Ský - 01.04.2003, Blaðsíða 38

LAUSGYRTIRÍSLENDINGAR
Eru allar mýturnar um lauslæti eyjarskeggjanna í norðri réttar?
Nýleg umræða um vafasama ímynd íslenskra kvenna í útlöndum,
í tengslum við fáklætt framlag „íslenskra” flugfreyja í Sopranos, og
í framhaldi af því hamagangur í kringum meintar ósiðlegar auglýs-
ingar Flugleiða, vekja einmitt upp spurningar á borð við þessa. En
getur þetta verið? Og eru íslenskar konur eitthvað frjálslyndari en
karlpeningurinn? Þórdís Lilja Gunnarsdóttir sökkti sér á kaf í málið.
Spurningarnar eru stórar og svörin ekki skýr því
aðeins einu sinni hefur kynhegðun íslendinga ver-
ið rannsökuð og það var fyrir ellefu árum síðan.
Niðurstöður þeirrar kynlífskönnunar sýndu að við
erum hvorki lostafyllri né lauslátari en aðrar þjóð-
ir, þótt tiltölulega fáum grundvallarspurningum
sem snerta áhuga og langanir nútímavíkinga og
valkyrja hafi verið varpað fram. En margt hefur
gerst síðastliðinn áratug. Árió 1992 voru ekki til
á íslandi súlustaðir, erótískar nuddstofur eða bíl-
skúrskonur sem auglýstu með opinberum hætti.
Þá voru ekki heldur til sex leikfangabúðir fyrir
fuiiorðna, sem starfa fyrir opnum tjöldum í
Reykjavík, heldur aðeins Rómeó og Júlía og
þangað hætti fólk sér sjaldnast inn heldur fékk
varninginn sendan heim í ómerktum kössum.
Kynlífið er sem sagt sýnilegra en áður; það er
komið út úr svefnherbergjunum, en spurningin er:
hefur það sem fer fram inni í þeim breyst líka?
Unaðssjúkar kynlífsdísir
Rannsókn Landlæknisembættisins frá 1992 var
unnin í tengslum við alnæmisvarnir. Niðurstöður
voru um margt fróðlegar, en mörgum spurningum
var enn ósvarað í hugum landsmanna. Ekkert var
spurt út í kynhvöt, kynorku, kynlífslanganir, hvað
mönnum finnst mest æsandi, hversu oft þeir
hugsa um kynlíf, hvenær þeir eru lostafyllstir eða
hvernig og hversu oft þeir fá útrás fyrir lostabál-
ið. Því er mönnum enn svarafátt þegar þeir þurfa
að rökstyðja lauslætisstimpilinn eða svara fyrir
fslendinga sem unaðssjúka þjóð því við svo lítið
er að styöjast. Ekki þykir verjandi að alhæfa eða
taka undir klisjur um kynhegðun sem aðallega
eru byggðar á tilfinningu, sögusögnum eða mis-
marktæku innsæi. Að baki fullyrðingum þurfa að
vera vísindalegar rannsóknir og þar liggur hund-
urinn grafinn. Það vantar sárlega ítarlegar og nýj-
ar rannsóknir á kynlífi og kynhegðun fslendinga.
Þar til nýjar og haldbærar niðurstöður um kyn-
hegðun liggja fyrir er erfitt fyrir íslendinga að
spegla sig sem kynlífsþjóð og bera sig saman við
aðrar vestrænar þjóðir. Jóna Ingibjörg Jónsdóttir,
eini kynfræðingur þjóðarinnar og sá einstaklingur
sem mest hefur grúskað í kynlífi mörlandans,
vann við gerð rannsóknarinnar 1992. Hún segir að
viðhorf og kynhegðun breytist hægt. Því séu nið-
urstöðurnar í fullu gildi þar til annað hefur komið
í Ijós. Aðrir velkjast ekki í vafa um að kynhegðun
landsmanna hafi breyst. Það sé óhjákvæmilegt
miðað við stóraukið framboð á kynlífsvöru og
þjónustu á fslandi frá því könnunin var gerð.
Meint lauslæti íslendinga, og sér í lagi ís-
lenskra kvenna, er lífseig mýta. Deilurnar um
auglýsingar Flugleiöa og flugfreyjurnar í
Sopranos ýföu bara upp gamla umræðu. Sam-
kvæmt þessari ímynd er íslenska konan annáluð
fegurðar- og kynlífsdís, sem er einkar fjörug,
frjálsleg og frökk. Hún hikar ekki við að sofa hjá
þegar hana langar til, á sér kippu elskhuga og
skammast sín ekkert fyrir það. Vill helst eyða öll-
um dögum í rúminu með úthaldsgóðum víkingi
Ljósmyndir: PÁLL STEFÁNSSDN