Rökkur - 01.06.1946, Side 20

66
RÖKKUR
JOHN. (Öll æsing er horfin
af honum. Ilann horfir stillilega
fram undan): Það var lítið
barn, sem grét! — Yeistu hvers
eg óska mér, Ása? Að lítið, sak-
laust harn legði hendur sínar á
enni mitt — og augu.
ÁSA. (Eins og veik von hafi
kviknað): Manstu enn draum-
ana um nýbýlið, Nonni. Kann-
ske nærðu þér? -— Ertu kann-
ske dálítið glaður yfir að sjá
mig?
JOHN. (Þegir stundarkorn.
Andartak fer eins og smátitr-
ingur um líkama hans, en hann
harkar af sér); Sjá þig? Eg
get varla sagt, að eg hafi séð
þig, Ása, að eins óljóst — eins
og í þoku.
ÁSA: Eins og i þoku! Ertu
blindur?
JOHN: Eg get sjálfum mér
um kennt. Eg hefi gert allt,
sem eg mátti ekki gera, drukk-
ið áfengi, sterka drykki, eitur,
vitandi hvernig fara myndi. —
Nú skil eg þetta allt saman.
Kannske það rofi til, Ása?
ÁSA. (Klökk): Þú áfellist
mig ekki?
JOHN. (Hristir höfuðið.
Brosir veikt): Við höfum bæðí
villst af réttri leið. Það er allt
og sumt. Það er svo erfitt að
rata, Ása, fyrir þá, sem eru lít-
ils megandi. Það er líka reynt
að villa þá, með öllu móti. Það
er víst gömul saga, að þeir
sterku níðist á þeim, sem veikii'
eru fyrir. —•' — (Þegir sem
snöggvast): Vertu hjá mér,
Ása, — ef við höldum saman —
(Helga kemur inn með Dísu
litlu, sem ber blóm í fangi. Þær
eru báðar brosandi).
HELGA: Við fórum þarna
upp á hólinn. Dísa litla gat
heyrt óminn í klukkunum. Það
er nú líklega á lieimleið núna,
fólkið. (Verður þess vör, að
Ása hefir grátið): Er nokkuð
að, Ása mín?
ÁSA: Nei, nei. Við höfuni
bara verið að rekja spor i sandi,
— spor sjálfra okkar, og við
villtumst — fórum vill vegar
lengi. En hverju skiptir það,
— við fundum slóðina okkar
og komumst þangað, er við
áður vorum, og við erum —
glöð.
[Tjaldið.]
Leikrit þctfa var flutt í útvarpi 11. febrúar 1939, við leikstjórn
Lárusar Sigurbjörnssonar. — Leikendur voru: