Heima er bezt - 01.11.2005, Qupperneq 12

ég sé líf mitt fyrir mér sem farandmanns er þó ekki auðvelt
að hafa fé á fóðrum.
Fyrst kom ég á Strandir fyrir um það bil tuttugu árum
og skakaðist hérna eftir þessum vegum þar sem grjótið
stóð allsstaðar uppúr og endaði í Norðurfirði. Eg lærði
það þá, að þegar bílar mætast á fáfömum vegum þá
stöðvar fólk bílinn, skrúfar niður rúðuna og tekur tal
saman, og mér líkaði það vel. Mér þótti svæðið fallegt og
alveg sérstaklega í Trékyllisvík og á fleiri stöðum hér um
slóðir. Eg gerði tilraunir með byggrækt hér í fyrrasumar.
A undantekningasumrum eins og nú hafa verið þrjú í röð,
er hægt að láta allt vaxa, þar á meðal bygg. Það mistókst
þó samt hjá mér. Þegar komin voru hálfgulnuð öx þá
skipti plantan um stefnu og fór að koma með nýja stofna
af rótinni, en hálfgulnuðu öxin stóðu í stað og fóru aldrei
lengra. Ef ég hefði strax í upphafi gefíð þeim aðeins meiri
áburð hefði þetta tekist en það gengur bara betur næst.
Þetta er líklega nyrsti og kaldasti staður á landinu þar sem
slík tilraun hefur verið reynd.
Þá finnst mér til dæmis að við Islendingar þyrftum
að flytja inn perúsk lamadýr, ullhærðar skepnur, því að
einhvem tíma kemur að þeim degi að við þurfum að eiga
öðmvísi hár heldur en em á sauðkindinni. Nú segja menn
að rekaviðurinn sé hættur að berast en það er náttúrulega
komið undir atvinnurekstri í öðmm heimshlutum. Þá hef
ég áhuga á að reyna að koma til æðarvarpi héma uppi á
ströndinni.“
Davíð segist líka vel við umhverfíð og staðinn og hafa
skoðað nokkuð landsbyggðina áður en hann festi kaup á
þessari jörð.
„Eg var með augun allsstaðar, meira að segja austur á
tjörðum. Einhvern veginn dróst hugur minn hingað að
sjávarsíðunni. Það er tiltölulega stutt héðan til Reykjavíkur
og þar á ég heimili svo þetta er bærilega í sveit sett. Eg er
ekki hræddur við fámenni, ég hef alltaf verið einfari og
maður lærir að verða sjálfbjarga. Það getur að vísu verið
hættulegt að líða betur í sínum eigin félagsskap en annarra,
því maðurinn er félagsvera og það er ég auðvitað líka í raun
og vem.“
Aldrei tími fyrir hjástund
Eftir að hafa kennt íslensk fræði við háskóla bæði
hérlendis og erlendis og síðustu 20 árin við Háskóla
íslands, nýtir Davíð nú tímann við lestur ýmissa bóka
og greina, sem hann segist ekki hafa haft tíma til meðan
hann var í föstu starfi.
„Ég hef haft greindarmannslega afstöðu til hlutanna,
en það þýðir það að viðfang mitt við kennslu í ýmsum
greinum bókmennta og mennta í íslenskum fræðum hefur
verið algleypandi viðfangsefni og aldrei hægt að kenna
eða fást við sama hlutinn með sömu nálguninni tvisvar.
Kennsla upptekur hugarfarið og það hefur valdið því að
ég hef aldrei haft tíma fyrir neitt hjástund fyrr en núna.
Til dæmis um eðli háskólastarfs lít ég í Skírni frá 1919.
Mannalegur með pípu.
Þar skrifar Sigurður Nordal eftirmæli eftir Björn M. Ólsen
fyrsta rektor Háskóla íslands. Af því skrifi er alveg ljóst
hvað Sigurður Nordal telur skipta mestu máli í háskóla.
Það er að halda sífellt áfram að vera maður sem beitir
greind sinni af alefli til að skilja heiminn. Það er í raun og
veru enginn tími til fyrir kennslu sem slíka, heldur er hún
aukaatriði. Það sem er aðalatriðið er, að fólk talist við af
alvöru og þurfi ekki að drepa niður krafta sína í einhverju
striti.5
Eiginlegur háskóli í merkingunni akademía hefur ekki
kennslu að aðalhlutverki. Það hefur verið mér lífgjafi
að fá tækifæri til að eltast við mínar eigin grillur og við
sannleikann og kennsluhlutverkið, sem ég hef ekkert
sérstaklega verið hneigður til, hefur þá getað verið náttúru-
legur fylgifiskur þessa og ómissandi þáttur í því, enda verður
lítið úr greindarmanninum nema hann vinni öðrum, reyni að
vinna samfélagi sínu,“ sagði Davíð Erlingsson að lokum.
5 Sigurður Nordal 1919, s. 5.
444 Heima er bezt