Ský - 01.04.2003, Síða 21

UNNUR
JÖKULSDÚITIR
Unnur hefði allt eins getað heitað Alda.
Eða Bára. Allt hefði það stímt henni í
átt að hafi, vatni og frelsi, því sem hún
elskar mest. Unnur er allt í senn; falleg,
dularfull, víðsýn, fróð og fordómalaus en
fyrst og fremst ævintýramanneskja sem
séð hefur og upplifað fleiri og ólíkari
kima af hnettinum en flest okkar.
Hávallagata f Reykjavík (1956-1970)
Fyrsta gatan í lífi mínu og sú sem ég hef búið lengst við um ævina.
þangað fluttum við mamma þegar ég var eins árs og ég yfirgaf hana
ekki fyrr en fjórtán ára. Mamma var kennari við Húsmæðraskólann
á Sólvallagötu og heimiiið okkar var einskonar útibú frá heimavist-
'nni. Það hafði þann kost að ég átti alltaf tíu eldri systur sem svo
var býttað út á hverju ári. Beint fyrir framan húsið var gríðarstórt
Landakotstúnið með kaþólsku kirkjunni sem ég dróst að vegna
dulúðar, fegurðar og leyndardóma. Afi minn var prestur í Hallgríms-
kirkju og það var ekki laust við að mér fyndist ég svíkja hann með
aðdáun minni á Kristkirkju. Ég gekk í Melaskóla og stytti mér leið
Þ^ngað gegnum Elliheimilið Grund. Það var töluverð áhætta því elli-
heimilisstjóranum var lítt gefið að krakkar færu þar í gegn og átti
Þsö til að taka í lurginn á manni. En ég átti góða vini meðal gamla
fólksins sem ég viöraði gjarnan í hjólastólunum og dúllaðist með um
hverfið, Mér fannst mikill kostur að búa í göngufæri við höfnina og
miðbæinn og var mikil miðbæjarrotta. Byrjaði ung að stunda Prikið
Þsr sem ég pantaði mér appelsín og sötraði meðal fastagestanna.
Eftir sopann hékk ég svo tímunum saman í Pennanum eða ísafold,
en eg hef alltaf haft óbilandi ást á bókabúðum og ritfangaverslunum.
*-augarnesvegur í Reykjavík (1970-1972) Hef svosem ekki margt
urn Laugarnesiö að segja. Eini kosturinn við götuna var falleg fjaran
sem lokkaði og laðaði skammt frá. Annars var ég að byrja í Mennta-
skólanum í Reykjavík og tengdist hverfinu ekkert. Hélt áfram að
vera með félögunum úr Vesturbænum og skólafélögunum í MR.
Bjarkargata, Ásvallagata, Seltjarnarnes (1972-1976) Ég fór sextán
ara að heiman og eyddi næstu fjórum árum í herbergjum sem ég
le‘gði meðal annars í þessum þremur götum. Þetta voru yndislegir
tímar enda rauösokkuhreyfingin, blómabyltingin og hippaárin í al-
gleymingi. Maður skilur æ betur hversu gaman var að vera til á þess-
um umbrotatímum og hversu mikið gekk á. Skilaboð dagsins voru
að gera uppreisn gegn öllu í einu og finna nýjar leiðir til að lifa lífinu
öðruvísi en áður, bæði pólitískt og samfélagslega.
Smiðjugata á ísafirði (1976-1978) Dreif mig á Isafjörð með Þorbirni,
ferðafélaga mínum til margra ára, til að safna sem mestu fé til skútu-
smíðar. Við áttum draum um að sigla á skútu um heiminn og ég vann
í öllu sem haagt var að vinna í í kaupstaðnum; í frystihúsinu, kaupfé-
laginu, rækjuverksmiðjunni, í netagerðinni og sláturhúsinu.
Flensborggade í Kaupmannahöfn, Danmörku (1978-1983) Nú vorum
við komin til Kaupmannahafnar og byrjuð að smíða skútuna Kríu. Gat-
an var hliðargata ofarlega við Istedgade og þurfti ég daglega að
ganga hana þvera til að komast á lestarstöðina Hovedbanegárden. í
þeim göngutúrum læröi ég að verða streetwise. f fýrstu skelfdist ég
að sjá allar klámsjoppurnar og vændiskonurnar og stundum þegar
ókunnur karl vatt sér upp að mér til að spyrja hvað ég kostaöi, varð
ég skelfingu lostin og hljóp öskureið heim. Seinna lærði ég að ganga
með þannig fasi að enginn abbaðist upp á mig. Þessi reynsla hefur
nýst mér allar götur síóan. í Kaupmannahöfn lagöi ég stund á leikhús-
fræði og rak kaffihúsið Klaptræet sem tengdist framúrstefnu-bíói.
Votir vegir úthafanna, Atlantshafið og Kyrrahafið (1983-1987) Þeg-
ar við yfirgáfum Kaupmannahöfn fórum við siglandi og næstu fimm
árin var engin gata í mínu lífi heldur aöeins votir vegir úthafanna. Ég
orðaði minn draum þannig að ég óskaði þess að fyrir utan gluggann
minn væri nýtt útsýni á hverjum morgni og það rættist með Kríu.
Næstu fimm árin sigldum við um heiminn og það var tæplega að ég
byggi í landi eina einustu nótt, en eftirtaldir þrír staðir áttu okkur
lengst í landi.
Mindelo á Grænhöfðaeyjum. Þar bjuggum við í átta mánuði og þótt
Kría væri á akkerslægi var hún eins og eitt af húsunum I þorpinu. Ég
eyddi tímanum sem húsfrú á Kríunni og kepptist við innfæddar, fá-
tækar konur að versla þessa litlu fæðu sem fékkst á mörkuðunum,
en dágóður tími fór einnig í að fást við kúltúrsjokkið að búa í þriðja
heiminum. Því fylgdi heilmikið álag. Það er mikil örbirgð á Græn-
höfðaeyjum og þar er ekkert ferskt vatn. Á þessum tíma kynntist ég
söngkonunni Cesariu Evora og sagði frá henni í bókinni sem nætur-
gala sem söng á krá uppi í hlíöinni og ef hún hefði fæöst annars
staðar myndi hún fylla tónleikasali um allan heim. En það átti hún
heldur betur eftir að gera.
Tigre-eyja í Panama, Suður-Ameríku Um tveggja mánaða skeið
bjuggum við meðal Kuna-indíjána á Tigre. Urðum þó alltaf að gista
um borð í Kríu vegna þess að hörund okkar var hvítt og ganga fyrir
höföingjann til að fá leyfi til að blanda geði við indíjánana. Mikill ótti
við hvíta manninn er ríkjandi meðal íbúanna frá því á tímum land-
nema en höfðinginn gaf okkur leyfi til að blandast samfélaginu á
daginn, veiða með þeim og elda.
Eyðieyja í Los Roches-eyjaklasanum utan við Venesúela Við eyddum
heilu ári í að þvælast um Los Roches-eyjaklasann og fimm mánuð-
um á eyðieyju þar sem enginn var nema við tvö. Ég get varla sagt
eftir á í hvað við eyddum tímanum því hann veröur svo afstæður á
slíkum stað. Tilveran var svo einföld, maður eyddi drjúgum tíma í að
kafa og dvelja í samfélagi kóralfiska.
Roselyn Gardens í Sydney, Ástralíu (1987-1989) Ástralía er dásam-
legt land og það freistaði mín lengi að setjast þar að. Allt er svo