Heimili og skóli - 01.12.1959, Blaðsíða 8

120
HEIMILI OG SKÓLI
tímabili beinist því athygli telpunnar
mjög að henni sjálfri. Henni þykir
sem allir hljóti að vita allt það, sem
er að gerast með henni, og þykist
hafa veður af því, að á sig sé horft
með athygli. Einkum þó það, sem
veldur henni áhyggjum, t. d. graftrar-
bólurnar, freknurnar á nefinu, á fæt-
urna, sem henni íinnast svo stórir
o. s. frv.
Líkaminn þroskast ekki jafnt. Sum-
ir líkamshlutar þroskast fyrr en aðrir.
Sérstaklega verða handleggir og fót-
leggir óeðlilega langir á þessu tíma-
bili. Og það er ekkert gaman að hafa
fullt vald á þessum líkama, sem er í
svo óstöðugu jafnvægi. Handleggirnir
togna alltaf meir og meir, og göngu-
lagið verður óstöðugt og vaggandi á
þessum löngu fótleggjum. Þetta allt
lætur ekki að stjórn, svo að unglingar
á þessum aldri eru alltaf að hrasa,
velta um borðum og stólum og stíga
ofan á tærnar á öðru fólki. Þessi verð-
andi unga stúlka er ekki eins aðlað-
andi og þegar hún var falleg telpa.
Hún finnur þetta sjálf og það gerir
hana óhamingjusama.
Svo reynir hún að breiða yfir allan
klaufaskapinn og hinar innri órólegu
tilfinningar sínar með því að verða
óeðlilega einbeitt og örugg. Hún verð-
ur jafnvel ósvífin og þrætugjörn eins
og Berta.
Andlega séð gengur þroskinn í
bylgjum. Tilfinningalífið verður
sterkt, en mjög reikandi. Aðra stund-
ina þykist Berta og hennar líkar vera
fullþroska og sjálfstæð stúlka. Hún
setur sig upp á móti hinum fullorðnu,
deilir harðlega á þá og við þá, þiggur
engin ráð af þeim, tekur ekki við
neinni gagnrýni, boðum eða bönnum.
Þær segja „nei“ eða virða að vettugi,
eins og Berta, ef þær eru beðnar að
taka til í sínu eigin herbergi. En á
næsta andartaki þykir þeim sem þær
séu einmana, yfirgefnar og óham-
ingjusamar. Þá þurfa þær á huggun
að halda. Þær þurfa að verða þess var-
ar, að þær eigi einhvern, sem þær geti
flúið til, einhvern, sem getur vernd-
að þær, einhvern, sem sýnir þeim
hlýju og kærleika.
En allar þessar miklu sveiflur, þessi
skrykkjótti þroski, þessi öri vöxtur
reynir á taugarnar og veldur þreytu.
í skólanum verða þessir nemendur
sljóir og „vinna ekki vel“ „nota ekki
hæfileika sína“. Heima hjá sér vilja
þeir helzt vera lausir við öll störf, eru
„þverúðarfullir og fýldir“ eins og það
heitir á máli fullorðna fólksins.
Þœr eru svo ólíkar.
Aldrei er meiri munur á jafnöldr-
um en á þessu æviskeiði. í skólabekk
með 11—12 ára stúlkum eða 12—13
ára, eru þar jafnan nokkrar stórar og
þroskaðar, en aðrar litlar og barns-
legar. Hlutverk þeirra sem hækka og
þroskast miklu fyrr en bekkjarfélagar
þeirra, er ekki alltaf auðvelt. Stúlkan
getur að vísu reynt að borða minna
til að draga úr vextinum, eða jafnvel
reynt að ganga hálfbogin í hnjáliðun-
um til að leyna hæðinni,------en —.
Og sú, sem hefur snemma á klæðum,
lítur oft á það sem eins konar ógæfu,
einkum ef hún á ekki trúnað og nær-
gætni móður sinnar, eða annarra full-
orðinna kvenna, og kærir sig ekki um
að verða ein af þeim!
Sú telpa, sem þroskast seint hefur
einnig sínar áhyggjur. Hún sér að all-
ar hinar hækka og þroskast, en sjálf