Veiðimaðurinn - 01.06.1940, Síða 6

fjórðungi, ef til vill rúmlega það. Það
er nýrunninn og spegilfagur hængur,
með harða, langa spretti og há stökk
í fjórum fyrstu rokunum. Hjólið er
liðugt, og öngullinn finnst standa vel í.
Ég stend á vesturlandinu, og sólin skín
beint á, heit og björt. — Ég sæti lagi,
þegar laxinn stendur við botninn, og
allt er kyrrt, að bretta hattbarðið nið-
ur, því taki hann spretti undir sólina
og stökkvi, þá er fengurinn farinn.
Hann fer nú smátt og smátt að das-
ast. Ég get dregið hann rétt að landinu
við og við, en enn þá tekur hann kipp
út í hyl, þegar hann kennir grynning-
anna. Loksins tekst mér að leiða hann
upp í leirvík fyrir miðju lóninu; þar
leggst hann á hliðina, geispar óti og
hvílir sig. Og nú verður að hafa hrað-
ar hendur. — Ég legg stöngina niður,
sný hjólsveifinni upp og hleyp að lax-
inum. Hann ætlar að fara að brölta út
aftur, en ég næ á síðasta augnabliki
taki á honum fram með eyrugganum
og get smeygt fingri undir kjammann
inn í tálkn.
Nú liggur laxinn á bakkanum. Það
hefði hann ekki gert. ef hann hefði
látið agnið fara fram hjá. — Sólin
ljómar yfir öllum ásum, og þungur
grasilmur stígur upp frá jörðinni. —
1 skugganum undir berginu hinum
megin sé ég bláma fyrir tveimur stór-
löxum. Ég flýti mér að egna aftur og
fleygja færinu, til þess að veiða meira,
meira meðan heppnin er með.

Veiðum rösklega,
en heiðarlega
Gaman er að glíma við laxinn. Það
ber öllum veiðimönnum saman
um. Því hann er bæði styggur og sterk-
ur, og veiðimanninum verðugur mót-
herji. Alltaf er hann hreinn og beinn,
þó hann að vísu noti öll ráð sem hann
þekkir, til að forða sér. Laxinn er, ef
svo mætti segja, „prúðmenni“, óneitan-
lega harður í horn að taka, en með
engin undanbrögð. Verður því þessi
glíma því aðeins drengileg, að veiði-
maðurinn komi einnig fram sem prúð-
menni og noti aldrei aðrar aðferðir en
þær, sem viðurkenndar eru sem full-
komlega heiðarlegar. Er nú mál til
komið að við veiðimenn hryndum af
okkur því óorði, sem lengi hefir fylgt
íslenzkum veiðimönnum, ,.að þeim sé
ekki sleppandi á veiðar án vörzlu“. Sem
betur fer eru þeir veiðimenn, sem þessi
orð eiga við um, nú orðnir í stórum
minnihluta. En við eigum að láta þá
hverfa með öllu, og semja okkur að
hætti þeirra þjóða, sem lengst eru
komnar í þessum efnum, bæði hvað
fræðslu og góðar reglur snertir. Ættu
því allir veiðimenn að taka höndum
saman um að víta harðlega hverskonar
óleyfilegar og ljótar aðferðir við veiði-
skap. Og álíta þann mann, sem slíkar
aðferðir notar, ekki hæfan til að taka
þátt í hinni göfugu íþrótt, sem lax-
veiði með stöng er.
Það er nú einu sinni svo, að dreng-
skapur á einu sviði fæðir af sér dreng-
skap á öðrum sviðum. Og er því ekki
ómerkilegur þáttur í lífi okkar.
K. S.
4