Heima er bezt - 01.07.2001, Blaðsíða 45

kampari, fór þessi aldursmunar hugsanadraugur sem ég
lýsti hér á undan, að sækja að mér, ekki síst þegar ég sá
jafnöldrur mínar og þaðan af yngri stelpur á lausu, þarna á
ballinu. Ég gerðist því mjög fámáll og dró mig í hlé.
Það var engu líkara en að Erla og allir þarna í salnum
hefðu lesið hugsanir niínar, því ég vissi ekki fyrri til en að
„deli“ noþkur úr Stjórnarráðinu hafði dregið Erlu frá borð-
inu og hélt henni á dansgólfinu næstum því allan tímann
sem eftir var af ballinu.
Við Erla urðum samferða heim í Bjarkargötuna á eftir.
En ég fann það og við ef til vill bæði, að einhver hlekkur
hafði brostið í sambandi okkar og ekki var allt eins og
áður. Við rifúmst víst mest það sem eftir lifði næturinnar,
en út af hverju man ég nú ekki lengur.
Morguninn efltir gekk ég með Erlu út að þvergötunni,
sem lá upp að kaþólska sjukarhúsinu.
„Vertu sæll og þakka þér fyrir samveruna,“ sagði Erla.
Ég tók lítið undir það og hélt heimleiðis á Garðinn.
Ekki urðu fleiri kvöldkaffisheimsóknir mínar i Bjarkar-
götuna næstu vikuna, en næsta laugardagskvöld fór ég ein-
samall i Klúbbinn. Ég drakk mikið og varð mjög ölvaður.
Dansaði nokkrar syrpur við stelpu úr Verslunarskólanum,
sem ég hafði kynnst austur á Reyðarfirði um sumarið, en
missti af henni undir lokin.
Eftir ballið settist ég dauðadrukkinn undir stýri á bjöll-
unni minni, hugsandi sem svo, að nú væri gott að vera
kominn í kvöldkafifið hjá Erlu. Ég gekk meira segja svo
langt að aka framhjá gömlu lögregluvarðstofunni, sem þá
var í Pósthússtræti, til þess að storka vörðum laganna. Ég
nam ekki staðar fyrr en fyrir utan kjallaraíbúðina hennar
Erlu.
Útidyrnar voru læstar er ég knúði dyra, en Erla kom
fram á ganginn og sá hver var kominn.
„Viltu opna fyrir mér?“ kallaði ég.
„Nei,“ sagði Erla, „við erum skilin að skiptum og þú ert
drukkinn.“
„Ef þú hleypir mér ekki inn geri ég það sjálfur,“ kallaði
ég á móti.
Ég lét ekki sitja við orðin tóm, heldur rak hefann í glerið
í hurðinni, braut það, og húgðist opna smekklásinn.
Enda þótt ég væri dofinn af áfengisdrykkju, fann ég
samt til lamandi sársauka í hnúanum, jafnframt því sem
blóðið fossaði úr sárinu niður á glerbrotin á gólfinu. Bam-
ið hennar Erlu grét, skelfingu lostið.
En hvað var nú þetta? í fjarska heyrðist væl í sírenu sem
nálgaðist. Fjandans bykkjan, hún hefur þá hringt á lögg-
una. Ekki til setunnar boðið að koma sér héðan á burt sem
fyrst, áður en þeir góma mann, hugsði ég um leið og ég
hentist út í bílinn og ók af stað. Ég gerði mér ekki almenni-
lega grein fyrir hvert halda skyldi, aðalatriðið var að stinga
lögguna af sér.
Ég ók á ofsahraða inn Hringbrautina, niður Snorrabraut
og á móti rauðu ljósi inn á Laugaveginn. Vælið í sírenunni
var stöðugt á eftir mér. Ef til vill hefur Erla sagt löggunni á
hvernig bil ég væri og ég yrði þá auðveld bráð fyrir hina
hraðskreiðu „grænu Maríu.“
„Hertu þig Volkswagen,“ sagði ég við sjálfan mig.
„Láttu ekki andskotans lögguna nappa þig.“
En vælið kom stöðugt nær og nær, jafnvel þó ég stigi
bensínið í botn. Þannig ók ég inn Laugaveginn, inn á móts
við Sjónvarpshúsið og sló ekkert af.
Ég man óljóst hvað gerðist, en skyndilega birtist ljósa-
staur framundan, ógurlegt högg, og síðan allt kyrrt.
Ég held að ffamhlutinn á Bjöllunni minni sé eitthvað úr
lagi genginn. Hvað sjálfan mig snertir þá líður mér ekki
illa. Það er eins og ég sé allur dofinn og finni ekki til sárs-
auka. Þetta verður þó allt í lagi, því ég veit að Erla bíður
eftir mér með kvöldkaffið á Bjarakargötunni.
Daginn eftir mátti lesa eftirfarandi frétt í einu Reykjavík-
urblaðanna:
„Utanbæjarmaður, dauðadrukkinn á Volkswagen bíl,
braust í nótt inn í íbúð við Bjarkargötuna til tveggja hjúkr-
unarkvenna. Þær hringdu á lögregluna, sem veitti mannin-
um eftirför inn á móts við Sjónvarpshúsið á Laugavegin-
um, þar sem hann ók á ofsahraða á ljósastaur.
Hann var fluttur mikið slasaður á slysavarðstofuna við
Barónsstíg, þar sem hann gekkst undir aðgerð. Hann mun
þó ekki vera í lífshættu.“
Og þar með lýkur þessari ástarsögu.
Norður yfir hálendið sumarið 1937.
Framhald afbls. 260
Við dvöldum þrjár nætur á Akureyri og gistum á Hótel
Gullfossi. Fyrri daginn tókum við leigubíl út að Hjalteyri
en þann seinni inn að Grund, bíllinn kostaði 12 krónur
hvorn dag. Þann 8. júlí héldum við svo heim með rútu ffá
Bifreiðastöð Akureyrar (hraðferð) eftir 12 daga ævin-
týralegt ferðalag. Þá var um tvenns konar ferðir að velja
suður: Annarsvegar ,,hraðferð“ sem fór til Akraness og
ferja svo tekin til Reykjavíkur og hinsvegar akstur fyrir
Hvalfjörð og tók sú ferð tvo daga. A leiðinni suður var
fyrst stoppað í Bakkaseli í Öxnadal en þar var kaffisala,
hádegismatur var borðaður á Blönduósi og seinna kaffið
drukkið í Fornahvammi.
í rútunni voru, meðal annarra, prestar að norðan á leið
á prestastefnu í Reykjavík. Við félagarnir sátum aftast í
bílnum, klæddir pokabuxum og anorökum, útiteknir og
„túristalegir“ og spjölluðum saman um ferðalagið á okkar
sunnlensku. Þá snýr einn prestanna sér að okkur og spyr:
,,Með leyfi, hvaðan úr veröldinni eruð þið, sem talið
svona góða íslensku?“
Með þessum skemmtilegu orðum endaði Guðmundur
söguna um Hálendisferðina sem farin var sumarið 1937.
Um leið og ég lauk úr kaffibollanum, blikkaði ég Þóri
frænda minn og spurði: Ættum við ekki að kalla saman
hin börnin með „útivistargenin“ og fá þau til þess að
ganga með okkur í fótspor feðranna? ^
Heima er bezt 285