Rökkur - 01.06.1946, Side 13

RÓKKUR
59
hún stillir sig og grætur ekki).
SIGRÚN: Það er gott að
heyra þig mæla svo.
ÁSA: Lundin var orðin svo
hörð og köld —< nema gagnvart
Disu litlu. Nú finnst mér jafn-
vel, að eg geti grátið og að eg
mundi hafa gott af því, nei
(reynir að hlæja), eg fer ekki
að snökta, verið ósmeykar um
það — nema þá kannske í ein-
rúmi —■, en eg vakna glöð — í
býtið — til að sjá sveitina mína
i skini morgunsólarinnar, því
að þannig hefir mér allt af
fundizt hún yndislegust.
[Tjaldið].
IV. ÞÁTTUR.
(Árdegis daginn eftir. Sama
stofa og í öðrum þætti. Helga
situr í hægindastói við sauma-
korð sitt. Hún situr auðum
höndum og er að bíða komu
Johns, sem hún hefir heyrt til
á leiðinni niður, og þá farið og
sezt þar, sem hún situr nú.
^ohn kemur inn skömmu eftir
tjaldið hefir verið dregið
uPp. Hann staðnæmist sem
snöggvast í dyrunum inn úr
korðstofunni og styður hönd-
11 m sinn á hvorn dyrastaf. Hann
er svo búinn, að hann er í her-
mannsbrókum sínum og með
uæfra vafða um fótleggi, í
khakiskyrtu, sem hann hefir
ekki hneppt að sér í hálsinn.
^kyrtuermarnar hefir liann
k^ett upp fyrir olnboga. Hann
er ógreiddur, lítur illa út, og er
°murleiki i svipnum. Fram-
korna hans er öll einkennilega
hikandi og hann gengur eins
og í hálfgerðri leiðslu að legu-
bekknum og sezt þar).
HELGA: (Hún hefir gefið
honum nánar gætur): Er nokk-
uð að, Nonni minn?
JOHN: (Það er eins og það
komi honum hálfvegis á óvart,
að lieyra hana mæla). Nei.
(Hann strýkur háls og enni og
það er bert, að honum líður
illa, bæði á sál og líkama).
Hvernig er þetta? Það er svo
einkennilegá liljótt í húsinu. Er
fólkið farið, eða hvað, og eng-
ir heima, nema við?
HELGA: Þú liefir sofið fram
eftir, drengur minn. Það var
nú ekki verið að vekja þig i dag.
Og það eru allir — næstum all-
ir — farnir að heiman. Helgi
og Sigurjón fóru með piltun-
um á stöðina eldsnemma í
morgun og Rúna og Joe eru