Rökkur - 01.06.1946, Page 17

RÖKKUR
63
spor mín lágu, var helvíti á
jörðu, og eg liafði glatað því
eina, sein hefði getað bjargað
Jnér. Kvalirnar af vélbyssuskot-
Pnum og gassárunum voru
ekkert móts við sálarangist
mína. Og eg hataði ekki ein-
^ngis þig, eg hataði mennina,
lífið, guð — hataði þetta líf, þar
sem saklausir rnenn eru leiddir
eins og lömb á hlóðugan völl til
aflífgunar. Lífið varð einskis
vert, það var ekkert þess virði,
eð trúa á það. Föðurlandsást,
drottinhollusta, heiðarleiki,
tryggð. Svei! Allt blekkingar.
Hefði eg ekki leitað svölunar
^já Bakkusi og i faðmi hór-
kvennanna hefði eg gengið af
vitinu eða fallið fyrir sjálfs mín
l'endi.
ÁSA. (Hún er hvít sem
Piarmari í framan og það er
engu líkara i fyrstu en að henni
kiuni hverfa allur máttur, en
henni tekst að safna öllu sínu
breki og svara honum af ein-
árð. I fyrstu mælir liún veikum
^ómi, en smám saman er eins
°g rödd hennar vaxi í styrkleik,
j^ún verður bæði styrkari og á-
b\'eðnari. Henni liefir skilist
bversu örvænting hans er mikil
°§ þó ekki til fullrar hlítar.
Ásetningur hennar, að sættast
Við hann og hjálpa honum bilar
ekki, og henni skilst, að eina
leiðin til þess að taka hann hans
eigin tökum, svara honum full-
um liálsi og segja hið sanna um
sjálfa sig): Og hú hataðir mig
— svona djúpt — og það varð
til þess, að þú hataðir allt og
alla?
JOHN: Eg — þvi skyldi eg
leyna þig því? Leyna þig þess-
um hugsunum, sem sækja á mig
eins og djöflar úr öllum áttum.
Hún liefir eyðilagt líf þitt,
heyri eg hvíslað. Dreptu hana
og sjálfan þig. Það verða þá
ekki fleiri örvæntingarsporin.
ÁSa. (Stillilega): Af hverju
gerirðu það þá ekki ? Tækifærið
er komið.
JOHN. (Beisklega): Af því
eg er leiksoppur illra örlaga,
þegar stundin er komin er mér
varnað — eg get það ekki.
ÁSA: Þú dæmir mig — þú
hefir þá dæmt mig svona hart?
Og fyrir hvað? Það skal eg nú
segja þér. En fyrst af öllu skaltu
festa þér eitt í minni: Þú hefir
aldrei í eymd þinni og blindni
— fundið til með mér, af grunni
sálar þinnar, minar tilfinningar,
mín örlög — varstu nokkurn
tíma að hugsa um það — um
sporin mín. Þú hefir dæmt mig,
án þess að íhuga, hvað eg kynni
að liafa liðið. Og samt skil eg
þig, skil þetta allt saman, og eg
get ekki áfellst þig nú, þótt eg
gerði það um skeið. Eg veit