Heima er bezt - 01.11.2005, Síða 9

Stóru-Hámundarstaðir á Arskógsströnd og sýn yfir
fjörðinn.
mig með píslum leiðinda sem voru óþarfar og ég gerðist
sæmilega vel að mér í fræðunum á sínum tíma eins og til
dæmis ýmsum hlutum málfræðinnar, sem misfórst síðan
í gleymsku um tíma, þangað til ég fór að hugsa meira
um samhengi fræðanna á fullorðinsárum. Satt að segja
þarf nokkuð til að vera í senn nógu góóur sérfræðingur
á einstakar greinar og samfræðingur til þess að neyta sín
best til þeirra verka sem síðan reynast skipta máli.“
Með góðu fólki í háskóla
Gróðrarstöóin Brúnalaug í Eyjafjarðarsveit á gráum
degi.
„Með mér í háskólanum var margt af góðu fólki en
menn voru misjafnlega fastir við ástundun hinna íslensku
fræða. Nokkurn spöl voru áleiðis komnir þegar mig bar
þarna að, Ingvar heitinn Stefánsson, Einar Sigurðsson
síðar landsbókavörður og Ólafur Pálmason einnig, bóka-
vörður. Sumir hverjir sem að komu samtímis mér létu sig
síga frá með tímanum, aðrir luku námi.
Marga eftirminnilega kennara hafði ég á námsárum
mínum við Háskóla íslands. Alexander Jóhannesson
höfundur Islenzkrar tungu í fornöld og meðal annars
höfundur allfrægrar bókar um uppruna mannlegs máls og
íslenskrar orðsifjabókar á þýsku. Alexander var mér afar
minnilegur kennari þótt hann kenndi mér aðeins hluta úr
vetri. Sigurður Nordal var í burtu þann tíma sem ég var
við nám þarna svo hann kenndi mér því miður ekki en
meðal kennaranna var hann vitanlega mestur áhrifavaldur
í þeim hluta þessara fræða sem ég hafði mestan áhuga
á, sem var menntafræði, það er eiginlega bókmenntirnar
og tungumálið og það annað sem sýnir manni rætur
menningarinnar.
Þegar ég settist í háskólann þá var sú stofnun til í íslenskum
fræðum meðal nemenda sem hét rannsóknaræfingar. Við
nemendur héldum þær og þegar Sigurður Nordal var á
Islandi þá var það hefð að hann stjórnaði þessum æfingum
þannig að við hittum hann og sumir okkar þekktu hann
persónulega.“
Keltnesk fræði og kennslustörf
„Eftir að ég lauk námi frá Háskóla íslands fer ég
eiginlega beint frá prófborðinu og gerist kennari við
minn gamla skóla. Þá var kominn ofurlítill vísir að
útlendingaherdeildinni, ef ég má nota það orð. Útlend-
ingum, sem vildu læra íslensku og nokkuð af íslenskum
fræðum við HÍ, var fenginn einn kennari og það vildi
svo til að eitt skólaár var það ég og þetta var nú ljóta
meðferðin á útlendingunum því ég hafði svo sem enga
reynslu. Þetta voru 10 til 15 nemendur í hóp sem komu
víðsvegar aö úr heiminum og áttu lítið sameiginlegt og
það gat verið mjög erfitt að kenna þeim.”
Heimaerbezt 441