Heima er bezt - 01.11.2005, Síða 90

staðar við stólinn þar sem hún situr. Hann horfir í undrun
og spum á tárin sem streyma niður kinnar hennar. Hann
hefur aldrei fyrr séð mömmu gráta.
- Af hverju ertu að gráta mamma mín, spyr hann með
hægð.
- Þú ert of ungur enn vinur minn til að skilja sorg mína,
svarar Sigrún hljóðlega. Drengurinn lyftir sér upp í fang
móður sinnar og vefur örmum sínum um háls hennar.
- Gráttu ekki mamma mín, segir hann blíðum
bamsrómi, - þegar ég er orðinn stór eins og nafni minn
í búðinni, ætla ég að verða góður maður eins og hann og
alltaf hafa þig hjá mér.
Sigrún faðmar drenginn sinn ástúðlega að sér og örlítið
bros speglast í támm hennar.
- Guð blessi þig elsku, litli Sverrir minn og gefi að þú
verðir líkur nafna þínum í búðinni, svarar hún og þerrar af
sér tárin. Sverrir litli er dýrmæt Guðsgjöf, eins og bjartur
sólargeisli í hinu þungbæra örlagamyrkri lífs hennar. Og
hans vegna má hún aldrei láta bugast.
Sverrir litli hverfur aftur til leikfélaga sinna. Sigrún
laugar tárvott andlit sitt og reynir að afmá öll ummerki
efitir áfall dagsins. Hún verður að bera harm sinn í hljóði
hér eftir sem hingað til og sýnast eðlileg og hress í bragði
í návist annarra. Það hlutverk á leiksviði lífsins er trúlega
áskapað henni uns tjaldið fellur við hinstu rök. Silla í
kjallaranum kemur nú skyndilega í heimsókn til Sigrúnar
eins og hún gerir flesta daga.
- Það er gott að sjá þig Silla mín, segir Sigrún alúðlega
og vísar vinkonu sinni til sætis. Silla sest og virðir
Sigrúnu fyrir sér nokkur andartök, hún kemur henni
eitthvað undarlega fyrir sjónir, rauð og þrútin til augnanna
eins og eftir mikið táraflóð, hugsar Silla. Ef þetta er rétt
ályktað hjá henni hlýtur eitthvað meira en lítið að hafa
komið fýrir hjá Sigrúnu, en hún óviðkomandi, má ekki
hnýsast inn í það að fyrra bragði.
- Get ég nokkuð gert fyrir þig Sigrún mín, spyr Silla
hlýjum rómi.
Sigrún lýtur snöggt á vinkonu sína. Skyldi hún sjá
nokkur merki um veikleika hennar, sem hún ætlaði að
fela eftir atburði morgunsins? Um þá ræðir hún ekki við
neinn. En nú er best að taka Sillu á orðinu.
- Gert fyrir mig? Já Silla mín, víst geturðu það, svarar
Sigrún. - Ef þú ert ekki upptekin.
- Ég legðist varla í húsaflakk væri ég mjög önnum
kafin. Silla brosir glaðlega. - Láttu mig heyra, vanti þig
eitthvað sem ég get gert fyrir þig.
- Þakka þér fyrir Silla mín. Já, mig vantar konu eins
og þig til þess að fara fyrir mig niður í Snjólfsverslun og
kaupa efni í telpukjól, ég vil hafa þetta fallegasta efnið
sem fæst í búðinni.
- Er telpa á leiðinni, spyr Silla og bregður á glens.
- Nei, hún er fædd fyrir nokkrum árum og son minn
vantar litla afmælisgjöf handa henni. Ég treysti þér betur
en sjálfri mér til að velja efnið og þess vegna þigg ég
þetta góða boð.
- Þá er best að ég ljúki þessu af núna strax, svarar Silla
léttum rómi og sprettur úr sæti.
- Þú ert góður granni, verður Sigrúnu að orði. Hún
réttir Sillu peningana, sem hún ætlaði sjálf að versla með
í búðinni hjá Snjólfí að morgni þessa dags og endurtekur
um leið: - Þú kaupir fallegasta kjólefnið í búðinni.
- Eins og þú óskar, svarar Silla og hverfur á braut.
Sigrún varpar öndinni léttar, þá er þetta mál í höfn.
***
Sverrir Karlsson ber djúpa hryggð í hjarta eftir
samfundi þeirra Sigrúnar. Ast hans til Sigrúnar er heitari
nú en nokkru sinni fyrr. Hann veit að henni líður illa, en
hann hvorki má eða getur hjálpað henni eins og sakir
standa og það er honum þyngra og sárara en allt annað.
Hann álítur því að það sé báðum fyrir bestu, að hann
hverfí sem fyrst héðan frá Lóni. Honum finnst nú liggja
beinast við að hann fari heim að Hamraendum og létti
áhyggjum af þreyttum foreldrum sínum, sem mikið hafa
lagt í sölurnar fyrir hann fyrr og síðar. Hann ætlar að eyða
kröftunum í æskusveitinni, ef til vill getur hann miðlað
þar af þekkingu sinni öðrum til heilla og þá er ekki til
einskis lifað.
Kaupmannshjónin og Sverrir sitja saman að kvöldverði.
í fyrstu ríkir þögn vió borðhaldið og girnileg máltíðin
rennur Ijúflega niður. En brátt snýr frú Alfheiður sér að
manni sínum, rýfúr þögnina og segir:
- Hann Grímur, fyrrverandi starfsmaður þinn Snjólfur,
kom hérna við í dag og bað mig að skila því til þín að
hafa samband við sig sem fyrst.
- Nú, gat hann ekki komið til mín á skrifstofuna og
skilað erindi sínu þar, spyr Snjólfur tómlegri röddu. - Og
hvað sagði hann í fréttum?
- Allt það besta. Hann sagðist vera búinn að ná sér
fullkomlega eftir uppskurðinn og vera orðinn fær í flestan
sjó. Sverrir hefur hlustað hljóður á orðaskipti þeirra
hjónanna. Hann sér nú ekki lengur þörf á því að fresta
uppsögn sinni á starfínu í Snjólfsverslun. Hann réði sig
upphaflega um óákveðinn tíma í veikindaforföllum og
nú er fyrrverandi verslunarþjónn Snjólfs kominn heim og
hefur náð fullri heilsu að nýju, tilbúinn að hetja sitt starf.
Síst vill hann tefía fyrir því. Sverrir hefur lokið máltíðinni.
Hann snýr sér að Snjólfí og segir hæversklega:
- Þetta voru góðar fréttir Snjólfur, sem kona þín færði
þér og nú hefur þú ekki lengur þörf fyrir mína þjónustu.
Eigum við að miða uppsögn mína við einhvem vissan
dag?
Snjólfur er seinn til svars. Honum þykir leitt að missa
þennan frábæra starfsmann, sem Sverrir er, úr versluninni.
Engan betri hefur hann haft í þjónustu sinni öll þau mörgu
ár sem hann er búinn að reka verslun hér í Lóni, en nú er
það á enda.
- Er ekki best að þú miðir uppsögn þína við næstu
mánaðamót, spyr hann daufúm rómi.
522 Heima er bezt