Leikhúsmál - 01.03.1963, Blaðsíða 26

verks, ég sakna þess aftur á móti að órangurinn skyldi
ekki verða í fullu samrœmi við augljósan vilja frúarinnar.
Gunnar Eyjólfsson leikur Pétur Gaut af miklum þrótti
og haldgóðri tœkni og stundum af þeirri innlifun, sem
nœgir til að gefa óhorfendum glögga innsýn í karakter-
einkenni hlutverksins. Leikur hans er þó víða of snauður
af lyrískum blœbrigðum og meðferð hans ó textanum
stundum ófullnœgjandi. í heild var frammistaða hans
sýnu betri í fyrri hlutanum en þeim seinni, en yfirleitt
má hún teljast leikafrek, svo margbrotið og víðfeðmt sem
hlutverkið er. Það vantar skálkinn í Arndísi Björnsdóttur,
annars leikur hún Ásu mjög vel. Atriðið á dánarbeðnum
var eftirminnilegt af hennar hálfu (Gunnar var hins vegar
ekki almennilega í „kontakt" við neinn nema sjálfan sig).
Af öðrum leikurum vil ég sérstaklega minnast á Herdísi
Þorvaldsdóttur, í hlutverki Þeirrar grœnklœddu, Lárus
Pálsson, Begriffenfeldt, Klemenz Jónsson, kokkurinn, og
Rúrik Haraldsson í hlutverki Hnappasmiðsins. Eftirminni-
legur leikur hjá þeim öllum.
Hugmyndin að sviðbúnaðinum er góð (samtengj-
andi) en útfœrslan miður góð. Þar fyrir utan er Þjóðleik-
húsið óþarflega montið af „skýjum" sínum, þau eru
farin að vera leiðigjörn.
Að öllu samanlögðu er sómi að sýningunni, þótt göll-
uð sé, og hvað sem um leikritið má segja þá er víst
að þetta er máttug hugvekja, enda er það styrk og djúp
hugsun Ibsens sem heldur uppi leiksýningunni öðru
fremur.
ob
Þau mœSgin, Ása og Pétur