Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Qupperneq 10

Þrjátíu punrf 09 |nir j/fir.
Framhald af frásögnum Heimis Sigurðssonar frá Garði.
ÓHÆTT nnm að fullyrða, að enginn stangveiði-
maður á íslandi hafi komist x kast við eins marga
stórlaxa og Heimir Sigurðsson. í síðasta tölublaði
Veiðimannsins voru frásagnir um nokkra þeirra og
nú koma fáeinar til viðbótar. Heimir virðist vera
mjög fundvís á þá stóru og það er oft og tíðum engu
líkara en þeir kjósi heldur að falla fyrir honum en
öðrum, sem freista þeirra á sörnu slóðum og á sama
tíma. En þetta er þó ekki eins dularfullt og í fljótu
bragði mætti ætla, því skýringiir er a. m. k. að
nokkru Ieyti sú, að hann þekkir ána flestum eða öll-
um mönnum betur. Hann þekkir ekki aðeins veiði-
staðina, heldur veit hann líka nákvæmlega á hvaða
bletti þarf að kasta til þess að beitan freisti fisksins
mest. Hann veit einnig hvar þeir stóru liggja helzt
á hverjum veiðistað og er flestum eða öllum kunn-
ugri kenjum þeirra og háttum. Ég hef oft undrast,
hve vel hann þekkir og man öll sináatriði í straum-
lagi árinnar, botn hennar og bakka. Þegar Heimir er
að tala um Laxá og lýsa henni, detta mér oft í hug
þessar ljóðlínur úr kvæði Tómasar Guðmundssonar
um drenginn og fljótið á æskustöðvum hans:
/ hyljum þess hann j/ekkir sérhvern stein,
hann þekkir öll þess hœðadrög og slakka,
og ber i minni sérhvert gras og grein,
seni grtcnum arini vejur fljótsins bakka.
Skýringin er ekki aðeins sú, að hann er fæddur og
uppalinn við ána og hefur veitt í henni síðan hann
var drengur. Það xnundi ekki nægja öllum til þess
að vita eins mikið og hann. Hér kemur líka til at-
hyglisgáfa, sem aðeius fáum er gefin, og meðfætt
veiðimannseðli; — ,.Men arc to be bora so“. segir
VValton, og hann vissi hvað hann söng. Að svo
mæltu er bezt að gefa Heimi sjálfum orðið:
Tveir frá Tjarnarhólma.
MEÐAN dregið var á liöfðum við oft
þann sið, að fara yfir svæðið kvölds og
morgna á göngutímanum. Ég vildi alltaf
fara fyrst yfir með stönginni, áður en
farið væri að styggja með neti. Bræðrum
mínum var nú illa við þetta, því þeir
lréldu því fram, að ég styggði með stöng-
inni. Ég kvað það fjarstæðu. En það voru
óskráð lög, að fara aldrei út á pramm-
anum með stöng fyrr en eftir ádrátt,
nema á Tjarnarhólmaflúð, því þar var
aldrei hægt að koma netinu við.
Eit/t árið, rétt fyrir 1940, fór ég einn
daginn sem oftar niður að á til þess
að prófa stöngina. Ég reyndi fyrst í Síma-
streng, en varð ekki var. Fór þá upp í
hólmann, því verið gat að liann yrði
gjafmildari að þessu sinni. Ekki hafði ég
kastað lengi þegar lax tók og hófust
samstundis harðar sviptingar. Ég fann
strax að hann mundi verða erfiður við-
fangs. Hann þauti fram af flúðinni, út
með bakka og niður með Seltanga, kem-
ur svo upp undir hólmann og stanzar
þar, en ég sé hann ekki. Hann heldur
svo upp með hólmanum og inn í hring-
pollinn austur úr honum og lét straurn-
inn bera sig liægt í hring í langan tíma.
Gat ég lítið aðhafst meðan hann hafði
það svona, en smám saman tókst mér þó
að þreyta hann á þessu hringsóli og
ná honum niður á flúðirnar norðan und-
ir hólmanum. f þeim svifum kemur Skúli
bróðir minn fjúkandi vondur yfir því að
ég sé áð styggja dráttinn. Ég var að vísu
með fiskinn á miðjum drættinum, en
taldi það ekki saka og hélt áfram að
8
Veiðimaburinn