Heima er bezt - 01.07.2001, Qupperneq 57

sem ekki vilja láta þetta eins og vind
um eyrun þjóta, vilja sjálfir komast
að raun um hvort þetta sé satt eða
ekki.
Er það ekki skringilegt að predikar-
arnir í dómkirkjunni skuli standa á
öndinni út af þessu? Er það ekki kyn-
legt að þeir skuli segja sem svo:
„Ef þið trúið ekki sögunum um
Móse, Elías, Krist og postulana og
allan þann fjölda í gamla og nýja
testamentinu, sem við dularfull fyrir-
brigði voru riðnir, þá eru þið á glöt-
unarinnar leið, en sérstaklega er það
samt ljótt og óguðlegt af ykkur, ef þið
reynið að fá sannanir fyrir því að þær
sögur geti vel hafa gerst, sem sagðar
eru af Móse, Elíasi, Kristi og postul-
unum.
Og athugum því næst málið frá
annarri hlið, sem liggur að minnsta
kosti eins beint við.
Hingað til hefur það verið og enn er
það talið ekki óverulegur þáttur í
predikunar- og fræðslustarfi presta,
að koma inn hjá mönnum trú á annað
líf, ekki aðeins á það að maðurinn
lifi, þótt hann deyi, heldur og á hitt,
að annað líf sé að minnsta kosti að
því leyti áframhald af þessu lífi, að
þar uppskeri maðurinn það sem hann
sáir hér. Prestarnir munu að öllum
jafnaði manna fúsastir til að viður-
kenna að ekki hafi reynst svo auð-
hlaupið að þessu, að minnsta kost sé
það ekki ávallt auðséð á breytni
mannanna, að sannfæringin um þetta
sé mjög rík í hugum þeirra. Og jafn-
frarnt munu fæstir prestarnir þess al-
búnir að neita því að ef mannkynið
væri verulega sannfært um annað líf,
jafn sannfært eins og til dæmis að
taka, píslarvottarnir voru í hinni
fyrstu Kristni, þá mundi dauðinn
missa brodd sinn að mjög miklu leyti
og þá mundi mönnum verða auðveld-
ara en nú verður raun á að jafnaði, að
líta skynsamlega á gæði og raunir
þessa lífs.
Nú eru milljónir manna úti um
heiminn sem segja:
„Við VITUM að annað líf er til.
Fyrir okkur er það ekki trúaratriði,
heldur þekkingaratriði. Við vitum al-
veg jafnvel að annað líf er til eins og
að þetta líf er til. Við vitum að
breytni mannanna og hugarfar hér í
lífi hefur afar ríkar afleiðingar fyrir
þá í öðru lífi. Við vitum að ástvinir
okkar í öðru lífi bera í brjósti heita
þrá eftir að komast í samband við
okkur, gera okkur viðvart um hvern-
ig þeim líður og sérstaklega gera okk-
ur viðvart um það að þeir elski okkur
enn heitar en þeir gerðu áður, meðan
við nutum líkamlegrar návistar
þeirra. Og við vitum líka að allir aðrir
geta fengið að vita þetta, ef þeir
vilja.“
Nú eru hér í Reykjavík nokkrir
menn, sem þykir fróðlegt að forvitn-
ast um hvort þetta sé satt. Sumir,
sennilega allir, hafa þeir misst ástvini
einhvern tíma á lífsleiðinni. Og öllum
þykir þeim þessi staðhæfing milljón-
anna þess verð, að menn leitist við að
fá vitnsekju um hvort hún kann að
vera sönn, eða hvort hún er ekki ein-
ber heilaspuni.
Er það ekki skringilegt að predikar-
arnir í dómkirkjunni skuli taka þetta
svona óbeint upp. Er það ekki
skringilegt að eina predikunarfram-
förin sem þeir taka, skuli vera sú að
vara menn við því sem hinu óguðleg-
asta athæfi, að reyna að fá óbifanlega
sannfæringu íyrir því að maðurinn
lifi, þótt hann deyi?
Já, það er skringilegt. En það gerir
ekkert til. Sannleikanum er ekki
fisjað saman. Hann stenst heimatrú-
boðið hérna í Reykjavík. Og alveg
eins fyrir því þó að það fari upp í
predikunarstólinn í dómkirkjunni.
Loks er mótblásturinn frá alþýðu
manna. I raun og veru er hann ekki
teljandi. Allur þorri skynsamra
manna virðist hafa tekið rannsóknun-
um vel. Og við tilraunir eru menn
víða farnir að fást, eins og ég skal
minnast nokkru betur á síðar. En
nokkuð af fáfróðum mönnum hefur
látið æsast og fylla sig ijarstæðum.
Einkum hafa þeir menn fengið DÁ-
LEIÐSLU-fælni. Þeir hafa heyrt dá-
leiðslu nefnda á nafn, vita auðvitað
ekkert hvað hún er, halda að þeir,
sem kunni þá list að dáleiða menn,
geti beitt henni hvar og hvenær sem
er, þurfi ekki, til dæmis að taka, ann-
að að gera en líta á menn úti á götu,
þá séu þeir dáleiddir. Og þeir gera
sér í hugarlund að það sé hræðilegt
að verða fýrir öðru eins.
Stundum nota gárungar þessa kyn-
legu fælni til þess að leika á menn.
Nýlega var einn tekinn fyrir. Einn
af samverkamönnum hans segir við
hann að það sé ljótt að sjá í honum
augun, hann hafi víst verið dáleiddur.
Manninum þótti það furða, því að
hann kenndi sér einskis meins.
Þá kemur annar gárunginn og svo
hver af öðrum, og allir segja það
sama.
Manninum fer ekki að verða um
sel. Hann fer að reka minni til þess
að hann hefur nýlega úti á götu, talað
við stúlku, sem sé til alls vís og hefði
horft beint framan í hann. Og svo
sannfærist hann um að dáleiddur hafi
hann sjálfsagt verið.
Félagar hans segja honum að ekki
sé á annað hættandi fýrir hann en að
leita sér læknis.
Maðurinn hlýðir því og fer til
homopata. Læknirinn selur honum
meðul fyrir 3 krónur og segir honum
að liggja næsta dag í rúminu.
Út um landið hafa verið bornar
miður trúlegar kynjasögur af rann-
sóknunum. Ég ætla að geta einnar að-
eins. í eina sveit landsins var flutt sú
saga og henni trúað af ýmsum, að úr
einu húsi hér í bænum væri fortepí-
anó flutt á hverri nótt út í kirkjugarð-
inn til þess að leika þar á það fýrir
einn framliðinn mann, sem þar er
jarðaður. Við hljóðfærasláttinn kom
maðurinn upp úr gröfinni, settist á
leiði sitt og hlustaði á.
Þeim, sem trúðu þessu, þótti athæf-
ið í meira lagi óguðlegt.
Svona er mótspyrnunni háttað. Þeir
menn mættu vera óvenjulega við-
kvæmir, sem geðu sér mikla rellu út
af öðru eins, furðu ístöðulitlir þeir,
sem finnst þetta ægilegt. Áreiðanlega
er engum svo farið, þeirra er við
þessar rannsóknir eru að fást.
En nú sé ég að þetta er þegar orðið
lengra mál en fjallkonan getur með
góðu móti séð af í einu blaði. Og
samt er ég ekki kominn að efninu. Ég
bið lesendur mína velvirðingar á þvi
og kemst að efninu næst.
Einar Hjörleifsson
Heirna er bezt 297