Morgunblaðið - 08.11.2021, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. NÓVEMBER 2021
Rigningarsumar-
ið mikla 1955 er enn í
minnum haft, erfitt
og leiðinlegt. Tvítug-
ur bóndasonur frá Nesi, Bjarni
Guðráðsson var þetta ár að hefja
áralöng farsæl bústörf með henni
Rúnu sinni frá Kletti, og byrjunar-
reiturinn Gróf í Reykholtsdal. Þar
bjuggu þau í tvö ár, en eftir það í
Nesi.
Engin óskabyrjun ungbóndans
að hefja sjálfstæðan búskap á
rigningarsumri, hann einn að
basla, en hamingjan hossaði þó
hjónaefnunum ungu, frumburður-
inn leit dagsins ljós þetta sumar.
Bjarni hefur líklega haft spurn-
ir af því að Sturla nágranni hans,
hreppstjóri á Sturlureykjum, hafi
eitthvað getað notað 12 ára gaml-
an læknisson frá Kleppjárns-
reykjum til áburðardreifingar o.fl.
um vorið, og úr varð að
strákpjakkurinn varð liðléttingur
hjá Bjarna í erfiðri heyskapartíð.
Þarna hófust því samskipti okkar
Bjarna. Ég reyndi að standa mig í
þessari fyrstu „vinnu“ og plataði
m.a.s. yngri bróður minn, Odd,
með mér til starfans nokkru síðar,
þannig að Bjarni fékk þarna tvo
fyrir einn, þótt það orðalag hafi
verið óþekkt þá.
Bjarni
Guðráðsson
✝
Bjarni Guð-
ráðsson fædd-
ist 13. janúar 1935.
Hann lést 31. októ-
ber 2021.
Útför Bjarna fór
fram 6. nóvember
2021.
Samskipti okkar
Bjarna urðu talsverð
á næstu árum, og
leiddu til vináttu
okkar á milli. Sem
dæmi um fjölhæfni
hans þá botnhreins-
aði hann fyrsta bíl-
inn minn, Fiat 1100,
sem engan veginn
var smíðaður fyrir
malarvegaakstur, og
sauð í hann nýjan
traustan botn, og bíllinn entist
okkur áfram í nokkur ár. Minn-
isstæð er mér för okkar félaga á
sambandsþing UMFÍ, líklega
haustið 1961. Einhver vandamál
voru með bensíngeyminn á bíl
Bjarna og bensínlyktin mér dálítið
erfið, en á þinginu sjálfu naut ég
reynslu hans og þekkingar, og
fannst mikið til um. Við þinglok
var hópnum boðið til Ásgeirs for-
seta á Bessastöðum, og var það
mér stráknum hreint ævintýri.
Samskipti okkar Bjarna urðu
eðlilega minni eftir að við Þurý
fluttumst til Reykjavíkur, en alltaf
var jafn ánægjulegt að hitta hann.
Ég leitaði oft til hans um tónlistar-
málefni, m.a vegna söngtexta-
skráningar minnar, og kom þar
sjaldnast að tómum kofa, enda
Bjarni fjölfróður tónlistarmaður,
organisti með ágætum og verðug-
ur sporgöngumaður afa síns
Bjarna Bjarnasonar, söngstjóra
og organista á Skáney. En á síð-
ustu áratugum hittumst við því
miður aðallega við útfarir burt-
kallaðra Borgfirðinga, m.a. þegar
Sigrún kona hans var jörðuð
haustið 2017. Síðasta samtalið átt-
um við í kirkjugarðinum í Reyk-
holti, sl. vor, þegar hann var að
moka yfir, og ganga frá leiði Erlu
frænku minnar, Hannesdóttur.
Margt bar á góma hjá okkur
þennan góðviðrisdag, og man ég
þau orð hans sérstaklega að aldrei
væri að vita hvaða grafarþjónusta
yrði hans síðasta.
Við brotthvarf héraðshöfðingj-
ans, Bjarna Guðráðssonar verður
Reykholtsdalur ekki samur, svo
víða kom hann farsællega að mál-
um. Genginn er mætur og góður
drengur, sem ég sakna mjög. Við
Þurý sendum börnum þeirra
Rúnu, og fjölskyldunni allri ein-
lægar samhryggðarkveðjur.
Óli H. Þórðarson
Við nafni mættumst fyrst á
förnum vegi á hæðinni innan við
Grímarsstaði. Milli mála á stækk-
andi kúabúi hafði hann skotist í
orgeltíma út á Skaga. Nokkrum
árum síðar kom hann okkur í kór
Hvanneyrarkirkju til hjálpar þeg-
ar við höfðum misst ástsælan
stjórnanda. Leið ekki á löngu áður
en í höndum hans tók að mótast
farsælt samstarf kirkjusöngvara
við Reykholt og Hvanneyri; Reyk-
holtskórinn varð til. Nafna hafði
þá með fleirum komið til hugar að
byggja kirkju í Reykholti. Kórinn
söng við alla byggingaráfanga
hennar, allt frá fyrstu pálsstungu
til fullnaðarvígslu.
Frá búverkum heima í Nesi
skaust nafni fram í Reykholt, hlóð
þar, hamraði eða greip í hvert
annað verk sem vinna þurfti í
kirkjusmíðinni; öll unnin af þrótti,
hagleik og dirfsku þess sem vissi
nákvæmlega hvert hann vildi ná. Í
einni af Reykjavíkurferðum sín-
um hafði hann svo dottið ofan á
pípuorgel, sem hann festi kaup á,
og sá til þess að því var komið fyrir
í Reykholtskirkju hinni nýju –
Dómkirkjuorgelinu úr Reykjavík.
Minnisstæð verða kvöldin und-
ir kirkjuvígsluna 1996: Að smíð-
aryki sestu og hljóðnuðum dags-
klið ötulla iðnaðarmanna, sem
nafni lagði jafnan fullt lið, æfði
hann vígslukórinn. Vissulega þótti
okkur verkefnavalið í strembnari
kantinum, en ódeigur og þolin-
móður, væddur þráaskotnum
metnaði tókst nafna að fá bæri-
legan hljóm í kórinn; hann lét okk-
ur líða sem sigurvegurum.
Ógleymanlegar stundir. Næstu
árin urðu þær margar: í Reyk-
holtskirkju, fyrir austan haf og
vestan, á hljómdiskum, fyrir háa
og lága, þjóðhöfðingja og alþýðu-
fólk. Reykholtskórinn varð gildur
þáttur í héraðsmenningu Borgar-
fjarðar.
Illskiljanlegt er hvernig nafna
tókst að komast yfir hin mörgu
viðfangsefni. Vitanlega stóð hann
ekki einn. Verkadrjúga samstarfs-
menn hafði hann. Engan þó sem
eiginkonuna Sigrúnu, er var klett-
urinn í heimilis- og búrekstrinum í
Nesi.
Það var raunar lærdómur að
sjá hversu nafna nýttist tíminn;
með starfsgleði, skapandi hugsun
og ekki síst járnvilja urðu hug-
myndir hans að veruleika: Hann
brá sér máske til Reykjavíkur eft-
ir morgunmjaltir til fundar við
ráðamann, rak músíkerindi við
Hauk söngmálastjóra eða rækt-
unarmála- við karlana í Búnaðar-
félaginu, kom við í prentsmiðjunni
þar sem unnið var að Byggðum
Borgarfjarðar, bókverki Búnaðar-
sambandsins, og hlóð svo sérstæð-
an jeppapelling sinn háfarmi stóla
í nýju kirkjuna til þess að nýta
ferðina. Nafni var enn í miðri önn
þegar kallið kom, búinn að breyta
kúatúni sínu í golfvöll, auk margs
annars.
Héraðshöfðingi er fallinn, „svo
nú gráta hrímgar hlíðar og holt
um Borgarfjörð“. Eftir stendur
fágætt æviverk eljumanns, sem
ekki verður lýst í fáeinum minn-
ingarorðum. Við hjónin þökkum
löng kynni, vináttu og samstarf,
sem færði okkur mikla gleði, lær-
dóm og þroska sem seint mun
gleymast. Allt það þökkum við af
alhug og sendum fjölskyldu
Bjarna Guðráðssonar frá Nesi
einlægar samúðarkveðjur.
Bjarni Guðmundsson.
Einhvern tímann sagði maður
að hann kviði fyrir því að verða
gamalmenni. Það má segja um
Bjarna í Nesi að þótt hann hafi
orðið gamall varð hann aldrei
gamalmenni. Andagiftin, eljan og
vinnusemin var ótrúleg allt hans
líf fram til síðasta dags.
Ég kem úr tveimur áttum þeg-
ar ég minnist Bjarna, annars veg-
ar fæddur og uppalinn í Reyk-
holtsdalnum og hins vegar sem
formaður Golfklúbbsins Skriflu
nú hin síðari ár.
Bjarni var mikill athafnamað-
ur. Hann var bóndi í yfir 40 ár og
þau Sigrún kona hans byggðu upp
mikið kúabú í Nesi, voru meðal
frumkvöðla í því að hverfa frá
hefðbundnu básafjósi í lausagön-
gufjós, fyrirkomulag sem nú er
nær algilt. Hann vann ötullega að
félagsstörfum, bæði í hreppnum
og í héraði. Hann var mikilvirkur í
menningarlífi í Reykholtsdalnum,
organisti í Reykholtskirkju í ára-
tugi og fetaði þar í fótspor afa
síns, Bjarna Bjarnasonar frá
Skáney.
Á mínum uppvaxtarárum
bjuggu einnig í Nesi foreldrar
Bjarna, þau Guðráður og Dísa.
Við systkinin frá Vilmundarstöð-
um minnumst þess með hlýju að
hafa oft dvalið hjá þeim í Nesi,
þetta heimili var okkur opið sem
öðrum sem dvöldu þar sumar-
langt.
Nú er vinsælt að tala um sam-
félagslega ábyrgð, það var sann-
arlega hugsjón Bjarna alla tíð.
Hann var vakinn og sofinn yfir því
að gera Reykholtsdalinn að betra
samfélagi, tónlist og menningar-
líf, Ungmennafélag Reykdæla,
leiklistarstarf og kirkjan, já kirkj-
an.
Reykholtskirkja og Snorra-
stofa eru þrekvirki, glæsilegar
byggingar og starfsemi sem
tryggir að Reykholt heldur sínum
sessi sem kirkjustaður og menn-
ingarsetur. Margir komu að því
verki en það er á engan hallað að
nefna þar fremsta Bjarna í Nesi
og Geir Waage fyrrverandi sókn-
arprest í Reykholti.
Þegar Bjarni og Sigrún brugðu
búi upp úr síðustu aldamótum
fóru þau að byggja upp bænda-
gistingu og ferðaþjónustu í Nesi.
Hluti af þeirri uppbyggingu var
gerð 9 holu golfvallar sem var
haganlega fyrir komið á hluta tún-
anna. Golfvelli fylgir golfklúbbur
og auðvitað stofnaði Bjarni Golf-
klúbbinn Skriflu. Bjarni rak alltaf
völlinn, Reykholtsdalsvöll, sjálfur
en verkefni Skriflu er að halda ut-
an um félaga klúbbsins og halda
2-3 golfmót á hverju sumri. Golf-
mót hjá Skriflu eru gleðistundir,
Bjarni lagði mikla áherslu á að
völlurinn væri í góðu standi og að-
stoðaði við að útvega verðlaun og
t.d. hafa allir þátttakendur verið
leystir út með poka af grænmeti
frá framleiðendum í dalnum. Það
hefur verið heiður og ánægja að
starfa með Bjarna þessi ár.
Ég votta börnum Bjarna og
Sigrúnar og öðrum aðstandend-
um samúð mína. Og fyrir hönd
Golfklúbbsins Skriflu vil ég þakka
Bjarna ómetanleg störf í þágu fé-
lagsins.
Magnús Sigurðsson.
Bjarna Guðráðssyni var átt-
ræðum svo lýst að hann væri sér-
lega unglegur öldungur. Lengst-
um mátti ekki sjá á honum nein
ellimerki. Hann var þeirrar gerð-
ar að endurnýja sig og líf sitt eftir
því hvernig reis og hneig í fé-
lagslegu umhverfi. Oft tók hann
að sér forystu í framfaramálum og
framkvæmdum. Honum brást
aldrei löngun til starfa og athafna.
Fram á hinsta dag var hann síið-
jandi. Hætti aldrei að hugsa
framávið. Samt þurfti hann að
takast á við áföll og heyja tilveru
sem ekkill einn á báti síðustu árin.
Aðrir munu minnast ýmissa
stórvirkja hans í héraði. Öll þau
hamingjuverk halda á lofti hans
nafni um framtíð. En mér er nú á
kveðjustundu hugstæð samvinna
á fróðleiksakri undanfarin ár og
áratugi reyndar – tengd Snorra-
stofu og héraðsfræðum. Hann var
fróðleiksbóndi að eðli og upplagi,
glaðbeittur og staðfastur eftir að
miðið var tekið. Stundum fannst
manni meira en nóg um staðfestu
hans, honum varð þá ekki hnikað.
Þó munaði hann ekki um að gegna
ótal og ólíkum störfum í lífinu með
fjölþættum tómstundum: íþrótta-
maður, beljubóndi, skrifstofu-
stjóri Snorrastofu, bókaútgefandi,
ritstjóri, tónskáld, stofnandi og
framkvæmdastjóri golfvallar, kór-
stjóri og organisti. Allt gat Bjarni
og vílaði ekkert fyrir sér.
Mér eru líka minnisstæðar
messuferðir í nágrannasóknum
Reykhyltinga, að Stóraási og Gils-
bakka. Það háttaði stundum þann-
ig til að veður og vinna hindruðu
mikla kirkjusókn nágranna-
byggða, en ég af félagslegri for-
vitni og í samstöðuskyni við klerk
og organista fór með Geir og
Bjarna til messuhalds í þessum
útkirkjum. Mér er einskær hátíð í
hjarta er ég minnist þessara
stunda, aldrei mæltist síra Geir
jafnvel og í þessu fámenni, aldrei
lék Bjarni jafn guðdómlega og á
organskriflið í Gilsbakkakirkju –
og einu sinni vorum við bara tveir,
Magnús heitinn Sigurðsson á Gils-
bakka og undirteiknaður, og sung-
um eins og englar í messuhaldi
klerks og kórstjóra – allir breysk-
ir bræður í guði. Upphafin stund.
Ógleymanlegast er spjall og
skemmtilegheit í kirkjukaffinu á
eftir. Bjarni Guðráðsson var
löngum í því hlutverki að skapa
stemningu fyrir menningarlegri
reisn í héraði. Hafi hann lof að
lyktum.
Óskar Guðmundsson í Véum.
✝
Guðbjörn Sig-
mundur Jó-
hannesson fæddist
11. janúar 1966 í
Keflavík. Hann
lést 18. október
2021. Foreldrar
hans eru Guðrún
Júlíana Jóhanns-
dóttir og Jóhannes
Kristinn Stef-
ánsson sem lést
árið 2002. Bróðir
honum eldri er Jóhannes
Kristinn, maki Þórey Ása
Hilmarsdóttir.
Dætur Gubjörns eru Byndís
Inga, fædd 1993. Börn hennar
og Marinós Odds Bjarnasonar
eru Aþena Embla og Elmar
Sölvi. Yngri er Tinna, fædd
1995, synir hennar og Elíasar
Más Ómarssonar eru Leon Elí
og Gabríel Már.
Sambýliskona Guðbjörns er
Steinunn Björk Árnadóttir,
börn hennar eru;
Steinar Davíð,
Birna og Björk.
Guðbjörn ólst
upp fyrstu ár æv-
innar í Sandgerði.
Árið 1973 fluttu
foreldrar hans til
Njarðvíkur og
gekk hann þar í
skóla. Stúdents-
prófi á viðskipta-
og hagfræðibraut
lauk hann frá Fjölbrautskóla
Suðurnesja. Guðbjörn lék
knattspyrnu og handbolta með
Ungmennafélagi Njarðvíkur.
Guðbjörn hóf ungur störf
hjá Skipasmíðastöð Njarðvík-
ur við járnsmíðar en í rúm 30
ár starfaði hann hjá í Malbik-
urnar- og steypustöð sem rek-
in var af Einari Sædal og son-
um hans.
Útförin fór fram 29. októ-
ber 2021.
Það er með sorg í hjarta sem
við í árgangi 1966 í Njarðvík-
urskóla kveðjum góðan bekkj-
arbróður okkar, Guðbjörn S.
Jóhannesson eða Gubba eins og
við kölluðum hann alltaf.
Bekkurinn okkar var ein-
staklega góður, samsettur af
ólíkum einstaklingum en jafn-
vægi, virðing og vinátta ríkti á
milli okkar. Vorum við eins og
önnur börn áður fyrr alltaf úti
að leika okkur, saman stelpur
og strákar í hinum ýmsu leikj-
um eða að keppa í íþróttum.
Sem ungur maður hafði
Gubbi allt með sér, var mynd-
arlegur, yfirburðamaður í öll-
um boltaíþróttum, góður náms-
maður sem hafði ekkert fyrir
náminu og var vinmargur.
Hann kom vel fram við alla og
aldrei leit hann stórt á sig þó
að allt gengi upp hjá honum.
Hann var einn af góðu strákun-
um.
Mikill íþróttaáhugi ein-
kenndi strákana í árganginum
og snerist allt um íþróttir og
bolta og voru þær ansi margar
stundirnar sem strákarnir
eyddu á malbikinu fyrir utan
Njarðvíkurskóla í körfubolta
eða fótbolta. Yfir vetrartímann
voru þeir síðan öllum stundum
í íþróttahúsinu (Ljónagryfj-
unni) sem var eins og þeirra
annað heimili.
Árið 1980 fóru þeir til Dan-
merkur og kepptu í handbolta
og var Gubbi þar fremstur
meðal jafningja og leiddi liðið
sitt til sigurs. Fengu þeir bikar
og mynd af þeim birtist í blöð-
unum. Þetta var mikil frægð-
arför og upplifun á sínum tíma
fyrir hópinn en þá voru ferða-
lög barna í íþróttum ekki jafn
sjálfsögð og í dag. Reyndar
fóru þeir tvisvar sinnum til
Danmerkur og unnu í bæði
skiptin. Auk þess vann þessi
hópur Íslandsmótið í handbolta
árið 1981 og var Gubbi einn af
þeirra bestu mönnum og þótti
einn af efnilegustu leikmönnum
í 4. flokki á Íslandi.
Þegar grunnskóla lauk fór-
um við eins og gengur í ólíkar
áttir, sumir menntuðu sig en
önnur fóru beint á vinnumark-
aðinn. Flest okkar stofnuðu
sína eigin fjölskyldu og vorum
við upptekin af dagsins önn. Á
þessum tímamótum minnkaði
sambandið við Gubba, hann var
lítið sýnilegur og kom sjaldan í
fermingarpartí. Við söknuðum
hans mikið því hann hafði alltaf
verið einn af þessari sterku
heild sem bekkurinn einkennd-
ist af. Við reyndum mikið til að
fá hann til þess að koma en
hann gaf lítið færi á sér en við
fréttum þó alltaf reglulega af
honum. Hann hafði eignast
tvær dætur og slitið sambúð við
barnsmæður sínar og fyrir 17
árum lenti hann í vinnuslysi
sem hafði mikil áhrif á heilsu
hans í framhaldinu. Það var svo
fyrir nokkrum árum sem Gubbi
kom í fermingarpartí til okkar
og glöddumst við mikið að sjá
hann. Það var gott að sjá aftur
gamla góða Gubba.
Við sendum Steinunni sam-
býliskonu Guðbjörns, dætrum
og allri fjölskyldunni hans okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Guð geymi þig elsku vinur og
minningin um góðan bekkjar-
bróður lifir í hjarta okkar allra.
F.h. árgangs 1966 í Njarðvík,
Ólafur Thordersen,
Guðrún Guðmundsdóttir.
Guðbjörn Sigmund-
ur Jóhannesson
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
HELGI G. BJÖRNSSON
Smyrlaheiði 38
Hveragerði
lést á hjúkrunarheimilinu Skjólgarði
3. nóvember. Útför hans fer fram frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði
þriðjudaginn 16. nóvember klukkan 13.
Gísli Þór Helgason
Hulda Guðbjörg Helgadóttir Þorsteinn Hreggviðsson
Ásgerður Kristín Gylfadóttir Friðrik Jónas Friðriksson
Aron Martin, Helgi Hjörtur, Jana Mekkín,
Friðrik Björn, Arnar Logi og Hjörtur Logi.
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, sonur
og bróðir,
SVAVAR ÞÓR SVAVARSSON
Austurvegi 16
Grindavík
lést miðvikudaginn 3. nóvember.
Útförin verður auglýst síðar.
Pathumrattana Svavarsson
Ísabella Ósk Svavarsdóttir
Svavar Svavarsson
Sæbjörg M. Vilmundsdóttir
Lárus Svavarsson
Kristín Þorsteinsdóttir
Við þökkum hjartanlega öllum þeim sem
studdu okkur og sýndu samúð og hlýhug
við andlát og útför
GUNNBJÖRNS JENSSONAR,
Ránargötu 27, Akureyri.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
gjörgæslu- og lyfjadeildar SAk og Jóni Erni lækni,
heimahjúkrunar, sérstaklega til Ragnheiðar Valdimarsdóttur.
Einnig þökkum við Gunnari Þór hjartalækni alla hjálp og
stuðning gegnum árin.
Borghildur Rún Baldursdóttir
Jens S. Esra Gunnbjörnsson
Friðrik Baldur Gunnbjörnsson