Heima er bezt - 01.07.2001, Blaðsíða 49

Ljóðið „My happiness “ var vinsælt á æskudögum Helga,
og jafnvel á mínum skólaárum í Reykjavík, skömmu eftir
að síðari heimsstyrjöldinni lauk. Lag og ljóð eru ljúf og
dreymin, en hvort tveggja heillar æskulýðinn mjög, eins
og kunnugt er. Ljóð Helga er með sama marki brennt, og
fer það hér á eftir :
Húmblá minning muna í
máir burtu sérhvert ský.
Til hennar égfeginn flý;
fjarri er sú tíð.
Ljúfur blœr í laufi þaut;
langt í burtu sérhver þraut.
Koss af heitri vör ég hlaut.
Horfn sú tíð.
I vordýrð veraldar þá
vöktum saman maíkvöldin blá.
Þar hjartnanna unnum eið
við ómþýðan töfraseið.
Enn mig dreymir unaðinn;
enn ég þessa töfra finn
bera í sálu bjarma sinn;
björt var sú tíð.
Á sjötta áratug liðinnar aldar kom Elvis Presley (1934-
1977) fyrst fram með sína mögnuðu tóna. Hann hreif fólk
með sér með sérstæðum hætti, og var nánast orðinn goð-
sögn (myte) löngu fyrir dauða sinn, sem bar allt of
snemma að. Vel man ég, er Elvis söng ljóðið „Love me
tender“. Það hefur Helgi Seljan þýtt á íslensku, og fer
ljóð hans hér á eftir:
Astin besta, elskan min,
unað hjá þér finn.
Ætíð vakir þrá til þín,
þýð sem vorblærinn
Engri stúlku ertu lík,
unga, fagra mœr,
og af ástúð unaðsrík,
öllum Ijúf og kœr.
Ljómi þinna augna er
undurhreinn og skœr.
Hárið gullinn bjarma ber;
bros þitt hjarta nœr.
Veittu gleði veg minn á,
vonir kveiktu mér.
Aðeins þig ég elska má
og una í faðmi þér.
Já, hann Helgi Seljan yrkir Ijúf og fogur ljóð. Eg þakka
honum framlagið að þessu sinni, og þætti gott að eiga
hann að síðar meir.
Til mín hringdi maður einn við aldur, frá Akureyri.
Hann sagðist heita Grímur Sæmundsson og vera sonur
Sæmundar skipstjóra Sæmundssonar, sem sagði Guð-
mundi Gíslasyni Hagalín ævisögu sína, er ritaði hana
síðan og nefndi „Virkir dagar.“ Grímur sagðist hafa lengi
búið á Efstalandi í Öxnadal, en hefði fluttst þaðan til Ak-
ureyrar 1966. Hann er fæddur 30. des. 1903, og er því
orðinn 97 ára. Hár aldur, ekki satt?
En hvert var þá erindi Gríms við mig? Jú, hann sagðist
lesa Heima er bezt, þótt sjónin væri njög tekin að daprast,
og hefði mikla ánægju af. Þá sagðist hann ekki sleppa
dægurljóðaþættinum, sem honum fannst ánægjulegt að
væri kominn aftur á sinn stað í ritinu. Hann bað mig að
birta erindi úr ljóði Kristjáns Jónssonar Fjallaskálds, er
ber heitið „Veiðimaðurinn“. Fór hann orðrétt með nokkur
erindi úr þessu mikilfenglega ljóði, og undraðist ég minni
þessa aldraða manns. Sannast þar máltækið, að það sem
ungur nemur, gamall temur. Ég sagðist gera þetta fýrir
hann, en þar sem ljóðið er alls 12 erindi, yrði aðeins um
hluta þess að ræða. Ég hef valið fimm erindi handa þér,
Grímur, og vona, að það sé betra en ekki neitt. Þess skal
getið, að ljóð þetta hefur verið sungið af karlakór í út-
varpi við magnaðan lagboða.
Veiðimaðurinn.
Þar Missisippis meginjljót fram brunar
í myrkum skógi' og vekur straumanið,
þar aftangeisli' í aldingulli funar,
og undarlegan hefja fuglar klið,
þar sem að úlfar þjóta um skógargeima
og þreyttur hjörtur veiðimanninn flýr,
þar voðaleg með varúð áfram sveima
í vígahug hin skæðu panþerdýr.
Þar sat um kvöld, er sólin undurblíða
í sigurdýrð að ægi hníga vann,
og hvössum augum horfði' á strauminn stríða,
er stöðugt gegnum bjarkasali rann,
með höndum tengdum halur veiðilúinn
og hafði byssu lagt á græna storð,
rammlega vaxinn, röggvarfeldi búinn;
við raust hann kvað og mœlti þessi orð:
,,Hver er svo einn og hjálparlaus í heimi?
- hugur minn þannig ósjálfrátt að spyr.
Hver er svo langt í lífsins öfugstreymi
liðinn frá öllu, sem hann unni jyr?
Horfiin er œska og æskuvina jjöldi
og unglingssálar munardrauma líf.
Líf mitt égyfir lít á þessu kvöldi
og langt í geimi minninganna svíf.
Síðan rekur skáldið minningar veiðimannsins, sem marg-
ar eru dimmar og raunalegar, eins og margt sem Kristján
orti, þetta skáld sorgarinnar og tregans. Hann lætur veiði-
manninn að lokum mæla á þessa leið :
Heima er bezt 289