Rökkur - 01.12.1949, Blaðsíða 4

116
RÖKKUR
iVJVfliÞHfjn Paka.
Hún var ekki hávaðasöm
á heimilinu. Fótatak hennar
heyrðist ekki. Hún gekk her-
fætt, mjúk í hreyfingum og
grannvaxin.
Eg hefi oí't hugsað um það,
hvernig líf mitt hefði orðið
árin, sem eg dvaldi í Afríku,
ef hennar hefði ekki notið
við. Eg var einangraður frá
menningunni, og vita allir,
sem reynt hafa, hve ó-
skemmtilegt það er.
Malonga Paka, en það
]>ýðir „liðugi kötturinn“, var
mjög fríð, þó að hún væri
svertingi.
Ennið hátt, munnurinn
fallegur og í meðallagi stór,
varirnar all þykkar, og nef-
sitja á tönnunum og halda á-
fram varnarstarfinu.
Ekki hindrar þetta algjör-
lega tannskemmdir. En
reynslan hefir sýnt að þetta
er einföld og ódýr aðferð til
að hlífa tönnunum við
skemmdum og sjálfum sér
við sársauka og útgjöldum.
(í’ýtt).
ið ekki flatt eins og það er
á flestum svertingjum.
Hárið var svart, þykkt og
silkimjúkt. Uppsetning þess
aðalaðandi, og samkvæmt
siðvenju Bangwanara, skipt
í margar smáfléttur, er fóru
henni vel. Augu hennar voru
svo fögur, að eg hefi aldrei
fegurri augu séð meðal
svartra kvenna. Augnahár og
augabrúnir voru svo vel
gerð, að hvaða hvít kona sem
vera skal hefði getað öfund-
að hana af þeim. Hálsinn var
mátulega langur, brjóstin
þrýstin og vel löguð, herðarn-
ar óvenju fallegar. Það var
augnayndi að horfa á hana,
þó að hún væri dökk yfir-
litum, eins og hitabeltisnótt-
in.
Þessi inndæla svertingja-
stúlka kom á heimili mitt
mjög ung. Hún hefir þá
verið 13—14 ára gömul.
Foreldrar hennar voru
duglega og heiðvirð. Þau
unnu bæði í verksmiðjunni.
Faðir hennar vann við það
að ná gúmmí úr trjánum, en