Bænavikan - 07.11.1959, Blaðsíða 6

6
té, enda þótt vér værum dauðir vegna mis-
gjörða vorra, endurlífgað oss ásamt með
Kristi, ... til þess síðan á komandi öldum að
sýna hinn yfirgnæfandi ríkdóm náðar sinnar
með gæzku sinni við oss í Kristi Jesú. Því
af náð eruð þér hólpnir orðnir fyrir trú; og
það er ekki yður að þakka, heldur Guðs gjöf.
... Nú þar á móti, síðan er þér bunduð banda-
lag við Krist Jesúm, nú eruð þér, sem einu
sinni voruð fjarlægir, nálægir orðnir fyrir
blóð Krists. ... Þess vegna eruð þér ekki
framar gestir og aðkomandi, heldur eruð þér
samþegnar hinna heilögu og heimamenn Guðs“
(4 5. 7. 8. 13. 19. v.).
Nú getum við betur skilið Róm. 6,23: „Því
að laun syndarinnar er dauði, en náðargjöf
Guðs er eilíft líf fyrir samfélagið við Krist
Jesúm, Drottinn vorn.“
Við skiljum einnig orð Jesú, er hann segir:
„Ég er upprisan og lífið; Sá, sem trúir á mig,
mun lifa þótt hann deyi. Og hver sá, sem lifir
og trúir á mig, hann skal aldrei að eilífu
deyja. Trúir þú þessu?“ (Jóh. 11, 25. 26).
Þetta varð mögulegt, bróðir og systir, vegna
þess að Guð elskaði þig svo mikið, að hann
gaf son sinn eingetinn, til þess að þú, við það
að trúa, skyldir ekki glatast, heldur hafa eilíft
líf.
Enginn annar frelsari.
Já, það er fyrir Jesúm, son hins hæsta, að
við erum frelsuð. Vegna þessa hélt Páll áfram
og sagði: „Svo er þá nú engin fyrirdæming
fyrir þá, sem tilheyra Kristi Jesú; því að lög-
mál lífsins anda hefur fyrir samfélagið við
Krist Jesúm frelsað mig frá lögmáli syndar-
innar og dauðans“ (Róm. 8, 1). „Sjá, ég segi
yður leyndardóm: Vér munum ekki allir sofna,
en allir munum vér umbreytast ... því að
lúðurinn mun gjalla, og hinir dauðu munu upp-
rísa óforgengilegir, og vér munum umbreytast.
... En þegar þetta hið forgengilega hefur
íklæðzt óforgengileikanum og þetta hið dauð-
lega hefur íklæðzt ódauðleikanum, þá mun
rætast orð það, sem ritað er: Dauðinn er
uppsvelgdur í sigur. En syndin er broddur
dauðans. Guði séu þakkir, sem gefur oss sigur-
inn fyrir Drottin vorn Jesúm Krist (1 Kor.
15, 51. 52. 54. 56. 57).
Það var líklega vegna þessa, að Pétur og
Jóhannes hikuðu ekki við að játa trú sína á
Jesú, frelsara heimsins, frammi fyrir æðstu
prestunum, höfðingjunum, leiðtogum og fræði-
mönnum Gyðinga, er þeir sögðu: „Og ekki er
hjálpræðið í neinum öðrum, því að eigi er held-
ur annað nafn undir himninum, er menn kunna
að nefna, er oss sé ætlað fyrir hólpnum að
verða“ (Post. 4, 12). Já, Pétur og Jóhannes
vildu segja einmitt það, sem felst í þessum
orðum: Jesús einn er frelsari.
Við lesum í The Desire of Ages (Þrá ald-
anna).
„Satan hafði öldum saman snúið mönnunum
frá Guði með heiðindómnum, en stærsta sigur-
inn vann hann, er hann rangfærði trúarbrögð
ísraels. Heiðingjarnir höfðu glatað þekking-
unni á Guð við það að íhuga og tilbiðja sínar
eigin hugmyndir og sukku æ dýpra í spillingu.
Þannig varð það líka með ísrael. Sú megin-
regla, að maðurinn geti frelsazt fyrir eigin
verk, er grundvöllur allra heiðinna trúar-
bragða, og hún varð einnig meginregla hinna
gyðinglegu trúarbragða. Syndin var gerð að
vísindagrein og lösturinn að þætti í trúar-
brögðunum." (bls. 35, 37).
„Syndafyrirgefning fæst aðeins fyrir verð-
leika Krists. Engin maður eða mannleg heild
hefur mátt til að losa sálina við sekt. Kristur
fól lærisveinum sínum að prédika fyrirgefn-
ingu syndanna í nafni sínu meðal allra þjóða.
Nafn Jesú er eina nafnið undir himninum, er
menn kunna að nefna, er oss sé ætlað fyrir
hólpnum að verða.“ (S. b. 806).
í Vegurinn til Krists lesum við:
„Enginn annar en sonur Guðs gat endur-
leyst okkur, því að enginn gat opinberað föður-
inn nema sá, sem var eitt með honum. Þeim
einum, sem þekkti hæð og dýpt kærleika Guðs,
var auðið að opinbera hann. Ekkert minna en
fórnin, sem Kristur færði fyrir fallið mann-
kyn, gat tjáð kærleika föðurins til mannanna.
„Því að svo elskaði Guð heiminn, að hann
gaf son sinn eingetinn!“ Hann gaf hann ekki
aðeins til þess að hann skyldi lifa meðal mann-
anna, bera syndir þeirra og deyja fyrir þá,
heldur gaf hann hinu fallna mannkyni sjálfan
hann. Kristur átti að verða eins og maður,
tileinka sér hugðarefni þeirra og þarfir. Hann,
sem var eitt með Guði, batzt mannanna böm-
um þeim böndum, sem aldrei verða rofin. Hann
fyrirverður sig ekki fyrir að kalla mennina