Heima er bezt - 01.11.2005, Blaðsíða 50

Ingólfi var margt til lista lagt. Hann var góður
harmónikuleikari og spilaði á böllum bæði í Keflavík
og nágrenni. A sínum yngri árum var hann á sjónum en
stundaði jafnframt að spila á nikkuna. Seinna á ævinni
keypti hann sér leigubíl, sem hann ók frá Aðalstöð
Keflavíkur.
„Hanuónikan hans pabba er geymd á Minjasafninu á
Vatnsnesi í Keflavík. Mér fínnst gott að vita af henni þar.
Kjartan afi minn var þekktur maður á Suðurnesjum
og þó víðar væri leitað. Hann bjó á Stór-Hólma í Leiru
eins og áður segir. Hann var ættaður úr Dýrafirði,
fæddur á Arnarnesi, sonur Bjama
Hákonar Bjarnasonar og Sigríðar
Kjartansdóttur sem þar bjuggu.
Sigríður Kjartansdóttir langamma
mín, var fædd á Atlastöðum í
Aðalvík og ólst þar upp. Bjarni
Hákon langafi minn var Dýrfirðingur.
Amma mín í móðurætt hét
Guóríður Geirmundsdóttir, ættuð úr
Önundarfírði. Ég sá hana aldrei og
þekki ekkert mitt frændfólk í þá ætt.
Móðir mín var ekki hjónabandsbarn,
fædd áður en afi kynntist konunni
sem hann síðar, Ólöfu Ólafsdóttur
úr Barðastrandasýslu. Þau eignuðust
saman þrjú börn, Sigrúnu, Guðmund
og Bjarna. Ólöf var ekkja þegar
hún kynntist afa og átti son úr því
hjónabandi, Albert Guðmundsson,
sem lengi var slökkviliðsmaður á
Reykjavíkurflugvelli.
Þegar ég var á Qórða árinu lést
móðir mín úr berklum. Hún hafði
farió með vinkonu sinni austur á Seyðisijörð að vinna í
sjúkraskýlinu þar. Hún ofkældist og fékk lungnabólgu
og upp úr því berkla. Hún andaðist á Vífilsstöðum í mars
1944. Ég man ekki eftir móður minni, en þegar ég var
krakki hugsaði ég mikið um hana.
Ég man fyrst eftir mér á Aðalgötu 23 í Keflavík, hjá
Sigríði Jónsdóttur, föóuröinmu minni og pabba mínum.
Atl minn, Magnúsi Grímsson, var á heimilinu en ég man
ég lítiö eftir honum. Mín minning um hann er gráhærður
maður, sem lá í rúminu. Svo hvarf hann úr rúminu og ég
var stundum að gá að honum.
Þegar móður minni varð ljóst að hún fengi ekki bata,
kallaði hún Halldóru Bjarnadóttur, föðursystur sína til sín
og bað hana um að taka mig í fóstur, þegar amma treysti
sér ekki að hafa mig lengur. Um þetta vissi ég náttúrlega
ekki á meðan ég var lítil. Þetta var mér sagt þegar ég var
nógu gömuftil að skilja það.“
Aðalgata 23.
Barnsárin mín í Keflavík
„Amma mín var alltaf vinnandi,
hún prjónaði mikið, sjóvettlinga með
tveimur þumlum og sokka sem hún
seldi. Það var nógur markaður fyrir
prjónles á þessum tímum í Keflavík
því að margt aókomufólk var þar á
vertíð yfir veturinn. Amma var oftast
klædd í rósóttan kjól og í peysu
yfir, hún var ævinlega með svuntu.
Venjulega sat amma fyrir framan
eldavélina sem var kolavél. Ég man
að hún bakaði oft flatbrauð, kleinur og
jólaköku. Líka bakaði hún oft brauð
heima og notalegt var að fá volgar
lummur með mjólkinni og stundum
pönnukökur. Hún bakaði sjaldan
smákökur enda orðin talsvert öldruð
þegar ég kom til hennar. Mér þótti
óskaplega vænt um hana.
Fyrstu árin mín á Aðalgötu 23, átti
faóir minn húsið einn og því var skipt í tvær íbúðir. Ég
man eftir því að stundum bjó óreglufólk í íbúðinni, sem
var leigð út. Ég var ekkert smeyk viö þetta fólk, það
sýndi mér aldrei annað en gott, en ég mátti sem minnst
fara inn til þess. En þetta var spennandi og stundum stalst
ég þangað inn þegar hlutirnir voru í lagi hjá þeini.
Ég fékk alltaf mjög fallega kjóla fyrir jólin og svarta
lakkskó. Sérstaklega man eftir tveimur tjullkjólum, annar
var bleikur og hinn grænn. Svo man ég eftir afar fallegum
grænbláum kjól, úr krepefni, sem þá var mikið í tísku.
Einn af þessum kjólum saumaði Halldóra afasystir mín.
Þaó var heilmikill viðburður að fá nýja kjóla, sérstaklega
ef þeir voru eins fínir eins og þessir.“
Hverrtig matur var hjá ömmu þinni?
„Þaö var mikið fiskmeti, nýr fiskur soðinn, steiktur og
í bollum. Það var líka oft saltaður fiskur og siginn, líka
kjötsúpa, saltkjöt og baunir. Alltaf var súpa eða grautur á
Sigríður Kjartansdóttir, móðir Grétu.
482 Heima er bezt