Rökkur - 01.06.1946, Qupperneq 11

R O K K U R
57
mömmu. Það verður nóg hreint
loft, við getum haft opna
glugga, og það berst enginn
hávaði inn — ekkert annað en
lireinn, blessaður svalinn utan
af sléttunni.
HELGA:. (Hefir ekki haft
augu af Dísu litlu.): En hvað
þú ert dugleg að ferðast, Dísa
litla. (Til Ásu): Svaf hún ekk-
ert á leiðinni?
ÁSA: Jú, í lestinni, þegar á
leið ferðina. En í bílnum frá
stöðinni hingað heim undir var
hún glaðvakandi.
DÍSA LITLA: Af hverju
heyrist ekkert, mamma?
ÁSA: Það er komin hánótt.
Allir eru í fasta svefni, nema
rnæðgurnar. Og svo er svo kyrrt
og rólegt hérna — það er langt
til næstu bæja. Hér er enginn
hávaði af járnbrautum og bíl-
Um og sporvögnum, eins og í
Milwaukee, og hérna er fátt
íólk. En það er nú samt margt
að sjá, sem er gaman að, há
tré og blóm og akrar. Og þú
getur hlaupið um allt, frjáls og
glöð, og eg verð ekkert hrædd
um þig.
DÍSA LITLA: Er ekkert
slæmt hérna?
ÁSA: Nei, Dísa mín. Og hérna
verðurðu fljótt brún og hraust-
leg.
SIGRÚN. (Kemur inn með
bakl ca með mjólkurkönnu og
glösum og ber inn í litla her-
bergið. Kemur aftur að vörmu
spori.): Á xnorgun sýnir
mamma þín þér allt — eða
mamma mín. Nú skuluð þið
fara að hátta mæðgur. Það er
víst ekki vert að draga að koma
henni í rúmið, Ása mín.
HELGA. (Klappar á koll
Dísu): Góða nótt, elskan litla.
Sofðu nú vel.
DÍSA LITLA: Góða nótt.
(Móðir hennar ber liana inn í
herbergið og Sigrún með með
henni. Helga horfir á eftir þeim
mjög hugsandi og bíður þannig,
unz Sigrún kemur. Hún hallar
á eftir sér, mjög varlega).
HELGA: Jæja, Rúna mín.
Þið eruð þá komnar heim,
heilu og höldnu.
SIGRÚN: Já, og eg er glöð
yfir að vera komin heim — glöð
í veikleika minum.
HELGA. (Lágt.): Ertu nokk-
urs vísari?
SIGRÚN. (Hristir höfuðið):
Eg hefi ekki viljað spyrja,
mamma. Kannske það sé líka
allt aukaatriði. Eg veit það ekki.
Eg hefi lagt áherzlu á það eitt,
að Nonni væri hjálpar þurfi —
bráðrar hjálpar — og að við
vildum allt fyrir hann — og
hana — gera, en okkar hjálp
dyggði honum ekki.
HELGA. (Hvíslar): En telp-
an?