Heimili og skóli - 01.12.1959, Blaðsíða 19

HEIMILI OG SKÓLI
131
Ótti er eðlilegt fyrirbrigði. Hann
kemur af þörf fyrir öryggi og vernd.
En hann getur einnig farið yfir öll
skynsamleg takmörk, og ruglað svo
dómgreind og skynsemi bæði foreldra
og barna, að þau eru ekki fær um að
haga sér skynsamlega.
Það skiptir hér ekki máli, hvort ótt-
inn er á rökum reistur eða ekki.
Hræðslugjarnt barn er óhamingju-
samt barn. Það grætur um nætur og
þjáis'' af martröð. Það gagnar ekki að
gera lítið úr ótta barnsins, því að þar
duga nálega engar fortölur, ef það
verður hrætt á annað borð.
Hræðsla barnsins er sem sé stað-
reynd, sem við hinir fullorðnu verð-
um að taka tillit til. Það er afar mikils
virði að foreldrarnir sýni jafnan hina
fyllstu ró og jafnaðargeð. Slík fram-
koma styrkir barnið. Þá verða foreldr-
arnir einnig að reyna að komast eftir,
hvert þessi ótti á rætur sínar að rekja.
Er hann kannski áhrif frá gömlum og
gleymdum atburði, sem liaft liefur svo
ill og varanleg áhrif á barnið? Er það
kannski hrætt við einhvern í húsinu?
Er það kannski hrætt við annað hvort
foreldra sinna, er einhvern tíma hefur
hrætt það til hlýðni? Hefur móðirin
kannski gripið til þess óyndisúrræðis
að hræða barnið á einhverju til að
verja það ytri hættum?-----
Svona mælir greinarhöfundur,
Roald Rinvik yfirlæknir. Það væri
freistandi að taka meira af grein hans,
en þetta verður að nægja í bili. Hér
er mikið í húfi fyrir alla foreldra, að
vernda barnið sitt frá óttanum, þess-
um nagandi ormi, sem eitrar líf barns-
ins fram eftir öllum aldri. Því skyldi
alveg sérstaklega varast að taka óttann
í þjónustu uppeldisins. Einu sinni
var það nokkuð algengur siður að
hræða úr börnum „óþægðina". Hræða
þau á bola og Grýlu. Vonandi þekkist
ekkrt slíkt nú á okkar upplýstu öld.
Auk þess sem þetta er hættulegur leik-
ur, sjá börnin fljótt í gegnum þennan
ósannindavef — til allrar hamingju,
liggjur mér við að segja. En ekki eyk-
ur þetta trauSt þeirra á hinum full-
orðnu.
Öryggi er einn af hornsteinunum
undir góðu og farsælu uppeldi og ham-
ingjusömum bernsku- og æskuárum.
Óttinn grefur undan öryggistilfinn-
ingu barnanna. Verndum því börn
okkar frá óttanum, í hvaða gerfi sem
hann birtist. H. J. M.
Úr Kirkjublaði.
Einn af meðlimum kirkjukórsins, frú Pál-
ína Jónsdóttir, sem sungið hefur í kirkju
vorri hvern einasta sunnudag síðastliðin
fimm ár, er flutt í aðra kirkjusókn. Söfnuð-
urinn er henni mjög þakklátur.
Góðir grannar.
Ég og kona mín búum hjá öldruðum for-
eldrum hennar á lítilli eyju. í nokkurra daga
stórhríð í vetur vorum við algjörlega einangr-
uð frá umheiminum í nokkra daga. Við höfð-
um nægan mat, en ekkert kaffi. Mér þóttf
þetta þó tiltölulega léttbært, þegar ég renndi
augunum yfir til nágranna míns, sem bjó í
litlu húsi með börn sín sjö. Hann var þurra-
búðarmaður og hlaut því að vera mjólkur-
laus.
Ég fyllti því ofurlitla mjólkurskjólu og
lagði af stað í áttina til granna míns og varð
að kafa háa skafla. Þegar ég var kominn á
miðja leið, rriætti ég granna mínum, sem var
á leiðinni til okkar með allstóran kaffipoka
í annarri hendinni. Þegar við höfðum skipzt
á þessum gjöfum þarna úti á snjóbreiðunni,
sagði hann: „Ég vissi, hve tengdaforeldrum
þínum þykir gott kaffi, og ég hafði grun um,
að þið væruð orðin kaffilaus." — H. S.