Norræn tíðindi - 01.12.1962, Qupperneq 11

1962
Norrœn tíðindi
Hvað finnst yður um norræna samvinnu
og afstöðu íslands til hennar?
Sunnudaginn 2. des. 1962 var spurt
og spjallað um gildi norrænnar sam-
vinnu í útvarpsþætti Sigurðar Magnús-
sonar. Þeir, sem þar leiddu saman hesta
sína, voru annars vegar Gísli Jónsson,
alþingismaður og Magnús Gíslason,
framkvæmdastjóri N. F. og hins vegar
Magnús Þórðarson, blaðamaður og
Ólafur Jónsson, fil. kand.
Spumingin var: Hvað finnst yður
um norræna samvinnu og afstöðu Is-
lands til hennar?
Ekki voru þátttakendur á eitt sáttir
um gildi norræns samstarfs. Gagnrýn-
endur norrænnar samvinnu álitu, að
það væri óskynsamlegt og jafnvel
háskalegt fyrir okkur íslendinga, að
gera samskipti okkar við hin Norður-
löndin að nokkurs konar einokun. Þeir
álitu, að við ættum að hafa menningar-
og viðskipta-sambönd út í hinn stóra
heim milliliðalaust. Því var aftur and-
mælt af verjendum norrænnar sam-
vinnu á þann veg, að samstarf Norð-
urlandaþjóðanna ætti ekkert skylt við
einokun. Það væri okkur eðlilegt og það
hefði raunhæft gildi, m.a. sem liður í
alþjóðlegu samstarfi.
Þrjú meginatriði voru nefnd þessu til
stuðnings: 1 fyrsta lagi er það fleira
sem sameinar Norðurlandaþjóðirnar en
það sem skilur þær að, í öðru lagi mega
þjóðirnar sér lítils ein og ein, en sam-
einaðar eru þær miklum mun áhrifarík-
ari og voldugri og í þriðja lagi geta
þær með friðsamlegri sambúð og náinni
samvinnu sýnt fordæmi sem öðrum
gæti orðið hollt til eftirbreytni.
Inngangsorð Gísla Jónssonar, alþing-
ismanns, að þessum rökræðum voru á
þessa leið:
7 Mósebók segir svo: „Eigi er gott
að maðurinn sé einsamáll.“
Þessi orð eru jafnsönn t dag eins og
þau voru við upphaf veraldar. Engin
maður fær notið stn að fullu nema að
geta blandað geði við aðra menn. Eng-
inn fœr einn yfirstigið þá erfiðleíka, sem
hvarvetna risa upp og torvelda göng-
una til betri lífskjara, meiri hamingju
og fullkomnara lífs. Á þessum stgildu
staðreyndum byggist félagsmálalöggjöf
allra menningarlanda. Því dýpri skiln-
ing, sem löggjafinn hefur á þessu veiga-
mikla atriði, þeim mun viturlegri eru
þau ákvœði um samvinnu þegnanna stn
á milli, sem tekin eru upp t löggjöfina.
Þyngsta hegning fyrir misgjörðir er «7-
ger einangrun, álger útilokun frá um-
gengni við aðra menn.
Þessu lögmáli lúta þjóðir engu síður
en einstaklingar. Skynsamleg samvinna
milli þjóða, er vöxtur þeirra andlega og
efnahagslega, einangrun þjóða er stöðn-
un, sem leiðir til úrkynjunar, fyr eða
stðar.
Engin menningarþjóð neitar þessum
staðreyndum. Hamingja einstaklingsins
veltur á því hverja hann velur sér að
lífsförunautum og félögum. Séu þeir af
sama kynstofni, líkir að menntun og
lífskoðun, likir að geði, siðum og trú,
líkir að hugsjónum og manngildi, fer
varla hjá þvt, að samvinna þeirra reyn-
ist vel og verður þeim til gagns og
gœfu.
9