Heima er bezt - 01.11.2005, Qupperneq 53

Kjartan bóndi á Stór - Hólmi við bílinn sinn.
en í svona langferðir var ekki farið að nauðsynjalausu alla
leið frá Súgandafirði til Reykjavíkur. Það var heilmikil
sjóferð en ekki var mögulegt að komast öðruvísi í milli.
Ég man að amma fór að tala viö Halldóru um það að
hún treysti sér varla til þess að hafa mig lengur hjá sér.
Halldóra sagði þá að hún hefði verið búin að lofa móður
minni því að taka mig til sín þegar amma gat ekki lengur
hugsað um mig. Áður hafði bæði amrna og pabbi talað
utan að því að ég færi kannski til Halldóru frænku minnar.
í fyrstu leist mér ekkert á þetta. Vildi hvergi annars staðar
vera en hjá ömmu minni og pabba í Keflavík, ég þekkti
heldur ekkert annað. Það var haldið áfram að tala mig
til þar til ég var orðin spennt fyrir að prófa að flytja til
Reykjavíkur. Þá var lagt upp í ferðina með mig.“
Sogablettur 9
„Það var á sólríkum sumardegi, farið að líða á júlí, sem
ég kom á framtíðarheimili mitt. Þó að ég hafí fyrst kviðið
fyrir að fara frá pabba og ömmu var ég orðin dálítið
spennt. Ég hafði verið undirbúin á nokkuð löngum tíma.
Líka hafði ég komið í heimsókn til Halldóru í nokkur
skipti. Þá hafði faðir minn átt erindi til Reykjavíkur og
á meðan hann var að útrétta í bænum var ég hjá henni,
á Sogabletti 9. Dýrin, sem hún átti, heilluðu mig.
Kötturinn, séra Hvítur, hafði talsvert aðdráttaratl og
sjötíu hænur og þrír hanar á lóðinni ekki síður. Þetta voru
skrautleg hænsni í öllum litum, sem góð hænsni má prýða
og sérstaklega var einn haninn skrautlegur. Það voru líka
þrjár mjólkandi kýr og tveir kálfar. Þaö má segja að fyrir
mér, barninu, væri þetta heilt ævintýri. Þá var Sogamýrin
bara sveit með ótal lítil býli eða hús með grasnytjar. Við
flest húsin voru hænsnakofar og sums staðar var fjós,
hesthús eða kindakofi. Með smábúskap drýgði fólkið
tekjurnar og þannig auðveldaðist lífsbaráttan.
Ólöf, kona Kjartans afa míns, fór með mig á nýja
heimilið. Við fórum með rútunni inn í Reykjavík og síðan
í einhverjar heimsóknir til vinafólks Ólafar en hún var
vinamörg kona. Mig minnir að við höfuin síðan farið með
strætisvagni inn í Sogamýrina til Halldóru. Ég var ekki
Glæsi/egar systur, Halldóra, Guðrún og Ingibjörg.
með mikið af farangri með mér. Ég veit ekki af hverju
pabbi fór ekki með mig og allt dótið í einu. Hugsanlega
hefur honum verið það þungt að láta mig frá sér að hann
hefur ekki treyst sér í þessa ferð. Einnig getur verið að
það hafí átt að taka mig heim aftur ef ég festi ekki rætur
á staðnum. Ég spurði aldrei um það. Halldóra sagði mér
það seinna, að hún hafi beðið ömmu og pabba að koma
ekki í heimsókn og hringja ekki fyrstu þrjár vikumar
sem ég var hjá henni. Það dugði, ég var ekki með neitt
væl þegar þau komu að þeim tíma liðnum. Ég man að
mig langaði að fara með þeim en stillti mig. Það var líka
spennandi að fá allt dótið, sem ég átti og hafði ekki haft
með mér.
Ég eignaðist strax mikið af vinum i Sogamýrinni.
Uppi á lofti í húsinu var eitt stórt herbergi og eldhús,
sem Halldóra leigði út. Þegar ég kom til hennar bjuggu
þar hjónin Marta Finnbogadóttir og Pétur Eiríksson
sundkappi, með þrjár dætur sínar. Þetta var gott fólk og
stelpurnar mjög skemmtilegar.
Sogablettur 9 var járnklætt timburhús, hæð og ris á
steyptum kjallara. Á hæðinni voru þrjú, nokkuð góð
herbergi, gangur og klósett. í kjallaranum var þvottahús
Heima er bezt 485