Heima er bezt - 01.11.2005, Síða 89

kynnast hver annarri og verða bestu vinkonur. Sigrún
kemst fljótt að því að hjónin í kjallaranum eru bláfátæk,
en Silla er lífsglöð kona og ræðir sjaldan kjör sín á
neikvæðum nótum. Börnin í kjallaranum eru tveir drengir
og ein telpa, hún er yngst þeirra, einu ári eldri en Sverrir
litli. Sigrún fréttir það hjá bömunum að afmæli sé á næsta
leiti hjá telpunni. Henni finnst ekkert sjálfsagðara en að
Sverrir litli færi leiksystur sinni afmælisgjöf. En hvað
myndi koma sér best? Jú, Sigrún finnur brátt svar við
því. Hún ákveður að kaupa fallegt kjólefni og sauma kjól
á telpuna. Slík vara fæst einungis í Snjólfsverslun. Hún
getur ekki sent Sverri litla til að velja og kaupa þessháttar
hluti, hún verður að gera það sjálf. Afmælið nálgast
óðfluga og hún þarf dálítinn tíma til þess að sníða og
sauma kjólinn. Best að ljúka þessu af sem fyrst.
Bjartur lognkyrr apríldagur ríkir um láð og lög.
Þórarinn er löngu farinn til vinnu sinnar og Sverrir litli
kominn út að leika sér við bömin í kjallaranum. Sigrún
er ein í húsinu. Hún ætlar nú ekki að draga það lengur
að kaupa kjólefnið svo afmælisgjöfin frá syni hennar
verði tilbúin í tæka tíð. Hjónin í Nesi hafa enn ekki að
fullu greitt jörðina og búfénaðinn. En þau standa vel við
gerða samninga og senda árlega tilskilda greiðslu. Þess
vegna hefur Sigrún dálítil auraráð fyrir sig. Hún býst nú
til ferðar og heldur út í bjartan daginn. Sigrún er fljót í
förum og brátt er hún komin niður að Snjólfsverslun. Hún
lýkur upp dyrum verslunarinnar og gengur inn. Enginn
viðskiptavinur er á þessari stundu staddur í búðinni en
fyrir innan afgreiðsluborðið stendur enginn annar en
Sverrir Karlsson frá Hamraendum. Sigrúnu finnst sem
blóðið ætli að stöðvast í æðum sér og henni liggur við
yfírliði.
- Sverrir, stynur hún upp.
- Komdu sæl Sigrún.
Sverrir réttir henni höndina yfir afgreiðsluborðið.
- Hér ber þá fundum okkar saman að nýju.
Sigrún hefur nú náð aftur sæmilegu jafnvægi og tekur í
útrétta hönd hans.
- Já, síst af öllu kom mér það til hugar að þú gerðist
innanbúðarþjónn hér vestur í Lóni, svarar hún döprum
rómi.
- Víða liggja vegamót, segir hann hljómlausri röddu.
- Ertu fluttur hingað með fjölskyldu þína, spyr hún.
- Hvað áttu við Sigrún, foreldra mína?
- Nei, ég átti ekki von á því að þau flyttu með þér
hingað, en konan þín?
- Heldur þú að ég sé kvæntur Sigrún? Einni konu hef ég
gefíð ást mína og hún verður ekki frá henni tekin, þú veist
hver sú kona er, Sigrún.
Rödd hans leynir ekki djúpum sársauka.
- Var þetta þá ósatt, stynur Sigrún upp.
- Hvað? Segðu mér nú frá því sem á daga þína hefur
drifið frá síðustu samfundum okkar. Hvers vegna svaraðir
þú ekki bréfum mínum? Og hvað kom þér til þess að
flytja frá Nesi?
- Ég fékk aldrei neitt bréf frá þér Sverrir.
- Fékkstu ekki bréfín frá mér?
- Nei, þau komust aldrei í mínar hendur.
-Jæja, þá var ekki ástæða til að þú svaraðir þeim,
Sigrún. Ég skrifaði þér tvö bréf með nokkru millibili
meðan ég dvaldi ytra og þótt ég fengi ekki svar við þeim,
veikti það í engu traust mitt til þín. Mynd þín var alltaf
jafnskýr í hjarta mínu meðan höf og lönd skildu okkur
að. Ast mín til þín var mér of heilög til þess að nokkur
skuggi gæti fallið á hana. Hvað kom þér til að flytja frá
Nesi, spyr hann öðru sinni.
Sigrún segir honum nú í stórum dráttum frá
kaupstaðarferðinni með Siggu og Jóni, ferðafélaga þeirra
á heimleiðinni og frásögn Þórs, sem var örlagavaldur þess
er á eftir fór og þar með brottför hennar frá Nesi. Sverrir
verður hljóður við. Hálfgleymt atvik rifjast nú upp fyrir
honum og hann segir:
- Frásögn Þórs var sönn að öðru leyti en því að konuna
leiddi ég ekki. Ég skal segja þér satt og rétt frá þessu
Sigrún. Tengdadóttir eins kennara míns kom í heimsókn
í skólann og dvaldi þar daglangt. Hún var ókunnug þama
og treysti sér ekki að rata fylgdarlaust á járnbrautarstöðina
um kvöldið. Ég átti leið í bæinn þetta sama kvöld.
Tengdamóðir konunnar bað mig að vísa henni rétta leið á
stöðina, það gerði ég að sjálfsögðu. Konuna hef ég hvorki
séð fyrr né síðar. Og hún var eini kvenmaðurinn sem ég
gekk einn með um stræti Svíaveldis, Sigrún mín.
Og síst kom mér til hugar að þetta atvik yrði okkur svo
örlagaríkt sem raun hefur á orðið. En um slíkt þýðir
ekki að sakast nú, rödd Sverris er næstum grátklökk og
augu Sigrúnar fyllast af tárum.
- Svo það var ég sem brást þér Sverrir.
- Nei Sigrún, það var hvomgt okkar sem brást. Hann
heldur enn í hönd hennar.
- Hvernig líður þér hérna Sigrún, spyr hann. Hún svarar
ekki með orðum en mætir augum hans og hann les svarið
í tárum hennar. Sverrir þrýstir hönd Sigrúnar enn fastar,
spumingar og svör eru óþörf. Augu þeirra beggja tala
sínu hljóða máli gagnkvæmrar ástar og sárrar sorgar.
Dyr verslunarinnar opnast, tvær konur koma inn. Sigrún
dregur að sér höndina og reikar út úr versluninni. Hún
er komin heim að húsi sínu og rankar nú við sér. Erindi
hennar í Snjólfsverslun og aðrar hugrenningar dagsins,
þurrkuðust hreinlega út úr huga hennar um leið og hún leit
augum afgreiðsluþjóninn fyrir innan búðarborðið. Hvílík
örlagastund! Og harmi þrungið uppgjör fortíðarinnar
yfirtók allt, þar til nýir viðskiptavinir kölluðu á þjónustu.
En kjólefnið verður keypt fyrir lokun. Sigrún heldur
áfram inn í húsið og inn í eldhús, þar hnígur hún niður á
stól, sorg hennar og kvöl er enn þyngri nú en nokkru sinni
fyrr.
- Það var ég sem brást honum sem treysti mér. Guð
minn góður, hjálpaðu mér. Orðin líða líkt og neyðaróp
af vörum hennar út í þögn einverunnar og tárin brjótast
fram að nýju, brennheit og svalandi í senn. Sverrir litli
kemur hlaupandi inn í eldhúsið til móður sinnar og nemur
Heima er bezt 521