Úrval - 01.06.1944, Qupperneq 82

í'ftkktur amerískur læknir, sérfræðingur
i kvensjúkdómum og fæðingarh jálp,
skýrir frá örlagaríku atviki
I læknisreynslu sinni.
Hver á að dœma?
Úr bókinni „Consultation Room“,
eftir Frederic Loomis.
T ÆKNAR þurfa oft að taka
á sig þá ábyrgð að skera úr
um líf og dauða, hversu mjög
sem þeir streitast gegn því að
taka slíkar ákvarðanir. Þeim
finnst, eins og rétt er, að nóg sé
ábyrgð þeirra samt. Að mínu
áliti er það skylda læknisins að
berjast fyrir lífi sjúklingsins
með allri þeirri kunnáttu, sem
hann hefir yfir að ráða, því að
svo má lengi vona sem lifir. En
ekki hefi eg, fremur en aðrir
læknar, getað umflúið vafa-
atriðin né freistingarnar.
Dag nokkurn fyrir mörgum
árum kom ung kona á lækninga-
stofu mína. Hún vænti síns
fyrsta barns. Hún var lítil fyrir
mann að sjá og virtist veikluð
á taugum. Eg gaf henni hin
hollustu ráð, sem eg kunni, og
gat ég ekki annað en dáðst að,
hversu vel henni tókst að halda
jafnvægi og hafa vald á tauga-
æsingi sínum. Mánuði áður en
barnið átti að fæðast kom hún
til skoðunar, og mér til mikilla
vonbrigða fann ég, að barnið
sneri öfugt. Venjulega er höfuð
bamsins komið í neðri hluta
kviðarholsins mánuðum áður en
það fæðist, og oft kemur það
fyrir að barnið skiptir um stell-
ingu á síðasta mánuði, svo að
það er ekki nema 25. hvert
barn, sem fæðist „sitjandafæð-
ingu“.
Nú er dánartala sitjanda-
fæddra barna miklu hærri en
annara nýfæddra barna, vegna
þess, hversu erfitt er að fæða
höfuðið, sem kemur á eftir og
vegna þess, hversu nauðsynlegt
er að fæða það fljótt, eftir að
búkurinn er kominn í ljós.
Naflastrengurinn verður á milli
beinanna í höfði barnsins og
holi móðurinnar, og þegar
ekkert súrefni berst frá móður