
hennar nánustu okkar dýpstu
samúð. Láki, Hörður, Oddný
Svana og Anna Lovísa, Jóna mun
vera í okkar liði um ókomna
framtíð. Hún mun áfram leið-
beina og leiðrétta okkur.
F/h stjórnar og framkvæmda-
stjóra
A-Stöðvarinnar,
Kjartan Valdimarsson.
Jóna Birna
Harðardóttir
✝
Einar Emil
Finnbogason
fæddist 24. febr-
úar 1934. Hann
lést á Landspítala
í Fossvogi 21.
október 2021.
Foreldrar hans
voru Finnbogi
Hallsson húsa-
smíðameistari, f.
25. nóvember
1902, d. 17. nóv-
ember 1988 og Ástveig Sús-
anna Einarsdóttir húsfreyja, f.
5. júní 1908, d. 5. apríl 1959.
Einar Emil giftist 27. febr-
úar 1954 Sesselju Guðrúnu
Þorsteinsdóttur, f. 15. janúar
1936, d. 28. desember 2011.
Börn þeirra eru: 1) Guðrún
Ásta Einarsdóttir, f. 1954,
f. 1967, maki Sólveig Ragn-
arsdóttir, f. 1972. Dætur hans
eru Hanna Margrét, f. 1993
og María Ósk, f. 1998 og dótt-
ir Sólveigar er Bryndís, f.
1992. Barnabarnabörnin eru
orðin 16.
Einar ólst upp í Hafnarfirði
hjá foreldrum sínum og 5
systkinum. Hann nam blikk-
smíði í blikksmiðjunni
Dvergasteini í Hafnarfirði á
árunum 1950-1954 auk þess
sem hann stundaði nám við
Iðnskóla Hafnarfjarðar og
lauk þaðan sveinsprófi árið
1955. Meistaraprófi lauk hann
árið 1963. Hann hóf störf hjá
Blikksmiðjunni Vogi í Kópa-
vogi árið 1955 og var þar allt
fram til ársins 1984 er hann
stofnaði Blikksmiðju Einars
ásamt sonum sínum. Í Blikk-
smiðju Einars starfaði hann
með hléum allt fram til ára-
mótanna 2020/2021.
Útförin fer fram frá Linda-
kirkju 8. nóvember 2021
klukkan 13.
maki Gísli Sverr-
isson, f. 1951.
Dætur hennar
eru Bryndís
Björk, f. 1977,
Eyrún Ösp, f.
1983 og Hildur, f.
1986 og sonur
Gísla er Hjálmar,
f. 1976. 2) Ómar
Einarsson, f.
1958, maki Svan-
laug Rósa Finn-
bogadóttir, f. 1958. Börn
þeirra eru Helga, f. 1982,
Finnbogi, f. 1990 og Ómar
Svan, f. 1994. 3) Viðar Ein-
arsson, f. 1959, maki Auður
Ásdís Markúsdóttir, f. 1962.
Börn þeirra eru Einar Rafn, f.
1982, Tinna, f. 1986 og Stefán
Örn, f. 1990. 4) Örn Einarsson,
Vinur okkar, nágranni, blikk-
smíðameistarinn og höfðinginn
Einar Finnbogason er nú fallinn
frá. Einar mætti í smiðjuna sína
nánast daglega meðan heilsan
leyfði, fór í sloppinn sinn og að
vinna. Í 25 ár höfum við verið ná-
grannar hér á Smiðjuveginum og
hefur allur samgangur og sam-
vinna verið með besta móti, aldr-
ei fallið skuggi þar á. Einar kom
reglulega til okkar í Hagblikk og
var gott að spjalla við hann um
daginn og veginn. Hann var mik-
ill mannvinur og hafði góða nær-
veru. Einar hafði líka frá mörgu
að segja enda upplifað margt á
langri ævi, m.a. ótrúlegar sam-
félagsbreytingar.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Minningin lifir um góðan
mann.
Ástu, Ómari, Viðari, Erni og
fjölskyldum, sendum við kær-
leiks- og samúðarkveðjur.
F.h. Hagblikks,
Sævar Kristjánsson og
Sigurbjörg Vilmundardóttir.
Einar Emil
Finnbogason