Rökkur - 01.06.1946, Qupperneq 15

ROKKUR
61
sevinnar og vera glöð í horninu
niínu, en það get eg ekki, nema
allir séu glaðir og hamingju-
samir i kringum mig. Eg hefi
viljað, eg hefi reynt að hjálpa
þér, —. en eg megna svo lítils.
Lofaðu mér nú að eins einu. Ef
þér býðst hjálpin, sem þú sýni-
lega þarfnast svo mjög, þá for-
sRiáðu hana ekki, hvaðan sem
hún kemur. Við vesalings mann-
eskjur megum ekki við því að
hefnigirni og hatur í sálum
°kkar. Það er eins og að leggja
s>na eigin sál í fjötra. Og við
t)legum ekki dæma of hart. Eg
sé þetta allt betur núna. Nei,
Segðu ekkert. Eg vildi sízt af
°llu prédika yfir öðrum og allra
Slzt yfir þér. Það er bara göm-
kona, sem er að segja þetta
V)ð þig i einlægni, gömul kona,
Sem allt af liefir elskað þig,
eins og sinn eigin son. (Strýkur
aftm- hár lians).
'lOHN. (Lágt): Eg hefi víst
°tt sært þig, í seinni tíð. Eg hefi
ekki getað gert að því. Stund-
lltíl — er eg vart með sjálfum
^nér. Það er eins og eg lúti illu
vnldi, sem knýr mig áfram. Og
1 n vildi eg verða eins og eg var.
t egir sem snöggvast): Eg
'ddi að Rúna væri hér eða Sig-
llljón. Kom Rúna i nótt?
, HELGA: Já, hún kom heim
1 nótt.
J°HN. (Hlýleikans, sem far-
ið var að gæta fyrir áhrif Helgu
gætir nú aftur minna. Og það
er eins og einhver grunsemd
vaki i huga lians): Hvað var
hún að gera til Winnipeg á
þessum tíma árs?
HELGA: Kannske hún hafi
farið enn lengra. Það segir hún
þér, þegar hún kemur.
JOHN: Jæja. — Viltu —
sækja mér að drekka?
IIELGA. (Fegin): Já, eg kem
rétt bráðum. Ríddu rólegur,
Nonni minn, blessaður dreng-
urinn. (Gengur hægt út).
JOHN. (Tekur vasaklút sinn
og þurrkar sér um háls og and-
lit, því að honum er ómótt og
hefir sprottið sveiti í enni.
Hann stendur upp og gengur
hægt út að glugganum. Mælir i
hálfum hljóðum); Það hlýtur
að vera einhver leið. (Andar-
taki síðar setzt hann aftur og
hylur andlitið i höndum sín-
um): Nei, eg get ekki beðið,
það er heldur engin leið — ó,
guð minn góður! Eg næ ekki
til þín.
ÁSA. (Kemur inn með vatns-
glas í hendi.. Hún gengur hægt
til hans og réttir honum glasið.
Hann hefir heyrt fótatak henn-
ar og tekur glasið af henni, án
þess að líta upp, drekkur úr því
til hálfs, og hellir því, sem eftir
er í klút sinn, og leggur hann
því næst á augu sín. Ása starir