Heima er bezt - 01.07.2001, Side 66

örlítið. Kristjáni fannst hann hafa komið lúalega ffam við
konu sína og dóttur.
Jökull stóð upp.
- Getum við þá farið?
- Já.
Jökull hvarf á braut og Sigmundur á eftir. í dyrunum
sneri hann sér við og leit á Kristján.
- Ég hef ekkert á móti þér sýslumaður, en ég gat ekki
brugðist trúnaði Jökuls. Ég svík ekki vini mína.
- Ég veit. Ég held við skiljum hvorn annan.
Sigmundur kinkaði kolli og kvaddi, en Kristján settist
við skrifborðið sitt. Hann faldi andlitið í höndum sér.
Hann var svo óstjórnlega þreyttur.
Stuttu seinna kom Lína inn. Hún iðaði í skinninu.
- Hvar er Sigmundur? Þú tókst hann fastann, var það
ekki?
Kristján stundi.
- O, þú forvitna kona. Ég lét Sigmund lausan vegna
þess að ég fékk óyggjandi sannanir fyrir því að hann
framdi ekki verknaðinn.
- Hvar fékk hann þá peningana?
- Það ætla ég ekki að segja þér, góða mín. Ykkur vin-
konunum væri nær að hjálpa til við að upplýsa málin en
að sitja og slúðra.
Lísa lyfti brúnum. Hún reiddist ekki að þessu sinni,
enda búin að fá útrás á manni sínum fyrr um daginn.
Hins vegar hafði hann gefið henni hugmynd sem vert var
að skoða. Hún ákvað að hóa í vinkonurnar, hún hafði þó
fréttir.
* * *
Sigmundur rölti við hlið Jökuls að Brekkubæ. Skip-
stjórinn benti honum að koma inn. Hann átti koníakstár í
skáp sínum og fannst tilvalið að gauka því að Sigmundi.
Hann helti í tvö staup og rétti Sigmundi annað.
- Þakka þér fyrir hollustuna, Sigmundur.
- Það er sjálfþakkað. Ég held að karlinum honum Krist-
jáni komi lítið við hvar ég fæ peningana mína.
- Hann hefði aldrei hætt.
- Ég hefði aldrei sagt honum það. Það hefði sosum ekk-
ert væst um mig í kjallaranum hjá honum, en ég er feginn
að þú komst.
- Ég þarf að biðja þig að gera mér greiða.
- Hvað sem er.
- Ég vil að þú farir að Strönd og komist að því hvað
þessar kerlingar eru að bralla. Það er ekkert skrýtið þótt
þú lítir við og viljir sjá hvernig Sigríði litlu reiðir af eftir
volkið. Þú átt nú í henni lífið.
- Ekki ég heldur þú, en ég skal fara.
- Hittu mig svo þegar þú kemur til baka.
Sigmundur kláraði úr staupinu.
- Viltu ekki meira?
- Ekki núna, ég ætla að vera klár í kollinum er ég kem
að Strönd.
Þeir kvöddust og Sigmundur hélt af stað.
8. Kafli.
Það var hlýtt og notalegt í húsinu á Strönd. Piltamir
voru í gegningum og Kristín að mjólka kúna. Jakobína
sat og prjónaði í eldhúsinu og Alda hafði tyllt sér hjá
henni. Hún var eitthvað svo eirðarlaus stúlkan. Allt í einu
hafði svo margt gerst í annars fábreytileika daganna.
- Amrna.
- Já, rýjan mín.
- Heldurðu að menn sem drepa sig komist til Guðs?
- Örugglega. Hann er ekki vanur að fara í manngreinar-
álit. Af hverju ertu að hugsa um það?
- Bara.
- Segðu mér.
Alda stundi. Hún vissi ekki alveg hvað hún átti að segja
við ömmu sína.
- í gær, mér fannst ég sjá Kjartan á Hóli hérna í eldhús-
inu. Hvernig má það vera?
Jakobína prjónaði í gríð og erg.
- Það má vera.
- Hvað meinarðu, amma?
- Ég meina það, barnið mitt, það má vera að hann hafi
litið inn hjá okkur. En það þýðir ekki að hann komist
ekki til guðs.
- Sást þú hann kannski?
- Má vera. En þú þarft ekkert að vera hrædd þótt þú
sjáir Kjartan eða einhvern annan sem er kominn yfir
móðuna miklu. Þeir gera okkur ekkert þessir svipir.
Kjartan var góður maður, hann hefur bara lent í einhverri
ógæfu sem við vitum ekki um. Hann hefur eflaust orðið
fyrir mótlæti sem hann gat ekki lifað með.
- En amma. Presturinn segir að naður fari til helvítis ef
maður drepi einhvern.
Jakobína dæsti.
- Þú spyrð of mikið. Ég er viss um að presturinn okkar
segir það ekki á laugardaginn þegar hann fer að lesa yfir
vesalings manninum, ég skal lofa þér því. Annars eigum
við ekki að vera að velta okkur of mikið upp úr þessum
hlutum. Við vitum að algóður guð vakir yfir okkur og
verndar okkur. Við skulum heldur hugsa um þá sem eru á
lífi og framtíðina. Svona ungar stúlkur eiga ekki að vera
að velta fyrir sér dapurlegum hlutum.
- Ég vildi að dauðinn væri ekki til.
- Dauðinn er ekki til. Ertu búin að gleyma því að Jesús
Kristur lét lífið fyrir okkur. Hann var krossfestur svo að
við mættum auðnast eilíft líf.
- Æ, amma. Þú veist hvað ég meina.
Stúlkan sat hugsi dálitla hríð. Hún gat ekki hætt að
hugsa um dauðann og þessa undarlegu sýn. Það hafði
verið svo skrýtið að horfa á Kjartan í eldhúsinu. Hann var
ekkert hræðilegur, ekkert blár eða tungan út úr honum
eins og Hrafn hafði sagt. Hrafn hafði auðvitað ekkert séð
hann en einhver hafði sagt honum það. Það fór hrollur
um stúlkuna.
- Amma, af hverju hengdi hann sig?
Jakobína hristi höfuðið.
306 Heima er bezt