Iðjuþjálfinn - 2022, Side 7

Iðjuþjálfinn I Fagblað iðjuþjálfa7
Viðtal:
Iðjuþjálfast á hverjum degi
Kristín Einarsdóttir iðjuþjálfi hefur sannarlega komið víða
við á viðburðaríkum ferli. Hún lauk námi í Danmörku árið
1999, var fyrsti iðjuþjálfinn starfandi á hjúkrunarheimili á
Íslandi og síðan yfiriðjuþjálfi á Landspítala í mörg ár. Hugur-
inn leitaði til útlanda, bæði í mikilvæg verkefni og nám, og
nú er hún búsett í náttúruvin á dönsku eyjunni Mön. Við
báðum Kristínu um að líta yfir farinn veg með okkur, segja
frá ýmsu áhugaverðu á ferlinum og núverandi starfi.
Skemmtilegur en krefjandi innleiðingartími á
hjúkrunarheimili
Kristín var fyrsti iðjuþjálfinn til þess að setja á laggirnar iðju-
þjálfun á hjúkrunarheimili á Íslandi, eftir að hafa lokið námi
árið 1999 frá iðjuþjálfaskólanum í Kaupmannahöfn. Hún réðst
til starfa á hjúkrunarheimilið Skógarbæ og það bættist fljót-
lega önnur starfsstöð við, vegna þess að Skógarbær tók yfir
Víðines uppi á Kjalarnesi sem hafði verið meðferðarheimili fyrir
karlmenn sem glímdu við áfengissýki og önnur vandamál, voru
jafnvel heimilislausir. „Ég var þar í tæp 2 ár og byggði upp iðju-
þjálfun bæði á Skógarbæ og í Víðinesi og var með aðstoðar-
fólk, réði seinna inn annan iðjuþjálfa þannig að þetta var orðið
töluvert stór deild sem ég hafði til umráða,“ segir Kristín.
Þetta var skemmtilegur tími og gefandi, en um leið krefjandi að
sögn Kristínar. „Það var ekki hægt að feta í fótspor annarra þar
sem ekki voru starfandi iðjuþjálfar á hjúkrunarheimili á þessum
árum, svo ég sótti mikið þekkingu erlendis. Mest til Danmerkur
þar sem ég þekkti til en einnig til Bandaríkjanna. Þar kynntist
ég m.a. Eden Alternative og svo var hafist handa við að innleiða
það inn á Skógarbæ sem varð þá fyrsta hjúkrunarheimilið sem
innleiddi Eden inn í sitt búsetuform,“ lýsir hún.
Nýjungar og mótspyrna
Innleiðingin var þó sannarlega enginn dans á rósum og það fór
gríðarlega mikil vinna í að koma þessu öllu á koppinn. „Eitt er
að vera fyrsti iðjuþjálfinn innan veggja hjúkrunarheimilis með
þá hugmyndafræði í farteskinu að reyna að afstofnanavæða
og setja fremur inn þá hugmyndafræði að við værum öll að
vinna inni á heimili skjólstæðingsins eða heimilisfólksins, og
hitt var að fá starfsfólkið með sér í þetta verkefni. Það reyndist
mín stærsta áskorun, sér í lagi var starfsfólk í umönnun margt
hvert fast í viðjum gamals vana og kúltúrs og átti ekki auðvelt
með að venjast nýjum aðferðum. Ég hafði þá og hef í raun
enn skilning á því, því breytingar taka tíma og á þessum tíma
var mikið um ófaglært starfsfólk í umönnun en þetta hefur
sem betur fer breyst allt til hins betra. En þarna stóð ég ungi
iðjuþjálfinn með stóra hjartað sem var tilbúinn að breyta heim-
inum á einum degi, þar sem ég vildi að starfsfólkið snæddi
málsverði með heimilisfólkinu, og aðstoðaði heimilismenn við
að kjassa og kjá í þá hunda og ketti og fugla og annað sem
ég var að koma með inn á deildirnar. Ég mætti þarna alveg
gríðarlegri mótspyrnu. Ég get ekki annað en hlegið að sjálfri
mér, hvatvísinni og ástríðunni í dag. Þetta var náttúrlega pínu
bratt hjá mér,“ rifjar Kristín upp.
Svo fór að Kristín varð að draga til baka sumar nýjungarnar. „Ég
hafði góðan öldrunarlækni, hann Jón Eyjólf Jónsson í mínu liði
sem studdi mig eins og hann gat ásamt yfirstjórninni og svona
en þetta gekk samt ekki upp og starfsfólkið hreinlega sumt
hótaði að ganga út af vinnustaðnum, þannig að við ákváðum
Kristín Einarsdóttir
iðjuþjálfi