Leikhúsmál - 01.03.1963, Síða 46

t
Innlendar fréttir
Akureyri. Sýningar standa nú yfir ó
„Tehúsi Ágústmánans" eftir John
Patrick, leikstjóri er Ragnhildur Stein-
grímsdóttir.
Dalvík. Leikfélag Dalvíkur hefur sýnt
„Lénharð fógeta" undanfarið. For-
maður leikfélagsins er Hjálmar Júlí-
usson.
Hafnarfjörður
Leikfélag Hafnarfjarðar:
„Belinda" eftir Elmer Harris
Mikill er leikáhugi ýmissa leik-
flokka úti á landsbyggðinni. Áhuga-
fólk eyðir oft öllum frístundum sínum
til þess að pœla gegnum œfingar
vikum saman, oft fram á rauðanótt,
koma upp leiksýningu og leika leik-
rit. Er slíkur áhugi mjög lofsverður
og til sóma, jafnvel þótt listgildi sýn-
inganna sé ekki á heimsmœlikvarða,
enda gera þessir flokkar ekki kröfur
til slíks. Aðalatriðið er, að unnið sé
af samvizkusemi og nœgri kunnáttu
og skilningi á duttlungum leiklistar-
gyðjunnar, leikritið sé gott og hafi
kynningargildi og síðast en ekki sízt,
að leikstjórinn sé vandvirkur og þekki
ítarlega kosti og takmarkanir þess
hóps, sem hann er að stjórna.
Leikfélag Hafnarfjarðar, sem er
eitt kröftugasta og reyndasta leikfé-
lag landsins og má því gera nokkrar
kröfur til, hefur í þetta sinn ekki upp-
fyllt tvö síðustu skilyrðin. Leikritið
„Belinda" eftir Elmer Harris er of
barnalegt fyrir þá, sem vilja sjá gott
leikverk, en of þunglappalegt fyrir
börn eða þá, sem vilja hafa einhverja
skemmtan af. Belinda er daufdumb
og síúðrandi öskubuska, sem eng-
inn sinnir, en allir eru vondir við. Hún
axlar fulla hveitisekki einsog œðar-
dún (sem og auðsýnilega virtist vera í
sekknum), en samt nœr einn nágrann-
inn að nauðga henni einsog ekkert
sé. Góði maðurinn, lœknirinn, kemur
og þá sjá allir allt í einu, að þeir
hafi verið vondir við veslings Be-
lindu og skammast sín. Þegar allt
virðist vera að falla í Ijúfa löð, er
Bjarni Steingrímsson
og Svandís Jónsdóttir
pabbinn sendur út til þess að verða
fyrir eldingu svo að unnt sé að halda
leiknum áfram. Tvœr vondar kjafta-
kerlingar bœtast í hópinn, en síðan
er happy end. Illa samið, — og illa
valið. Af stórhug var aftur á móti
valinn reyndur leikstjóri frá Englandi,
Raymond Witch, að setja upp leikinn.
Virðist hann hafa verið á hraðri ferð.
Það vantaði öll blœbrigði, fágun og
spennu, jafnt fyrst, er Belinda verður
hrœdd við lœkninn og hringir klukk-
unni, sem síðast, er hún skýtur Locky
— og í flestu þar á milli. Einnig bar
mikið á því, að leikstjórinn skildi ekki
íslenzkuna og áherzlur hennar, eink-
um hjá föðurnum (Valgeir Óli Gísla-
son), sem lagði œgilega þungar á-
herzlur. Hreyfingar voru stundum
stirðar og óeðlilegar, menn völdu sér
fjarlœgustu stólana til að setjast á,
faðirinn talaði við loft og veggi and-
varpandi til þess að auka leikþung-
ann og oft skein úr andlitum leikar-
anna: „hér á ég að setjast" í stað
„hér cetla ég að setjast". Tveir leikar-
ar, þau Svandís Jónsdóttir og Bjarni
Steingrímsson, virtust sviðsvönust,
enda bœði útlœrð úr erlendum leik-
skólum og œttu því að geta betur í
heild. T. d. skorti hjá Svandísi sú
breyting úr hálfómanneskjulegum
vinnugrip í heittelskandi móður, sem
á að eiga sér stað innra með henni,
einsog fram kemur í lokin. Jóhanna
Norðfjörð í hlutverki föðursysturinn-
ar gerði margt harla vel.
Til þess að skrýða leikinn var not-
uð hljómlist og hrist saman dillandi
„highland"—þjóðdönsum og „Past-
orale" Beethovens, sennilega nóg ti(
42