Veiðimaðurinn - 01.09.1958, Blaðsíða 20

GÍSLI MAGNÚSSON:
Veiðilör í Vatnsholtsá og vötn.
Sérkennilegasta veiðiferð, sem ég hef farið.
ÞAÐ var um miðjan september árið
1939, að svo talaðist til með okkur 5
Borgnesingum, a'ð fara vestur í Staðar-
sveit á sjóbirtingsveiðar og vorum við
Þorkell Teitsson búnir að tala við Jón
bónda Stefánsson í Vatnsholti um veiði-
leyfi í vötnum hans og ám.
Nú skal greina hverjir veiðifélagarnir
voru: Þorkell Teitsson, Þórarinn Ólafs-
son, Sigurður Brynjólfsson, Bjarni G.
Bachmann og Gísli Magnússon, er línur
þessar ritar.
Þorkell hafði orð á því við félagana,
að hann þyrfti að tína sér söl í ferð þess-
ari. Tóku allir því vel, því þetta var nýtit
fyrirbæri í veiðiför. Þennan síðsumars-
morgun var sólskin og gott veður og fór-
um við snemma morguns að búa okkur
af stað.
horfi út í ána þarna og hugsa um öll
árin, sem ég hef verið að kasta á þessa
grænu hylji, til þess að fá þennan eina
fisk, og nú skuli það hafa tekist. Ég ætti
vitanlega að.vera glaður, en innra með
mér finnst nrér þó ég geta grátið. Þetta
er undarlegt. En ef ég . . . .
Nei, lrvað sé ég! Drottinn nrinn! Sáuð
þið þetta? Það var einn að reyna að kom-
ast upp fossinn. Konungur allra fiska.
Hann var tvisvar sinnunr stærri en þessi.
Hvar er stóra stöngin mín? Fljótir nú!
Bílstjóri og eigandi bílsins var hinn
góðkunni Þórarinn Ólafsson, sem alltaf
stóð sig ágætlega.
Við Þorkell vorunr fyrstir í bílinn.
Þegar við renndum framhjá búð Bjarna
Guðjónssonar, sagðist Þorkell þurfa að
fá sér eitthvað gott til viðbótar við nesti
sitt, þess þurfti ég einnig, en um leið og
ég fer út úr bílnum, er þar fyrir maður
og spyr hann mig, hvað eigi nú að fara?
Svara ég því til, að við ætlum nokkrir að
bregða okkur vestur í Staðarsveit og tína
söl fyrir „Roosevelt“. Rak hann þá upp
hlátur og hrópaði: „Fyrir Roosevelt“, en
ég heyrði þá liærra hlegið við búðardyr
Bjarna. Hafði þá Þorkell heyrt til okkar
og sagði við mig þegar ég kom inn í
búðina, að þetta byrjaði vel.
Svo keyptum við nauðsynjar okkar og
héldum áfram. Litlu síðar kom Sigurður.
Var hann fyrirferðarmikill og kvað ekki
seinna mega leggja af stað, því þetta
væri löng leið.
\hð Þorkell héldum að öllu væri
óhætt; farartæki og bílstjóri væru í
fremstu röð. Síðast \ ar Bjarni tekinn. Við
hagræddum okkur vel í bílnum, og að svo
búnu var tekið lagið og allir sungu einni
rödd: „Af stað, af stað og upp í sveit“
o. s. frv. Oft var sungið: „Suður um höfin
að sólgylltri strönd“. Biluðu hvorki söng-
raddir, né bíll. Veður var milt og stillt,
18
Veibimaðurinn