Leikhúsmál - 01.03.1963, Qupperneq 67

Jerrí: (leyndardómsfullur) Pétur, langar þig til
að vita hvað gerðist í dýragarðinum?
Pétur: Ha, ha; gerðist hvar? Ójó; í dýragarð-
inum. Ó, ó, ho, ho. Ja; ég var nú kominn með
minn eigin dýragarð rétt óðan þar sem . . . .
hí, hí; pófagaukarnir voru að búa til matinn,
og . . ha, ha, hvað var það nú aftur, og . . .
Jerrí: (rólega) Jó, það var mjög fyndið Pétur.
Eg hefði ekki búist við því. En viltu heyra hvað
gerðist í dýragarðinum, eða viltu það ekki?
Pétur: Jó. Jó fyrir alla muni; segðu mér hvað
gerðist í dýragarðinum. Jahérna. Ég veit ekki
hvað kom eiginlega yfir mig.
Jerrí: Nú skaltu fó að heyra hvað gerðist í
dýragarðinum; en fyrst œtti ég að segja þér
hversvegna ég fór í dýragarðinn. Ég fór í dýra-
garðinn til að forvitnast frekar um hvernig
samskiptum manna og dýra er hóttað, og milli
dýra innbyrðis, og um afstöðu dýranna til
manna líka. Það var kannski ekki vel að marka
þessa athugun vegna þess að grindur skildu
alla fró öllum öðrum, flest dýrin fró öðrum, og
œvinlega fólkið fró dýrunum. En svona er það
alltaf í dýragarði. (hann hnippir í handlegginn
ó Pétri) Fœrðu þig.
Pétur: (vingjarnlega) Fyrirgefðu, er eitthvað
þröngt um þig?• (hann fœrir sig ofurlítið)
Jerrí: (brosir ögn) Jœja, öll dýrin eru þarna,
og allt fólkið er þarna, og það er sunnudagur
og öll börnin eru þarna. (hann ýtir aftur við
Pétri) Fœrðu þig.
Pétur: (þolinmóður, enn vinsamlega) Jœja þó.
(hann fœrir sig enn um set, og nú œtti Jerrí
sízt að skorta rúm)
Jerrí: Og það er heitt í veðri, svo að ekki vant-
ar ódauninn heldur, og allir blöðrusalar, og
allir rjómaíssalar, og allir selir gelta, og allir
fuglar arga og garga. (ýtir hranalegar við
Pétri) Fœrðu þig.
Pétur: (fer að þykja nóg um) Hvað gengur ó,
þú hefur meira en nóg rúm. (en hann fœrir sig
enn, og nú er talsvert þrengt að honum ó bekkj-
arendanum)
Jerrí: Og ég er þarna, og í Ijónahúsinu er
kominn tími til að gefa þeim að éta, og Ijóna-
hirðirinn kemur inn í Ijónabúrið, eitt Ijónabúrið,
til að gefa einu Ijóninu að éta. (lemur fast í
handlegginn ó Pétri) FÆRÐU ÞIG.
Pétur: (mjög argur) Eg get ekki fœrt mig
lengra, og hœttu að sló mig. Hvað gengur að
þér?
Jerrí: Langar þig til að heyra söguna? (slœr
aftur í handlegg Péturs)
Pétur: (þrumulostinn) Ég er hreint ekki viss um
það. En ég kœri mig minnsta kosti alls ekki
um að lóta sló í handlegginn ó mér.
Jerrí: (slœr Pétur aftur í handlegginn) Svona?
Pétur: Hœttu þessu. Hvað gengur að þér.
Jerrí: Ég er brjólaður, asninn þinn. .
Pétur: Þetta er ekkert fyndið.
Jerrí: Hlustaðu ó mig, Pétur. Ég vil hafa þenn-
an bekk fyrir mig. Far þú yfir að bekknum
þarna og sittu þar, og ef þú ert góður þó skal
ég segja þér framhaldið af sögunni.
Pétur: (ringlaður) En . . . hversvegna í ósköpun-
um? Hvað gengur eiginlega að þér? Auk þess
sé ég enga óstœðu til þess að ég œtti að víkja
af þessum bekk. Ég sit nœstum^því ó hverju
sunnudagssíðdegi ó þessum bekk, þegar veðrið
er gott. Þetta er ekki í alfaraleið; hér situr
aldrei neinn, svo ég get haft hann einn.
Jerrí: (mildum rómi) Fœrðu þig at þessum bekk,
Pétur; ég vil hafa hann fyrir mig.
Pétur: (nœstum kjökrandi eða kveinandi) Nei.
Jerrí: Ég sagði að ég vildi hafa þennan bekk,
og ég œtla mér að hafa hann. Fœrðu þig nú
þangað.
Pétur: Menn geta ekki fengið allt sem þeir
vilja, það er regla; menn geta fengið sumt sem
þeir vilja, en það er ekki hœgt að fó allt.
Jerrí: (hlœr) Asni geturðu verið! Ósköp ertu
gófnasljór.
Pétur: Hœttu þessu!
Jerrí: Þú ert planta! Legstu niður ó jörðina.
Pétur: (mikið niðri fyrir.) Nú skalt þú hlusta ó
mig. Ég hef umborið þig allan seinnipartinn í
dag.
Jerrí: Ekki alveg.
Pétur: NÓGU LENGI. Ég hef umborið þig nógu
lengi. Ég hef hlustað ó þig vegna þess að þú
virtist . . . . ja vegna þess að ég hélt þig
langaði til að tala við einhvern.
Jerrí: Þú kannt að koma orðum að því; það
eru ekki mólalengingarnar, og þó . . . ó, hvað
er nú orðið aftur sem mig vantar til að gera
skil þínu .... JESÚS MINN, mig klígjar við þér
.... komdu þér burt og lofðu mér að hafa
bekkinn minn í friði.
Pétur: BEKKINN MINN.
Jerrí: (ýtir við Pétri, nœstum því en þó ekki
alveg útaf bekknum) Komdu þér burt úr augliti
mínu.
Pétur: (endurheimtir sinn stað) Farðu til fja . . .
ndans. Nú er nóg komið. Ég er búinn að fó
nóg af þér. Ég vík ekki af þessum bekk; þú
fœrð hann ekki, og hananú. Farðu svo burt.
(Jerrí fussar en hreyfir sig ekki)
Farðu burt sagði ég.
(Jerrí hreyfir sig ekki)
Farðu burt héðan. Ef þú ferð ekki . . . þú ert
róni . . . það er það sem þú ert . . . Ef þú ferð
ekki, þó nœ ég í lögregluþjón til að koma þér
burt.
(Jerrí hlœr, er kyrr)
Ég aðvara þig, ég kalla ó lögregluþjón.
Jerrí: .(mildum rómi) Þú finnur engan lögreglu-
þjón hérna megin; þeir eru allir vestanmegin
í garðinum að reka kynvillingana niður úr
trjónum og út úr runnunum. Þeir gera ekki
annað. Það er þeirra hlutverk. Svo þú skalt
bara œpa eins mikið og þú getur,- þú hefur
ekkert upp úr því.
Pétur: LÖGREGLA! Ég vara þig við. Ég skal lóta
taka þig fastan. LÖGREGLA. (þögn) Ég sagði
LÖGREGLA. (þögn) Mér finnst ég vera hlœgi-
legur.
Jerrí: Þú ert hlœgilegur: fullorðinn maður sem
œpir ó lögregluna ó björtu sunnudagssíðdegi í
skemmtigarði þegar enginn er að gera þér neitt.
Ef lögregluþjónn kœmi röltandi hingað og hefði
lokið sér af hinumegin, þó myndi hann líklega
stinga þér inn sem vitfirringi.
Pétur: (með vanmœtti og viðbjóði) Drottinn
minn dýri, ég kom bara hingað til að lesa, og
nú œtlastu til þess að ég víki af bekknum. Þú
ert brjólaður.
63