Heima er bezt - 01.11.2005, Qupperneq 26

Snorrl Jónsson:
ÞRJÚ LJÓÐ
MINNING I
Einn kaldan vetrarmorgun
gekkstu niður að ísilagðri ánni,
ungur drengur, í logni og heiðríkju
og snjórinn marraði undir fótum
og frostið beit í eyru og kinnar
en þú varst með lambhúshettu og ullarvettlinga
og brostir út í kuldann;
í huga þínum var skíðasleðinn góði, sem frændi gaf;
þú hlakkaðir til að renna þér eftir svelli árinnar;
svo brunaðirðu af stað áfram, áfram,
eins og í sæludraumi uns þú stansaðir
móts við svörtu bakkana
háu og draugalegu bakkana svörtu
hikandi og sleginn ótta,
þú máttir ekki fara úr augsýn frá bænum
og nú vissi enginn hvar þú varst,
en áfram hélstu samt, áfram í bláu frosti
og fannhvít jörðin allt um kring,
áfram niður ána, þangað sem fossinn fellur í gljúfrið
ofan við bæinn undir brekkunni,
svo hélstu á sleðanum niður hallinn
meðfram gljúfrinu, niður á flatar eyrarnar,
brunaðir eftir ísi árinnar
þar sem hún rennur í sveigjum og beygjum
að ósi sínum og hverfur inn í stóru ána.
Þá hélstu heimleiðis,
glaður og stoltur níu ára snáði.
Þú hafðir sigrað!
MINNING II
Uppi á ásnum komstu kjagandi
í svörtu síðpilsi
og styttir þig hvert sinn
áöur þú öslaðir berfætt yfir blárnar
yljaðar af sólinni,
og rauðbrún leirleðjan
vall milli táa þinna.
Ég beið þín á harðbalakringlunni,
þú settist hjá mér,
dróst pilsin upp að knjám,
og sólin skein á stinna fæturna,
svo stakkstu fingrum milli táa og sagðir:
“Ósköp er notalegt að bleyta fætuma í volgrunni!”
Svo stóðstu upp
og þakkaðir fyrir sólina og lognið
og hélst af stað í átt til árinnar.
Ég horfði á eftir þér,
lágvaxinni konu í svörtu síðpilsi
með fléttur vafðar um koll
og gáfur í enni og augum,
berfættri með sokka og skó í skjatta
þar til þú hvarfst bak við leitið.
MINNING III
Ungur gekkstu um mýrina
þar sem brunnklukkan syndir í pyttum
og lontan felur sig undir holum árbökkum
og smalaðir beitarfé fyrir prestinn
á vetrardögum.
Og þú varst oftast glaður
og hióst hátt
svo undir tók í holtum og hólum.
Svo fórstu í ferð
einn kyrrlátan dag um haust
aó leita þér fróðleiks og frama.
Mýrin og hóllinn þinn stóri
vaxinn lyngi og mosa
saknaði þín
og álfarnir grétu í leynum.
Með rímur í nesti
og kveðandi raddar þinnar
hlaustu athygli á framandi stað.
íbyggnir lærimeistarar
glottu í kampinn
og skotruðu augum í spum:
Hvaðan kemur hann þessi?
„Kveð ég hátt uns dagur dvín,“
söngst þú
og flýttir þér þangað
sem ástin beið þín
með roða í vöngum
og bros á vör
meðan aðrir sváfu.
Einn daginn varstu horfinn
og skildir eftir þig
órðáöna gátu.
458 Heima er bezt