Heima er bezt - 01.11.2005, Síða 48

Kambahúsið lagði hann niður skottið og hljóp á harðaspretti
heim. Þess má geta að í hvert sinn sem ég fór inn í þessi
hús og hundurinn lagði af stað með mér, hljóp hann alltaf
heim. I smalamenskum var hann mér fylgispakur en þegar
að réttinni í Kömbum kom, hljóp hann heim og var það
óvanalegt.
Mér hefur alltaf verið það ráðgáta hvaða vera það var, sem
ofsótti hundinn í ijárhúsinu, ekkert lifandi dýr var þar. Eg var
alltaf sannfærður um að það væri ekki draugur. Við vitum
það að okkur fylgja ósýnilegar verur hvar sem við erum, en
hvað átti þessi vera sökótt við hundinn minn, meinlausa.
Eg fór oft í svarta myrkri inn í þetta ijárhús, sem veran var
í. Hrútakofí var rétt hjá ijárhúsunum og sótti ég þeim hey
í hlöðuna oft í myrkri í skammdeginu og varð aldrei neins
var en var þó sannfærður um að einhver var þarna í húsinu
hjá mér. Kannski huldufólk, eins og sagt var að ætti heima
í Kömbum, þó ég væri nú ekki trúaður á það.
Nú eru 50 ár síðan þessi atburður átti sér stað og ég man
hann svo vel eins og hann hefði gerst í gær.
Á léttu nótunum
Blómasali nokkur fór á hausinn,
en það var líka honum sjálfúm að
kenna. Hann var alltaf að rugla
saman pöntunum sem hann fékk.
Kona fékk blóm send frá manni
sínum, sem var á viðskiptafúndi í
Flórída. Hún varð heldur ráðvillt
þegar hún las textann á kortinu
sem fylgdi með: „Vottum þér okkar
dýpstu samúð.“
En hún var þó ekki nærri eins
ráðvillt og konan sem hafði nýlega misst manninn sinn. A
hennar korti stóð: „Hér er heitara en ég átti von á. Verst að
þú skyldir ekki geta komið líka.“
u u u
Dökkhærð kona og ljóska voru á gangi í gegnum
grasagarðinn. Allt í einu stansar sú dökkhærða og segir:
„Æ, sjáðu vesalings, litla dána fuglinn, þarna.“
Ljóskan lítur upp í loftið og segir:
„Ha, hvar!“
u u u
Solla Ijóska var á leið í fyrstu tjaldferðina sína. Maðurinn
hennar, sem var skátaforingi, var lasinn, svo hún bauðst til
þess að taka ferðina að sér, þessa helgi. Hún tók allt til sem
þurfti og útdeildi hlutverkum á meðal skátanna.
Guðni átti að sjá um matarbirgðirnar, Magnús að elda í
ferðinni, Jóhann bar ábyrgð á kortunum þeirra og að setja
saman tímaáætlun, Tómas átti að sjá um kvöldvökurnar og
heimfæra þær við tímaáætlun Jóhanns, en Solla ætlaði sjálf
að prófa allan búnaðinn sem þau yrðu með í ferðinni.
Svo mættu þau inn í Þórsmörk og allir voru spenntir. Þau
H
h
mættu alveg á réttum tíma
og voru að búa sig undir
fyrsta verkefnið, sem var
að ganga upp á næsta fjall.
En fyrst ætluðu þau að fá
sér eitthvað að borða, svo
Solla spurði Magnús hvort
hann vildi ekki útbúa mat
handa þeim, sem hann vatt
sér þegar í.
Um það bil 10 mínútum seinna kom hann aftur og sagði
við Sollu:
„Ég get ekki eldað, því mér er ómögulegt að kveikja eld
með eldspýtunum sem þú komst með.“
„Það skil ég ekki,“ svaraði Solla, „þessar eldspýtur ættu
að vera í fínu lagi. Ég prófaði þær allar áður en við fórum
afstað!"
u u u
Lögreglumaður á frívakt og sem þekkti vel til radarmæla,
var að keyra framhjá skóla og vel innan hraðamarka, þegar
allt í einu kom leiftur frá löggæslumyndavél, sem tók mynd
af númeraplötunni á bílnum hans.
Hann taldi að radarinn hlyti að vera eitthvað bilaður og
keyrði því aftur framhjá myndavélinni, og nú nokkuð hægar.
En aftur kom leiftur. Hann keyrði í þriðja sinn framhjá og
nú jafnvel enn hægar. En það sama gerðist aftur.
“Sá sem setti upp þess vél hefúr nú heldur betur klúðrað
uppsetningunni,” hugsaði hann.
Nokkrum vikum seinna, þegar sektarmiðinn kom í pósti,
þá sá hann þrjá sektarmiða, hvem og einn íyrir að vera ekki
með sætisbeltin spennt.
480 Heima er bezt