Heima er bezt - 01.11.2005, Side 55

að steypa hæðina. Húsið var síðan lengt og það er tvær
hæðir og ris.
Ung og sœt með Vöggustofubörnin.
Flutt í skipasundið
„Þaó var vorið 1951 sem Halldóra
seldi Sogablett 9. Hún íekk úthlutað
lóð í Skipasundi en það var versta lóðin
sem var úthlutað við götuna á þessum
tíma. Hún var líka eina konan sem
sótli um lóð eða fékk lóð þarna á stóru
svæði. Líklega hefur karlpeningnum
í bæjarstjórn þótt þetta óþarfa brölt í
einni konu að fara aó byggja, og þótt
það í lagi að lækka í henni rostann með
grýttu lóðinni. Halldóra gafst ekki upp
og farið var að grafa fyrir grunni á húsi Halldóra og Gréta
en allt var handgrafið. A meóan fluttum
við með talsvert af hænsnum suður
í Fossvog að Sæbóli, en þar bjó Agústa systir Halldóru
og Guðjón hennar maður. Þau fluttu frá Súgandafirði í
Kópavoginn haustið eftir að ég kom til Halldóru. Guðjón
kom sér upp skósmíðaverkstæði og smíðaði líka báta. Við
Halldór fengum herbergi, sem var kallað fyrir handan og
var eina herbergið vinstra megin við ganginn. Guðjón
kom upp kofa handa hænsnunum. Kýrnar, kálfarnir og
talsvert margar hænur voru seldar en vesalings kötturinn
hafði orðiö undir bíl, þó að minni umferð væri þá en nú.
Halldóra keypti gamla íbúðarhúsið á Skjaldarkoti á
Vatnsleysuströnd. Það var ílutt að næturlagi og sett niður
á tunnur út við götuna í Skipasundi 79. Grunnurinn var
þá ekki tilbúinn. Síðan var steypt hæð og húsið síðan sett
þar ofan á. A meðan húsið var á tunnunum var afar kalt
en við bjuggum samt í því fram undir vor þar til búið var
Austurbæjarskólinn
„Ég var fyrst send í Laugarnesskóla, það gekk skólabíll
í Sogamýrina og þægilegt að fara með honum. Mér
líkuðu ekki krakkarnir í Laugarnesskóla og Halldóra
fékk mig flutta í Austurbæjarskólann. Þar leið mér vel og
eignaðist þar marga góða vini og vinkonur. Kennararnir
þar voru líka mjög góðir. Ég var búin að vera í barnaskóla
í Keflavík í tvo vetur áður en ég flutti til Reykjavíkur. Ég
man ekki mikið eftir krökkunum þar.
Það var venja hjá okkur stelpunum í bekknum
mínum í Austurbæjarskóla, að við hittumst heima hjá
einhverri okkar einu sinni í mánuði. Ég man það að
ég var hrædd um að mér yrði strítt á því að búa í húsi
sem stæði á tunnum og reyndi í lengstu lög að komast
hjá því að fá þær heim. Þetta gekk þó allt vel og þeim
þótti sniðugt að koma í húsið. Mér var aldrei strítt með
húsinu á tunnunum. Ég var í
gagnfræðaskóla Austurbæjar
og það voru mest sömu krakkar
og voru í bamaskólanum. Ég á
mjög góðar minningar frá þessum
skólum.
Sumarið, sem ég varð ellefu
ára, fór ég í sveit og var þrjú
sumur í Dýrafiröi, tvö á Hrauni
í Keldudal, hjá hjónunum
Kristjönu Vagnsdóttur og Elíasi
Þórarinssyni. Elías var vel
hagmæltur maður og það hefur
komið út ljóðabók eftir hann.“
sveitmm:

„Ég passaði krakkana en þessi
hjón áttu mörg börn. Einnig
aðstoðaði ég við önnur húsverk
og heyskap. Þarna var afar gott nágrenni og oft á kvöldin
fórum við krakkarnir á næstu bæjum í leiki. Sonur
vinahjóna Halldóm fóstru minnar, Olafar Christensen og
Christen Christensen, sem lengi bjuggu á Klömbrum á
Miklatúni, var í sveit á sama bænum. Sveinn heitir hann
og hefur fetað í fótspor föður síns og er kjötkaupmaður.
Christen Christensen var þekktur kjötkaupmaður í
Reykjavík.
Þriðja sumarið var ég á Bakka í Brekkudal í Dýrafirði,
hjá Rósu Jónsdóttur ljósmóður og hennar manni, Einari
Guðmundssyni. Rósa og Halldóra voru bræðradætur.
Það er ntjög fallegt í Dýrafirði, ég gleymi aldrei
þeirri sjón þegar siglt var inn Dýraijörð í fyrsta skipti
Heirna er bezt 487