Heima er bezt - 01.11.2005, Blaðsíða 64

Kjartan Theóphílus Ólafsson
frá Látrum í Aða/vík:
Glæfraleg
smalaferð
Að afloknum réttum haustið 1940,
fórum við ijórir saman út í Stapavelli,
til að sækja kindur sem við höfðum
frétt af þar. Þeir, sem þarna lögðu
up, voru Árni Þorkelsson, 58 ára,
og þá orðinn bóndi á Stað og hafði
tekið þar við af föður mínum, en
hafði áður búið í Skáladal í tíu ár,
sonur hans Pálmi, 25 ára, Kjartan H.
Guðmundsson frá Neðri-Miðvík, 17
ára, og ég, þá til heimilis í Skáladal,
16 ára.
Við lögðum upp tímanlega í mjög
fögru haustveðri og gengum sem
leið liggur upp að Gangsteini. Þaðan
héldum við út Ganghillu, uns við
fórum niður í Stapavellina. Þetta
er mjög bratt og hált á grasinu, sem
þarna er geysilega mikið, enda er
fugladritið góður áburður. Þegar
komið er allnokkuð niður fyrir
Ganghillu, kemur önnur hilla og úr
henni verður að fara niður brattan
og sléttan klett, næstum lóðréttan og
á annan metra á hæð, sem við fórum
niður á bandi. Þama urðum við að
reka féð upp, þegar við höfðum náð
því. Við fundum kindurnar strax
og voru þetta nokkrar ljónstyggar
lambær. Við náðum þeim þó fljótlega,
en þær tvístruðust brátt aftur. Eitt
lamb hljóp í hillu inn í Almenning
og fóru feðgarnir á eftir því, en
vió Kjartan eltum hinar kindurnar.
Þegar við vorum komnir langleiðina
upp undir bratta klettinn, hljóp eitt
lambið út á hilluna. Við eltum það í
þrot og ætluðum að handsama það
þar, en þá stökk það beint út í loftið
úr hilluendanum og sveif 30 - 40
metra niður í snarbratta grasflesju
hlíðarinnar. Þar kom það niður og
rúllaði langa leið eftir brattanum.
Við horfðum á þetta og töldum
lambið dautt. En þá hljóp það upp
og virtist ekkert að því. Við sóttum
það og gátum rekið það inn í hópinn.
Héldum við svo áfram upp úr
Völlunum. Þegar féð kom að flata
klettinum, rann það upp eftir honum
og virtist vera vant leiðinni. En ein
ærin varð eftir, enda stór og feit. Við
reyndum að hjálpa henni, en þá rann
hún til og síðan aftur og beint fram
af klettunum. Eftir nokkra stund
heyrðum við skell og sáum hana
síðan fljúga niður í Almenninginn.
Og eftir langa stund að okkur virtist,
kom aftur skellur, þegar hún lenti
í sjónurn um þaö bil 200 metrum
neðar.
Nú víkur sögunni að þeim
feðgum. Þeir eltu lambið í þrot inn
Almenninginn uns þeir komust ekki
lengra. En lambið hélt áfram og sáu
þeir það fara með afturfæturna fram
úr hillunni, en krafsa sig síðan upp
aftur og sneru þeir þá frá. Þegar þeir
áttu skammt ófarið út í Stapavellina,
skall rollan í hilluna fyrir framan
þá, um það bil tvo metra frá þeim,
og horfðu þeir síðan á eftir henni í
sjóinn.
Það voru fáorðir menn sem komu
til okkar, þar sem við biðum. Enda
má segja, þegar horft er til baka, að
oft sé skammt milli lífs og dauða.
Það voru þreyttir og þakklátir menn
sem sneru heim úr þessari hættuför,
en allir lífs og óslasaðir. Tveimur
dögum seinna var lambið, sem skilja
varð eftir í Almenningnum, komið í
fjárhóp í hlíðum Ritsins og amaði
ekkert að því.
Á léttu nótunum
rL
Óheppilegar setningar, ef þú ert
stoppaður af lögreglunni fyrir of
hraðan akstur:
1. Ég get ekki teygt mig eftir
ökuskírteininu nema þú haldir
á bjórnum fyrir mig.
2. Afsakaðu, lögregluþjónn, ég
vissi ekki að radarvarinn væri
ótengdur hjá mér.
3. Vá, þú hlýtur að hafa keyrt á
a.m.k. 170 kílómetra hraða,
úr því að þú náðir mér. Vel
gert.
4. Þú ætlar ekkert að kíkja í
skottið, er það?
5. Æðislega eru þið góðir. Lög-
regluþjónninn sem stoppaði
mig síðast gaf mér líka
aðvörun.
6. Ég var að reyna að halda í við
umferðina. Jú, ég veit, það er
hvergi bíll sjáanlegur, en það
er bara vegna þess að þeir
eru komnir svo langt á undan
mér.
496 Heima er bezt